Schronisko Sowa
50°40′16″N 16°28′49″E/50,671111 16,480278 Schronisko Sowa od zachodu | |
| Państwo | |
|---|---|
| Pasmo | |
| Wysokość |
900 m n.p.m. |
| Data otwarcia |
1897 |
| Data zamknięcia |
2022 |
| Właściciel |
prywatny |
Położenie na mapie Sudetów  | |
| 50°40′16″N 16°28′49″E/50,671111 16,480278
| |
| Strona internetowa | |
Schronisko Sowa (niem. Eulenbaude) - nieczynne schronisko turystyczne położone na wysokości 900 m n.p.m. w Górach Sowich pomiędzy szczytem Wielkiej Sowy a schroniskiem Orzeł i Przełęczą Sokolą.
Historia[edytuj | edytuj kod]
Z inicjatywą budowy w tym miejscu schroniska wystąpił walimski fabrykant Carl Wiesen. Obiekt uruchomił w 1897 Związek Towarzystw Górskich na Wielkiej Sowie (niem. Verband der Gebirgsvereine an der Eule). Początkowo schronisko miało prosty kształt - drewniany budynek, kryty dwuspadowym dachem, ustawiony na kamiennej podmurówce. W jego wnętrzu były dwie sale gościnne (jedna związkowa), oraz jeden duży i cztery małe pokoje dla turystów z ośmioma miejscami noclegowymi. Początkowo czynne było tylko do jesieni, później zaczęło funkcjonować przez cały rok. W 1898 uruchomiono bufet[1].
Aby wybudować schronisko VGE musiało zaciągnąć pożyczkę oraz wyemitować papiery wartościowe - ogólny koszt konstrukcji wyniósł 12 tysięcy marek (dwukrotnie więcej niż zakładano). Cały czas trwały prace przy obiekcie: najpierw ocieplono ściany i zamontowano okiennice, w 1900 doprowadzono wodę oraz zainstalowano piorunochron. W 1910 schronisko rozbudowano poprzez dobudowanie oszklonego pomieszczenia. W 1914 Eulenbaude częściowo strawił pożar[1].
Obiektem administrowało Towarzystwo Sowiogórskie z Dzierżoniowa. Wśród dzierżawców swoją funkcję najdłużej sprawował Fritz Nikolaus, prowadzący schronisko od 1915 do 1940. W okresie międzywojennym konieczna była kolejna rozbudowa i modernizacja - oszklono werandę, zbudowano toalety, doprowadzono elektryczność, wybudowano kolejną werandę i murowaną altanę. Eulenbaude posiadało centralne ogrzewanie i bieżącą wodę.
Schronisko było bardzo popularne wśród turystów, ale właściciele byli nastawieni raczej na spacerowiczów, niż osoby chcące zatrzymać się na noc. W części gastronomicznej znajdowało się 300 miejsc, natomiast liczba łóżek wynosiła jedynie 11 do 16.
Po II wojnie światowej budynek przejął Fundusz Wczasów Pracowniczych i otworzył tutaj Dom Wczasowy "Marysieńka". W późniejszym okresie obiekt wyremontowano i ponownie otwarto dla turystów, korzystając ze statusu gospodarstwa agroturystycznego. W 2018 dotychczasowym gospodarzom wypowiedziano umowę dzierżawy, w wyniku czego 22 czerwca 2022 roku, po 25 latach działalności nastąpiło zamknięcie obiektu dla turystów[1][2].
Turystyka[edytuj | edytuj kod]
z Przełęczy Jugowskiej przez Wielką Sowę od wschodu lub z Sokołowska przez Wolarz od zachodu
z Sokolca lub w dół z Wielkiej Sowy.
Przełęcz Jugowska - platforma widokowa pod Kozią Równią - Przełęcz Kozie Siodło - Schronisko Sowa[3]
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b c Joanna Dzikowska: Po 25 latach schronisko Sowa kończy działalność. Opiekunowie dostali nakaz eksmisji. 2022-06-12. [dostęp 2022-06-12].
- ↑ Schronisko Sowa. [dostęp 2024-02-13].
- ↑ Informacje zawarte na stronie PTTK Strzelin; dostęp: 21.04.2015
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Przerwa Tomasz, Odkryli dla nas piękno gór. Trzy sudeckie organizacje górskie 1881-1945: Verband der Gebirgsvereine an der Eule, Waldenburger Gebirgsverbad, Zobtengebirgsverein, Toruń 2003
