Saqar
.jpg) Jednostka bliźniacza „Saqara” – argentyński kuter „Intrépida” | |
| Klasa | |
|---|---|
| Typ | |
| Historia | |
| Stocznia | |
| Wodowanie |
1981 |
 Zjednoczone Emiraty Arabskie
| |
| Wejście do służby |
wrzesień 1981 |
| Los okrętu |
w służbie (2018) |
| Dane taktyczno-techniczne | |
| Wyporność |
standardowa: 230 ton |
| Długość |
całkowita: 44,9 metra |
| Szerokość |
7 m |
| Zanurzenie |
2,5 m |
| Napęd | |
| 4 silniki wysokoprężne MTU o łącznej mocy 13 640 KM 4 śruby | |
| Prędkość |
40 węzłów |
| Zasięg |
1500 Mm przy prędkości 16 węzłów |
| Sensory | |
| radary Decca TM 1226, PEAB 9LV200 Mk 2 | |
| Uzbrojenie | |
| 1 armata kal. 76 mm 2 działka plot. kal. 40 mm (1 x II) 2 karabiny maszynowe kal. 7,62 mm (2 x I) 4 pociski rakietowe Exocet (2 x II) | |
| Wyposażenie | |
| 2 wyrzutnie flar | |
| Załoga |
40 |
Saqar – emiracki kuter rakietowy z lat 80. XX wieku, jedna z sześciu zamówionych w Niemczech jednostek typu TNC 45. Okręt został zbudowany w stoczni Lürssen w Vegesack, a do służby w Marynarce Wojennej Zjednoczonych Emiratów Arabskich wszedł we wrześniu 1981 roku. Jednostka nadal znajduje się w składzie floty i ma status operacyjny (stan na 2018 rok).
Projekt i budowa[edytuj | edytuj kod]
„Saqar” został zamówiony w Niemczech w końcu 1977 roku, wraz z pięcioma bliźniaczymi jednostkami[1]. Były to pierwsze okręty, które zostały wyposażone w pociski rakietowe Exocet MM40[1][2].
Okręt zbudowany został w stoczni Lürssen w Vegesack[1][2]. Wodowanie odbyło się w 1981 roku, zaś uroczystość wcielenia do służby w Marynarce Wojennej ZEA nastąpiła we wrześniu tego roku[1][2]. Jednostka otrzymała numer burtowy P 4505[1][2].
Dane taktyczno-techniczne[edytuj | edytuj kod]
Okręt jest kutrem rakietowym o długości całkowitej 44,9 metra (42,3 m między pionami), szerokości 7 metrów i zanurzeniu 2,5 metra[1][3]. Wyporność standardowa wynosi 230 ton, zaś pełna 260 ton[2][3]. Okręt napędzany jest przez cztery silniki wysokoprężne MTU 16V538 TB92 o łącznej mocy 13 640 KM, poruszające poprzez wały napędowe czterema śrubami[1][4][a]. Maksymalna prędkość jednostki wynosi 40 węzłów[1][3]. Zasięg wynosi 1500 Mm przy prędkości 16 węzłów (lub 500 Mm przy 38 węzłach)[1][5].
Uzbrojenie artyleryjskie jednostki składa się z umieszczonej na dziobie w wieży pojedynczej armaty uniwersalnej OTO Melara 76 mm L/62[1][3]. Maksymalny kąt podniesienia lufy wynosi 85°, masa naboju 6 kg, donośność 16 000 metrów, szybkostrzelność 60 strz./min, a zapas amunicji 350 sztuk[1][3]. Artylerię przeciwlotniczą stanowi umieszczone na rufie podwójne stanowisko działek przeciwlotniczych Breda kal. 40 mm L/70, także w wieży[1][3]. Maksymalny kąt podniesienia lufy wynosi 85°, masa naboju 0,96 kg, donośność 12 500 metrów, szybkostrzelność 300 strz./min, a zapas amunicji 1800 sztuk[1][3]. Prócz tego okręt wyposażony jest w dwa karabiny maszynowe kal. 7,62 mm, z zapasem amunicji wynoszącym 6000 sztuk[1][3].
