Stankowicze (Białoruś)
55°37′47″N 26°40′50″E/55,629722 26,680556.jpg)
| |
| Państwo | |
|---|---|
| Obwód | |
| Rejon | |
| Sielsowiet | |
| Populacja • liczba ludności |
|
Położenie na mapie obwodu witebskiego  | |
Położenie na mapie Białorusi  | |
Położenie na mapie Polski w 1939  | |
| 55°37′47″N 26°40′50″E/55,629722 26,680556
| |
Stankowicze (biał. Станкавічы; ros. Станковичи) – wieś na Białorusi, w obwodzie witebskim, w rejonie brasławskim, w sielsowiecie Mieżany.
Historia[edytuj | edytuj kod]
W czasach zaborów ówczesna wieś w granicach Imperium Rosyjskiego[1].
W dwudziestoleciu międzywojennym kolonia leżała w Polsce, w województwie nowogródzkim (od 1926 w województwie wileńskim), w powiecie brasławskim, w gminie Dryświaty[2][3].
Według Powszechnego Spisu Ludności z 1921 roku kolonię zamieszkiwało 186 osób, 169 było wyznania rzymskokatolickiego a 17 staroobrzędowego. Jednocześnie 169 mieszkańców zadeklarowało polską przynależność narodową a 17 rosyjską. Były tu 33 budynki mieszkalne[2]. W 1931 zamieszkiwało tu 188 osób w 34 budynkach[3].
Miejscowość należała do parafii rzymskokatolickiej w Dryświatach. Podlegała pod Sąd Grodzki w Turmont i Okręgowy w Wilnie; właściwy urząd pocztowy mieścił się w Dyrświatach[4].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Stankowicze, wieś, pow. nowoaleksandrowski, [w:] Słownik geograficzny Królestwa Polskiego, t. XI: Sochaczew – Szlubowska Wola, Warszawa 1890, s. 213.
- ↑ a b Skorowidz miejscowości Rzeczypospolitej Polskiej: opracowany na podstawie wyników pierwszego powszechnego spisu ludności z dn. 30 września 1921 r. i innych źródeł urzędowych., t. 7, część 2, 1924, s. 6.
- ↑ a b Wykaz miejscowości Rzeczypospolitej Polskiej, t. 1, Warszawa 1938, s. 6.
- ↑ Skorowidz miejscowości Rzeczypospolitej Polskiej z oznaczeniem terytorjalnie im właściwych władz i urzędów oraz urządzeń komunikacyjnych, Przemyśl, Warszawa 1933, s. 1604.
Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]
- Stankowicze, wieś, pow. nowoaleksandrowski, [w:] Słownik geograficzny Królestwa Polskiego, t. XI: Sochaczew – Szlubowska Wola, Warszawa 1890, s. 213.