Wojna golubska

Wojna golubska

{{{opis grafiki}}}
Czas	{{{czas}}}
Miejsce	Ziemia chełmińska, Ziemia lubawska, Pomezania, Powiśle, Krajna, Kujawy, zachodnia Wielkopolska
Przyczyna	nie realizowanie przez Zakon zobowiązań finansowych nałożonych w wyroku wrocławskim oraz odrzucanie przez Zakon możliwości zawarcia pokoju
Wynik	Zwycięstwo Królestwa Polskiego
Strony konfliktu
Zakon krzyżacki Korona Królestwa Polskiego
Dowódcy
Ulryk Zenger Walter Kirskorff Władysław Jagiełło
Położenie na mapie świata Brak współrzędnych Nieprawidłowe parametry: {{{{współrzędne}}}}
Nieprawidłowe parametry: {{{{współrzędne}}}|}

{{Wojna infobox}} Sugerowane pola (wstaw w kodzie): | commons = | czas = | współrzędne = | opis grafiki = Nieznane pola: "data" oraz "opis".

Wojna golubska (gołubska) – wojna stoczona w 1422 roku pomiędzy Koroną Królestwa Polskiego i Wielkim Księstwem Litewskim a zakonem krzyżackim.

Tło międzynarodowe

W obliczu wybuchu wojen husyckich w Czechach król Zygmunt Luksemburski ogłosił 6 grudnia 1420 roku we Wrocławiu zupełnie niekorzystny dla strony polskiej wyrok w sporze polsko-krzyżackim. Rozłam pomiędzy królem Zygmuntem a Władysławem Jagiełłą przypieczętowała interwencja wojska Zygmunta Korybutowicza po stronie husytów czeskich. Wobec słabnącej pozycji Zygmunta Luksemburskiego Jagielle udało się zawrzeć z margrabią Brandenburgii Fryderykiem I Hohenzollernem sojusz zaczepno-odporny podpisany 8 kwietnia 1421 w Krakowie, skierowany przeciwko zakonowi krzyżackiemu. Dzięki mediacji brandenbursko-papieskiej rozejm pomiędzy Polską i zakonem przedłużono do końca 1422 roku.

Wojna

Zygmunt Luksemburski, obawiając się otwartej interwencji zbrojnej Jagiełły i Witolda w Czechach pchnął do wojny z Polską nowego wielkiego mistrza krzyżackiego Paula Bellitzera von Russdorff. 17 lipca wypowiedziano wojnę i skoncentrowano wojska polsko-litewskie w rejonie Czerwińska nad Wisłą wkroczyły na ziemie zakonne. Przed wyruszeniem w pole Jagiełło wydał dla zgromadzonej w Czerwińsku szlachty tzw. przywilej czerwiński. Wojska spod Czerwińska ruszyły w głąb państwa zakonnego w dniu 25 lipca. Krzyżacy unikali większych starć w polu i wycofali się do zamków za linię Drwęcy, w czasie gdy siły polskie rozpoczęły pustoszenie kraju. W dniu 20 sierpnia rozpoczęto oblężenie miasta Golub, które szybko zdobyto, a w dniu 26 sierpnia po drugim szturmie zdobyto Zamek w Golubiu. Zdobyto także Bratian i Zabrzeźno.

W wojnie wziął udział po stronie Jagiełły także książę Świdrygiełło.

Pokój nad Jeziorem Mełno

Pozbawiony pomocy z Rzeszy i króla Zygmunta Luksemburskiego, stojąc w obliczu ruiny swej gospodarki, zakon krzyżacki zmuszony został podpisać 27 września 1422 traktat pokojowy, w którym m.in. na zawsze wyrzekał się pretensji do Żmudzi.

Bibliografia

• Henryk Łowmiański, Polityka Jagiellonów, Poznań 2006
• Roman Grodecki, Stanisław Zachorowski, Jan Konstanty Dąbrowski, Dzieje Polski średniowiecznej, t. II, Kraków 1995