Starzyna (rejon postawski)

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Starzyna
Państwo

 Białoruś

Obwód

 witebski

Rejon

postawski

Sielsowiet

Wołki

Położenie na mapie obwodu witebskiego
Mapa konturowa obwodu witebskiego, po lewej znajduje się punkt z opisem „Starzyna”
Położenie na mapie Białorusi
Mapa konturowa Białorusi, u góry znajduje się punkt z opisem „Starzyna”
Ziemia55°03′58″N 27°28′10″E/55,066111 27,469444

Starzyna – dawny zaścianek. Tereny, na których leżał, znajdują się obecnie na Białorusi, w obwodzie witebskim, w rejonie postawskim, w sielsowiecie Wołki.

Historia[edytuj | edytuj kod]

W czasach zaborów w guberni wileńskiej Imperium Rosyjskiego.

W dwudziestoleciu międzywojennym zaścianek a następnie kolonia leżała w Polsce, w województwie wileńskim[a], w powiecie duniłowickim (od 1926 postawskim), w gminie Norzyca.

Według Powszechnego Spisu Ludności z 1921 roku zamieszkiwało tu 27 osób, 14 było wyznania rzymskokatolickiego, 12 prawosławnego, a 1 mojżeszowego. Jednocześnie 13 mieszkańców zadeklarowało polską, a 14 białoruską przynależność narodową. Było tu 5 budynków mieszkalnych[1]. W 1931 w 5 domach zamieszkiwało 20 osób[2].

Wierni należeli do parafii rzymskokatolickiej w Dzierkowszczyźnie i prawosławnej w Norzycy. Miejscowość podlegała pod Sąd Grodzki w Duniłowiczach i Okręgowy w Wilnie; właściwy urząd pocztowy mieścił się w Łasicy[3].

Uwagi[edytuj | edytuj kod]

  1. Przynależność wojewódzka zmieniała się. Wieś leżała w województwie nowogródzkim (1921 - 1922), w Ziemi Wileńskiej (1922 - 1926) i w województwie wileńskim (od 1926)

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. Skorowidz miejscowości Rzeczypospolitej Polskiej: opracowany na podstawie wyników pierwszego powszechnego spisu ludności z dn. 30 września 1921 r. i innych źródeł urzędowych., t. 7, część 2, 1924, s. 31.
  2. Wykaz miejscowości Rzeczypospolitej Polskiej, t. 1, Warszawa 1938, s. 42.
  3. Skorowidz miejscowości Rzeczypospolitej Polskiej z oznaczeniem terytorjalnie im właściwych władz i urzędów oraz urządzeń komunikacyjnych, Przemyśl, Warszawa 1933, s. 1615.