Stanisław Madej (działacz komunistyczny)

Stanisław Madej

Data i miejsce urodzenia	11 listopada 1910 Wierzchowisko
Data i miejsce śmierci	18 października 1980 Warszawa
Przynależność polityczna	Polska Partia Robotnicza
Odznaczenia

Stanisław Madej, ps. „Kajetan” (ur. 11 listopada 1910 w Wierzchowisku, zm. 18 października 1980 w Warszawie) – polski działacz komunistyczny, prezes Polskiego Związku Niewidomych, szef sztabu Gwardii Ludowej w Łodzi.

Życiorys

Urodził się w rodzinie Michała i Katarzyny z domu Błaut. Ukończył naukę w szkole powszechnej w Wierzchowisku, a w 1928 zdał maturę w gimnazjum im. Króla Kazimierza Wielkiego w Olkuszu. W 1926 został członkiem Komunistycznego Związku Młodzieży Polski – w ramach działalności w organizacji w czasie manifestacji potępiającej przewrót majowy przemawiał na rynku w Olkuszu – został wówczas aresztowany i odmówiono mu możliwości edukacji na wyższych uczelniach, w 1929 podjął pracę w klasowym Związku Zawodowym Robotników Rolnych, w ramach którego prowadził w różnych powiatach działalność agitacyjną, organizatorską i oświatową, w tym samym roku został członkiem Komunistycznej Partii Polski. W związku ze swoim wystąpieniem krytykującym wyzysk członków Związku Zawodowego Robotników Rolnych został wykluczony z ZZRR i zmuszony do zmiany pracy, co wpłynęło na jego wyjazd w 1932 do Łodzi. W 1934 podjął pracę w wykończalni Widzewskiej Manufaktury, gdzie szybko został delegatem w klasowym Związku Włókniarzy, a następnie przewodniczącym Rady Delegatów. W ramach niniejszej działalności był m.in. organizatorem i przewodniczącym strajków, w związku z czym bywał aresztowany i przesiedział łącznie ok. 3 lat w więzieniu.

W 1938 roku, po rozwiązaniu KPP został członkiem grupy komunistycznej „Czerwony Widzew”, w ramach której podczas okupacji niemieckiej i po zajęciu jego fabryki przez Niemców i przemianowaniu jej na „Zellgarn”, organizował sabotaże. Ponadto od 1942 był członkiem Komitetu Okręgowego Polskiej Partii Robotniczej Łódź-Miasto oraz był szefem sztabu Gwardii Ludowej w Łodzi. W 1943 został zatrzymany za swoją działalność przez łódzkie Gestapo i torturowany, następnie zesłany do obozu koncentracyjnego Mauthausen-Gusen. W kwietniu 1945 odbył marsz śmierci pomiędzy obozem w Aflenz a obozem w Ebensee, podczas którego z 600 więźniów do Ebensee doszło 319. Obóz został wyzwolony przez Amerykanów. Po wyzwoleniu Madej zaangażował się w działalność komunistyczną w Ebensee, gdzie po nawiązaniu współpracy z lokalnymi działaczami redagował gazetę „Ebensee Nachrichten”.

Po powrocie do Łodzi został instruktorem Komitecie Wojewódzkim Polskiej Partii Robotniczej. W grudniu 1945 został przewodniczącym Komisji Specjalnej do Walki z Nadużyciami i Szkodnictwem Gospodarczym w Łodzi, był przewodniczącym Związku Uczestników Walki Zbrojnej o Niepodległość i Demokrację, przewodniczącym Komisji Rewizyjnej Związku Byłych Więźniów Politycznych. W 1949 został przewodniczącym Komisji Specjalnej do Walki z Nadużyciami i Szkodnictwem Gospodarczym w Warszawie, działał także jako członek zarządu Centrali Spółdzielni Inwalidów oraz Centralnego Związku Spółdzielczości Pracy oraz był prezesem Komisji Rewizyjnej Związku Spółdzielni Inwalidów.

W 1951 został osobą niewidomą, co wpłynęło na jego późniejszą działalność – w 1952 został członkiem Polskiego Związku Niewidomych, a z czasem również wiceprezesem Zarządu Głównego oraz kierownikiem wydawnictwa związku i redaktorem naczelnym czasopisma „Pochodnia”. W latach 1964–1969 prezesem Zarządu Głównego PZN. Ponadto był członkiem Rady Nadzorczej Centrali Ubezpieczeń Społecznych, Rady Naukowej Zakładu Badawczego Związku Spółdzielni Niewidomych, Rady Techniczno-Ekonomicznej Przedsiębiorstwa Sprzętu Rehabilitacji ZSI, był wiceprzewodniczącym Komitetu Europejskiego Światowej Rady Pomocy Niewidomym.

Życie prywatne

Jego żoną była Barbara Madej. Na skutek pobicia przez Gestapo oraz awitaminozy Madej powoli tracił wzrok, w 1951 tracąc go całkowicie.

Madej był świadkiem na ślubie Michaliny Tatarkówny-Majkowskiej i Karola Majkowskiego.

W 1959 przeszedł 2 zawały serca. Zmarł w 1980 w Warszawie. Został pochowany na cmentarzu komunalnym Doły w Łodzi (kwatera IV-3-3).

Ordery i odznaczenia

• Order Sztandaru Pracy I klasy (1979)
• Order Sztandaru Pracy II klasy (1957)
• Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski (3 stycznia 1947)
• Złoty Krzyż Zasługi (dwukrotnie: 8 maja 1946, 1955)
• Krzyż Partyzancki (1951)
• Srebrny Medal „Zasłużonym na Polu Chwały” (1964)
• Medal 30-lecia Polski Ludowej (1972)
• Medal 10-lecia Polski Ludowej (1955)
• Srebrny Medal „Za zasługi dla obronności kraju” (1967)
• Odznaka 1000-lecia Państwa Polskiego (1963)
• Srebrne Odznaczenie im. Janka Krasickiego (1968)
• Odznaka Grunwaldzka (1946)
• Odznaka honorowa „Za Zasługi dla Warszawy” (1979)
• Złota Odznaka honorowa „Zasłużony dla Warmii i Mazur” (1963)
• Honorowa Odznaka miasta Łodzi (1960)
• Złota Odznaka Honorowa Związku Inwalidów Wojennych (1962)
• Złota Odznaka Honorowa Związku Ociemniałych Żołnierzy (1965)
• Złota Odznaka Polskiego Związku Niewidomych (1969)
• Złota Odznaka Związku Emerytów i Rencistów (1970)
• Odznaka Zasłużonego Działacza Ruchu Spółdzielczego (1959)