Włodzimierz Błaszczyk: Różnice pomiędzy wersjami

Przeglądaj historię interaktywnie

[wersja przejrzana]

← poprzednia edycja następna edycja →

Usunięta treść Dodana treść

WizualnieWikikod

Jednokolumnowy

Wersja z 01:02, 19 cze 2011

Włodzimierz Błaszczyk (ur. 23 lipca 1929 we Włoszczowie, zm. 20 lipca 1989) – polski badacz i archeolog.

Dzieciństwo i okres okupacji niemieckiej spędził wraz z rodziną w Krakowie. Tam uczęszczał do Państwowej Szkoły Pracy Społecznej, gdzie zdobył świadectwo maturalne. Następnie podjął studia na Uniwersytecie Jagiellońskim w Krakowie, gdzie w 1955 uzyskał tytuł magistra za pracę Pradzieje i wczesne średniowiecze Zagłębia Dąbrowskiego. Tytuł doktora uzyskał na Uniwersytecie im. Mikołaja Kopernika w Toruniu pracą Wyniki badań archeologicznych w strefie osady św. Gotarda na Starym Mieście w Poznaniu.

Po zakończeniu studiów został kierownikiem badań wykopaliskowych na terenie zamku w Będzinie. Zajął się także jego odbudową oraz podjął starania mające na celu otwarcie w tymże zamku Muzeum Zagłębia Dąbrowskiego, co udało się w 1956. Błaszczyk został mianowany jego dyrektorem. Od stycznia 1959 do roku 1969 był także dyrektorem muzeum w Częstochowie.

W latach 1960-1962 prowadził prace archeologiczne, których efektem było utworzenie Rezerwatu archeologicznego kultury łużyckiej w Częstochowie, przyczynił się także do otwarcia Muzeum Górnictwa Rud. Popierał badania nad fauną jaskiniową Jury Krakowsko-Częstochowskiej, bardzo interesowały go fortyfikacje obronne Jury i tam także prowadził swoje badania. Był wydawcą Rocznika Muzeum Okręgowego w Częstochowie. W 1969 został dyrektorem Muzeum Archeologicznego w Poznaniu. Błaszczyk tworzył rezerwaty w miejscach, w których prowadził prace archeologiczne – powołał rezerwaty na Starym Mieście w Poznaniu i we Wschowie. Z chęcią współpracował z historykami, urbanistykami, architektami i historykami sztuki. Od 1955 zajmował się badaniem zamków Wyżyny Krakowsko-Wieluńskiej oraz starych miast w: Mysłowicach, Będzinie, Częstochowie, Poznaniu i Gliwicach oraz strażnic obronnych w: Ostrężniku, Łutowcu, Przewodziszowicach i Suliszowicach.

W 1983 r. został dyrektorem Muzeum w Gliwicach i stanowisko to pełnił do 1989 r. Działał w wielu komisjach naukowych, np. Komisji do spraw Rezerwatów i Rewaloryzacji Zespołów Archeologiczno-Architektonicznych przy Generalnym Konserwatorze Zabytków w Warszawie, radach i towarzystwach, aktywnie uczestniczył w życiu kulturalnym i politycznym kraju. Pozostawił po sobie bogaty dorobek literacki, m.in.: artykuły prasowe, publikacje popularnonaukowe, recenzje, prace naukowe; redagował roczniki, książki, broszury i przewodniki. W 1982 r. wydano obszerną książkę pt. Będzin przez wieki. Dzieje miasta i jego rozwoju urbanistyczno-przestrzennego od średniowiecza do połowy XX w. na podłożu osadnictwa w starożytności i wczesnym średniowieczu, w której Błaszczyk zaprezentował rezultaty badań prowadzonych na terenie zamku w Będzinie. Jego działalność i wkład w rozwój badań archeologicznych zostały nagrodzone licznymi odznaczeniami i medalami: Srebrny (1959) i Złoty Krzyż Zasługi (1969), Srebrna (1959) i Złota Odznaka Zasłużonego w Rozwoju Województwa Katowickiego (1969), Odznaka Tysiąclecia Państwa Polskiego (1966), Złota Odznaka za Opiekę na Zabytkami (1965), Złota Odznaka Zasłużonego Działacza TRZZ (1966), Medal "Zasłużonemu dla archeologii polskiej" (1972), Medal XXX-lecia PRL (1974), Medal "Zasłużonemu dla Polskiego Towarzystwa Archeologicznego i Numizmatycznego" (1977), Srebrna Odznaka Zasłużonego dla Związku Zawodowego Pracowników Kultury i Sztuki. (1979), Honorowa Odznaka Miasta Poznania (1975), Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski (1976), Odznaka Honorowa "Za zasługi w Rozwoju Województwa Poznańskiego" (1976), Medal 200-lecia Komisji Edukacji Narodowej (1977), Złota Odznaka za zasługi w rozwoju województwa przemyskiego (1981). W 1967 r. otrzymał Nagrodę Państwową III Stopnia Ministerstwa Kultury i Sztuki.

