Stanisław Ostrowski (nauczyciel)

Dodaj linki
Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Stanisław Ostrowski
Brzechwa
Data i miejsce urodzenia

22 listopada 1891
Sławota, Wołyń

Data i miejsce śmierci

2 lipca 1974
Warszawa

Zawód, zajęcie

nauczyciel, filolog klasyczny

Odznaczenia
Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski Złoty Krzyż Zasługi Srebrny Medal „Za zasługi dla obronności kraju” Brązowy Medal „Za zasługi dla obronności kraju” Brązowy Medal „Siły Zbrojne w Służbie Ojczyzny” Medal 10-lecia Polski Ludowej Krzyż Pro Ecclesia et Pontifice (od 1908)
Złota Odznaka ZNP

Stanisław Ostrowski ps. „Brzechwa” (ur. 22 listopada 1891 w Sławocie na Wołyniu, zm. 2 lipca 1974 w Warszawie) – polski nauczyciel, filolog klasyczny, major Wojska Polskiego, powstaniec warszawski, dyrektor VI Liceum Ogólnokształcącego im. Tadeusza Reytana w Warszawie (1945–1951). Członek honorowy Polskiego Towarzystwa Filologicznego (1969)[1].

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Absolwent polskiego Gimnazjum św. Katarzyny w Petersburgu. W 1916 roku ukończył studia filologiczne na Uniwersytecie w Petersburgu, a w 1918 roku został kandydatem nauk historyczno-filologicznych. Od 1912 roku pracował jako nauczyciel, m.in. w Gimnazjum św. Katarzyny w Petersburgu[2].

W 1919 dzięki wsparciu Maksyma Gorkiego zorganizował pierwszą placówkę Polskiego Czerwonego Krzyża dla polskich jeńców. W 1920 roku powrócił do Polski i w 1921 roku podjął pracę w Gimnazjum im. Tadeusza Reytana, gdzie uczył greki i łaciny. Od 1920 roku pracował w Polskim Towarzystwie Filologicznym. W listopadzie 1939 roku został dyrektorem Gimnazjum im. T. Reytana; w czasie okupacji niemieckiej prowadził tajne nauczanie[2].

W 1944 roku, jako major rezerwy „Brzechwa”, zgłosił się ochotniczo do powstania warszawskiego. W marcu 1945 roku powrócił do Warszawy i zajął się organizacją Gimnazjum im. T. Reytana w jego dawnej siedzibie na Rakowieckiej 23. Organizował też filię Gimnazjum im. T. Reytana w Skolimowie i w Konstancinie. Szkoła w Skolimowie we wrześniu 1946 się usamodzielniła. Po wojnie był od 1945 do 1950 roku dyrektorem Liceum im. T. Reytana[3]. W lipcu 1950 roku został odwołany ze stanowiska dyrektora ze względu na to, że był związany z ideami Armii Krajowej i Szarych Szeregów. Zrehabilitowany w 1958 roku. Prowadził zajęcia na Uniwersytecie Warszawskim w Katedrze Filologii Klasycznej. Kierował studium języków obcych Wojskowej Akademii Technicznej, gdzie uczył rosyjskiego. Uczył też łaciny i rosyjskiego na Akademii Teologii Katolickiej.

Miał córkę Wandę. Napisał podręczniki do nauki łaciny[4][5].

Odznaczenia[edytuj | edytuj kod]

Dodatkowe informacje znajdują się w artykułach w prasie[6][7][8].

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ Antiquorum non immemores... Polskie Towarzystwo Filologiczne (1893–1993). Księga zbiorowa. Warszawa – Wrocław: Polskie Towarzystwo Filologiczne. Ośrodek Badań nad Tradycją Antyczną Uniwersytetu Warszawskiego, 1999, s. 314. ISBN 83-901603-8-2.
  2. ↑ a b Labor Omnia Vincit. W: Dorota Nadgrabska: Od Smolnej Dolnej do Wiktorskiej (wydanie jubileuszowe z okazji obchodów „Stulecia Reytana 1905–2005”). Warszawa: Stowarzyszenie Absolwentów i Przyjaciół VI LO im. T. Reytana w Warszawie, 2005, s. 13. Cytat: „Jesienią 1940 r. zorganizowane zostały tajne komplety, których kierownikiem był dyrektor szkoły Stanisław Ostrowski [...] Po aresztowaniu dyrektora przez Gestapo funkcję kierownika kompletów i dyrektora szkoły pełnił matematyk Henryk Radecki [...]”.
  3. ↑ Halina Żuberek: Stanisław Ostrowski (1891–1974). W: Barbara Brzuska: Vita memoriae, magistra vitae: Nauczanie języków klasycznych i kultury antycznej w gimnazjum i liceum państwowym im. Tadeusza Reytana w Warszawie. Warszawa: Wydział Polonistyki Uniwersytetu Warszawskiego, 2005, s. 109. ISBN 83-89663-31-7.
  4. ↑ S. Ostrowski, S. Staszczyk, Varia. Lingua, agricola, miles, civis, civitas, populares, nosce finitimum carmina. Podręcznik do nauki języka łacińskiego dla gimnazjów, kursów przyśpieszonych i samouków (teksty, gramatyka), Warszawa 1946 (maszynopis powielany).
  5. ↑ Stanisław Ostrowski, Libellus. Podręcznik do nauki języka łacińskiego dla gimnazjów, kursów przyśpieszonych i samouków, Warszawa 1946.
  6. ↑ J. Kasprzycki. Klara i Stanisław. „Życie Warszawy”, 1990. 
  7. ↑ J. B. Deczkowski. Imieniny. „Stolica”, 1960. 
  8. ↑ J. B. Deczkowski. Gestapo w Gimnazjum im. T. Reytana. „Warszawski Tygodnik Kulturalny”, 1969. 
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Stanisław_Ostrowski_(nauczyciel)&oldid=71783854”