Stanisław Rek

Stanisław Rek
	starszy sierżant
Data i miejsce urodzenia	29 kwietnia 1893 ; Ostrowiec
Data i miejsce śmierci	9 lutego 1940 ; Firlej
	Przebieg służby
Lata służby	1917–1920; 1939–1940
Siły zbrojne	Armia Imperium Rosyjskiego; I Korpus Polski w Rosji; Wojsko Polskie; Związek Walki Zbrojnej
Jednostki	6 pułk strzelców; 24 pułk piechoty; 6 pułk piechoty
Stanowiska	d-ca plutonu
Główne wojny i bitwy	I wojna światowa; wojna polsko-bolszewicka; II wojna światowa
Późniejsza praca	pracownik ubezpieczalni
	Odznaczenia

Stanisław Rek (ur. 29 kwietnia 1893 w Ostrowcu, zm. 9 lutego 1940 w Firleju) – żołnierz armii rosyjskiej i starszy sierżant Wojska Polskiego, uczestnik I wojny światowej, wojny polsko-bolszewickiej i II wojny światowej. Kawaler Orderu Virtuti Militari.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Urodził się w rodzinie Szczepana i Antoniny z d. Jędrzykiewicz^[1]. Do 1915 pracował jako ślusarz. Od 1917 zmobilizowany do armii rosyjskiej. Od stycznia 1917 żołnierz I Korpusu Polskiego w Rosji, gdzie był dowódca plutonu w 1 kompanii 6 pułku strzelców. Po rozwiązaniu pułku latem 1918 został internowany. Od 6 grudnia 1918 w szeregach odrodzonego Wojska Polskiego walczył podczas obrony Lwowa w szeregach 3 kompanii 24 pułku piechoty. Następnie w składzie 9 kompanii 6 pułku piechoty brał udział w wojnie polsko-bolszewickiej^[1].

Szczególnie odznaczył się 8 sierpnia 1920, kiedy „obszedł z plutonem pozycje bolszewików, zaatakował, zmusił przeciwników do ucieczki i pozostawienia działa. Za czyn ten otrzymał Order Virtuti Militari”^[1].

W grudniu 1920 zwolniony z wojska, pracował następnie jako pracownik ubezpieczeniowy w Starachowicach^[1]. Podczas okupacji niemieckiej w szeregach Związku Walki Zbrojnej, aresztowany przez gestapo 20 stycznia 1940 i osadzony w Radomiu. Rozstrzelany w Firleju i tam pochowany^[1].

Życie prywatne[edytuj | edytuj kod]

Żonaty z Jadwigą z d. Hertung, z którą miał dwoje dzieci: Tadeusza (ur. 1928) i Zofię (ur. 1930)^[2]

Ordery i odznaczenia[edytuj | edytuj kod]

Krzyż Srebrny Orderu Wojskowego Virtuti Militari nr 607^[1]^[3]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

↑ ^a ^b ^c ^d ^e ^f Polak (red.) 1993 ↓, s. 176.
↑ Polak (red.) 1993 ↓, s. 177.
↑ Skarbek 1929 ↓, s. 41 poz. 64.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

Bogusław Polak (red.): Kawalerowie Virtuti Militari 1792 – 1945. T. 2/2. Koszalin: Wydawnictwo Uczelniane Wyższej Szkoły Inżynierskiej w Koszalinie, 1993. ISBN 83-900510-0-1.
Edward Skarbek: Zarys historii wojennej pułków polskich 1918-1920. T. 6 pułk piechoty Legionów. Warszawa: Wojskowe Biuro Historyczne, 1929.

[CITEREFPolak_(red.)1993176-1] ↑ ^a ^b ^c ^d ^e ^f Polak (red.) 1993 ↓, s. 176.

[CITEREFPolak_(red.)1993177-2] Polak (red.) 1993 ↓, s. 177.

[CITEREFSkarbek192941_poz._64-3] Skarbek 1929 ↓, s. 41 poz. 64.

[1]

[2]

[3]