W 1954 r. poślubił Annę z domu Sala, z którą miał syna Andrzeja. Zmarł nagle na atak serca i został pochowany 20 lipca 1989 r. na cmentarzu junikowskim w Poznaniu.

Najważniejsze prace badawcze

prace na zamku w Będzinie (1955-1957)
prace na zamku w Olsztynie (1959-1960)
prace na zamku w Ogrodzieńcu (1959-1960 oraz 1962, 1968)
prace na zamku w Mirowie (1960 oraz 1962)
prace na zamku w Koziegłowach (1962, 1966 oraz 1967-1969)

Bibliografia

Bogdan Snoch, Mała encyklopedia Częstochowy
Hieronim Kaczmarek, Błaszczyk Włodzimierz, [w:] Polski słownik biograficzny konserwatorów zabytków, red. Henryk Kondziela, Hanna Krzyżanowska, z. 2, Poznań, Wydaw. Poznańskie 2006, ISBN 83-7177-416-8

@@ Linia 5: / Linia 5: @@
 Po zakończeniu studiów został kierownikiem badań wykopaliskowych na terenie [[zamek w Będzinie|zamku w Będzinie]]. Zajął się także jego odbudową oraz podjął starania mające na celu otwarcie w tymże zamku [[Muzeum Zagłębia w Będzinie|Muzeum Zagłębia Dąbrowskiego]], co udało się w 1956. Błaszczyk został mianowany jego dyrektorem. Od stycznia 1959 do roku 1969 był także dyrektorem muzeum w Częstochowie.
-W latach 1960-1962 prowadził prace archeologiczne, których efektem było utworzenie [[Rezerwat archeologiczny kultury łużyckiej w Częstochowie|Rezerwatu archeologicznego kultury łużyckiej w Częstochowie]], przyczynił się także do otwarcia Muzeum Górnictwa Rud. Popierał badania nad fauną jaskiniową [[Wyżyna Krakowsko-Częstochowska|Jury Krakowsko-Częstochowskiej]], bardzo interesowały go fortyfikacje obronne Jury i tam także prowadził swoje badania. Był wydawcą ''Rocznika Muzeum Okręgowego w Częstochowie''. W 1969 został dyrektorem Muzeum Archeologicznego w Poznaniu. Błaszczyk tworzył rezerwaty w miejscach, w których prowadził prace archeologiczne – powołał rezerwaty na Starym Mieście w [[Poznań|Poznaniu]] i we Wschowie. Z chęcią współpracował z historykami, urbanistykami, [[architekt]]ami i historykami sztuki. Od 1955 zajmował się badaniem zamków Wyżyny Krakowsko-Wieluńskiej oraz starych miast w: [[Mysłowice|Mysłowicach]], [[Będzin]]ie, [[Częstochowa|Częstochowie]], [[Poznań|Poznaniu]] i [[Gliwice|Gliwicach]] oraz strażnic obronnych w: Ostrężniku, Lutowcu, Przewodziszowicach i Suliszowicach.
+W latach 1960-1962 prowadził prace archeologiczne, których efektem było utworzenie [[Rezerwat archeologiczny kultury łużyckiej w Częstochowie|Rezerwatu archeologicznego kultury łużyckiej w Częstochowie]], przyczynił się także do otwarcia Muzeum Górnictwa Rud. Popierał badania nad fauną jaskiniową [[Wyżyna Krakowsko-Częstochowska|Jury Krakowsko-Częstochowskiej]], bardzo interesowały go fortyfikacje obronne Jury i