Za nadbudówką znajdują się dwie podwójne wyrzutnie przeciwokrętowych pocisków rakietowych Exocet MM40[1]. Pocisk rozwija prędkość 0,9 Ma, masa głowicy bojowej wynosi 165 kg, zaś maksymalny zasięg sięga 70 km[4]. Wyposażenie radioelektroniczne obejmuje radar nawigacyjny Decca TM 1226, radar dozoru nawodnego i powietrznego PEAB 9LV200 Mk 2, system rozpoznania radiolokacyjnego Racal Cutlass/Cygnus oraz radary artyleryjskie CSEE Panda i Philips 9LV 200 Mk 2[1][3]. Na okręcie umieszczono też dwie wyrzutnie celów pozornych Dagaie[3].
Załoga okrętu składa się z 5 oficerów oraz 35 podoficerów i marynarzy[3][4][b].
Służba[edytuj | edytuj kod]
Po ukończeniu okręt został umieszczony na pokładzie statku handlowego (wraz z bliźniaczym „Tarif”) i przewieziony do Zjednoczonych Emiratów Arabskich[1]. Pod koniec lat 90. jednostka przeszła modernizację siłowni i systemów okrętowych, którą przeprowadzono w krajowej stoczni w Abu Zabi przy pomocy specjalistów amerykańskich z Newport News Shipbuilding (prace ukończono w połowie 2000 roku)[4]. Okręt otrzymał nowy numer burtowy P 155[4]. W pierwszym dziesięcioleciu XXI wieku „Saqar” przeszedł gruntowną modernizację, która objęła instalację zintegrowanego systemu walki Saab Systems 9LV Mk 3E Cetris, ulepszenie radarów oraz wymianę pocisków rakietowych na nowe (w standardzie MM40 Block 3)[5]. Okręt nadal służy w emirackiej flocie (stan na 2018 rok)[5][6].
Uwagi[edytuj | edytuj kod]
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b c d e f g h i j k l m n o p q r Robert Gardiner, Stephen Chumbley: Conway’s All The World’s Fighting Ships 1947-1995. Annapolis: 1996, s. 477.
- ↑ a b c d e f John E. Moore (red.): Jane’s Fighting Ships 1984-85. London: Jane’s Publishing Company Ltd, 1985, s. 588.
- ↑ a b c d e f g h i j k l Richard Sharpe (red.): Jane’s Fighting Ships 1989-90. London: Jane’s Defence Data, 1989, s. 648.
- ↑ a b c d e Stephen Saunders (red.): Jane’s Fighting Ships 2004-2005. London: Jane’s Information Group Ltd, 2004, s. 788.
- ↑ a b c Stephen Saunders (red.): Jane’s Fighting Ships 2009-2010. London: Jane’s Information Group Ltd, 2009, s. 860.
- ↑ P155 Saqar. www.worldwarships.com. [dostęp 2018-05-03]. (ang.).
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Robert Gardiner, Stephen Chumbley: Conway’s All The World’s Fighting Ships 1947-1995. Annapolis: Naval Institute Press, 1996. ISBN 1-55750-132-7. (ang.).
- John E. Moore (red.): Jane’s Fighting Ships 1984-85. London: Jane’s Publishing Company Ltd, 1985. ISBN 0-7106-0795-4. (ang.).
- P155 Saqar. www.worldwarships.com. [dostęp 2018-05-03]. (ang.).
- Stephen Saunders (red.): Jane’s Fighting Ships 2004-2005. London: Jane’s Information Group Ltd, 2004. ISBN 0-7106-2623-1. (ang.).
- Stephen Saunders (red.): Jane’s Fighting Ships 2009-2010. London: Jane’s Information Group Ltd, 2009. ISBN 0-7106-2888-9. (ang.).
- Richard Sharpe (red.): Jane’s Fighting Ships 1989-90. London: Jane’s Defence Data, 1989. ISBN 0-7106-0886-1. (ang.).