Ziemia stężycka: Różnice pomiędzy wersjami
| [wersja przejrzana] | [wersja przejrzana] |
→Historia: drobne merytoryczne |
ilustracja |
||
| Linia 1: | Linia 1: | ||
[[Plik:Stężyca kościół św. Marcina 1.jpg|thumb |
[[Plik:Stężyca kościół św. Marcina 1.jpg|thumb|Kościół św. Marcina w Stężycy]] |
||
[[Plik:Bobrowniki kościół.jpg|thumb|Bobrowniki - kościół]] |
|||
'''Ziemia stężycka''' – [[ziemia (administracja)|jednostka terytorialna]] [[Podział administracyjny I Rzeczypospolitej|I Rzeczypospolitej]] w [[województwo sandomierskie (I Rzeczpospolita)|województwie sandomierskim]] w [[Małopolska|Małopolsce]]. |
'''Ziemia stężycka''' – [[ziemia (administracja)|jednostka terytorialna]] [[Podział administracyjny I Rzeczypospolitej|I Rzeczypospolitej]] w [[województwo sandomierskie (I Rzeczpospolita)|województwie sandomierskim]] w [[Małopolska|Małopolsce]]. |
||
Wersja z 12:31, 18 lip 2016
Ziemia stężycka – jednostka terytorialna I Rzeczypospolitej w województwie sandomierskim w Małopolsce.
Historia
Do schyłku XVI w. obszar ten, nazywany alternatywnie terra (ziemia) lub „districtus” (powiat), należał do ziemi radomskiej. Od początku XVII w. do schyłku I Rzeczypospolitej określany był on w źródłach oficjalnych (konstytucje, lauda sejmikowe), jako ziemia stężycka. Nie oznaczało to jednak, aby „terra Stenzicensis” nabyła w ramach woj. sandomierskiego uprawnień polityczno-administracyjnych. Nazywano ją ziemią stężycką ze względu na jej peryferyjne położenie geograficzne (za Wisłą i Wieprzem) w stosunku do województwa sandomierskiego. Ziemia stężycka powstała jako samodzielna jednostka administracyjna w 1568 roku[1][2]. Stolica regionu znajdowała się w Stężycy. Składała się ona z jednego powiatu stężyckiego. Granice przebiegały na południu wzdłuż biegu rzeki Wieprz, na wschodzie region graniczył z ziemią łukowską, na północy z Ziemią Czerską (Mazowsze), a na zachodzie granicę stanowiła Wisła, która biegnąc wówczas inaczej, pozostawiła po jej prawym brzegu kilka wsi w okolicy Sieciechowa i Kozienic. Ziemia stężycka posiadała starostwo grodowe i sąd ziemski (jeden z trzech w całym w województwie). W 1793 r. region został włączony do woj. lubelskiego.
Obszar
Ziemia stężycka obejmowała obszar obecnego powiatu ryckiego, południowej części powiatu garwolińskiego i południowo-zachodniej powiatu łukowskiego.
Ówczesne miasta (współczesne czcionką pogrubioną): Stężyca, Adamów, Bobrowniki, Drążgów, Kochów, Łaskarzew, Łysobyki, Maciejowice, Ryki, Żelechów. Dęblin uzyskał prawa miejskie w 1954 r. i jest obecnie największym miastem w regionie.