tam także prowadził swoje badania. Był wydawcą ''Rocznika Muzeum Okręgowego w Częstochowie''. W 1969 został dyrektorem Muzeum Archeologicznego w Poznaniu. Błaszczyk tworzył rezerwaty w miejscach, w których prowadził prace archeologiczne – powołał rezerwaty na Starym Mieście w [[Poznań|Poznaniu]] i we Wschowie. Z chęcią współpracował z historykami, urbanistykami, [[architekt]]ami i historykami sztuki. Od 1955 zajmował się badaniem zamków Wyżyny Krakowsko-Wieluńskiej oraz starych miast w: [[Mysłowice|Mysłowicach]], [[Będzin]]ie, [[Częstochowa|Częstochowie]], [[Poznań|Poznaniu]] i [[Gliwice|Gliwicach]] oraz strażnic obronnych w: [[Zamek Ostrężnik|Ostrężniku]], [[Łutowiec|Łutowcu]], [[Strażnica Przewodziszowice|Przewodziszowicach]] i Suliszowicach.
 W 1983 r. został dyrektorem [[Muzeum w Gliwicach]] i stanowisko to pełnił do 1989 r. Działał w wielu komisjach naukowych, np. Komisji do spraw Rezerwatów i Rewaloryzacji Zespołów Archeologiczno-Architektonicznych przy Generalnym Konserwatorze Zabytków w [[Warszawa|Warszawie]], radach i towarzystwach, aktywnie uczestniczył w życiu kulturalnym i politycznym kraju. Pozostawił po sobie bogaty dorobek literacki, m.in.: artykuły prasowe, publikacje popularnonaukowe, recenzje, prace naukowe; redagował roczniki, książki, broszury i przewodniki. W 1982 r. wydano obszerną książkę pt. ''Będzin przez wieki. Dzieje miasta i jego rozwoju urbanistyczno-przestrzennego od średniowiecza do połowy XX w. na podłożu osadnictwa w starożytności i wczesnym średniowieczu'', w której Błaszczyk zaprezentował rezultaty badań prowadzonych na terenie [[zamek w Będzinie|zamku w Będzinie]]. Jego działalność i wkład w rozwój badań archeologicznych zostały nagrodzone licznymi odznaczeniami i medalami: Srebrny (1959) i Złoty Krzyż Zasługi (1969), Srebrna (1959) i Złota Odznaka Zasłużonego w Rozwoju Województwa Katowickiego (1969), Odznaka Tysiąclecia Państwa Polskiego (1966), Złota Odznaka za Opiekę na Zabytkami (1965), Złota Odznaka Zasłużonego Działacza TRZZ (1966), Medal "Zasłużonemu dla archeologii polskiej" (1972), Medal XXX-lecia PRL (1974), Medal "Zasłużonemu dla Polskiego Towarzystwa Archeologicznego i Numizmatycznego" (1977), Srebrna Odznaka Zasłużonego dla Związku Zawodowego Pracowników Kultury i Sztuki. (1979), Honorowa Odznaka Miasta Poznania (1975), Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski (1976), Odznaka Honorowa "Za zasługi w Rozwoju Województwa Poznańskiego" (1976), Medal 200-lecia Komisji Edukacji Narodowej (1977), Złota Odznaka za zasługi w rozwoju województwa przemyskiego (1981). W 1967 r. otrzymał Nagrodę Państwową III Stopnia Ministerstwa Kultury i Sztuki.