Stanisław Belof

Stanisław Belof
	chorąży intendentury
Data i miejsce urodzenia	18 września 1899 ; Częstochowa
Data i miejsce śmierci	1940 ; Katyń
	Przebieg służby
Lata służby	1919–1940
Siły zbrojne	Wojsko Polskie
Jednostki	3 dyon taborów,; DOK III Grodno,; 76 pułk piechoty,; 3 pułk szwoleżerów mazowieckich,; Składnica Materiałów Intendentury nr 3 w Grodnie
Główne wojny i bitwy	wojna polsko-bolszewicka,; II wojna światowa kampania wrześniowa;
	Odznaczenia

Stanisław Belof (ur. 18 września 1899 w Częstochowie, zm. wiosną 1940 w Katyniu) – chorąży intendentury Wojska Polskiego, ofiara zbrodni katyńskiej.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Urodził się w rodzinie Ignacego i Józefy z Nagawskich. Absolwent gimnazjum w Częstochowie (1918). Od 1919 w Wojsku Polskim. Przydzielony do 3 dyonu taborów. Uczestnik wojny 1920 r. Do stopnia chorążego mianowany 1 kwietnia 1922. W latach 1923-1929 był kierownikiem Kancelarii Głównej w szefostwie intendentury DOK III Grodno. W latach 1929-1933 służył jako płatnik 76 pułku piechoty w Lidzie, a 1933-1938 na tym samym stanowisku w 3 pułku szwoleżerów mazowieckich w Suwałkach. Uczestniczył w uroczystościach złożenia serca Marszałka Piłsudskiego na Rossie – szedł w poczcie sztandarowym 3 pułku szwoleżerów. Od 1938 płatnik w Składnicy Materiałów Intendentury nr 3 w Grodnie.

W połowie września z rozkazu dowództwa wraz z kadrą składnicy wyruszył na południe. W okolicach Pińska dostał się do niewoli radzieckiej, wcześniej wobec otoczenia kolumny zdążył rozdać żołnierzom zaległe uposażenie z przechowywanej przez siebie kasy pułkowej. Osadzony początkowo w Ostaszkowie, następnie przewieziony do Kozielska. Rodzina otrzymała trzy listy z obozu z Kozielska, ostatni z kwietnia 1940. Został zamordowany wiosną 1940 w lesie katyńskim. Figuruje na liście wywózkowej LW 017/1 z 1940. Jego grób symboliczny znajduje się na cmentarzu katolickim w Sopocie (kwatera B4-1-5)^[1].