Tadeusz Bietkowski

Dodaj linki
Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Tadeusz Bietkowski
major audytor major audytor
Data i miejsce urodzenia

30 lipca 1895
Buczacz

Data śmierci

4 lutego 1977

Przebieg służby
Siły zbrojne

Armia Austro-Węgier
Wojsko Polskie,
Polskie Siły Zbrojne

Formacja

Legiony Polskie

Jednostki

1 Pułk Ułanów,
1 Pułk Piechoty,
2 Pułk Ułanów Grochowskich,
2 Korpus Polski

Stanowiska

dowódca plutonu,
instruktor,
podprokurator,
sędzia,

Główne wojny i bitwy

I wojna światowa,
wojna polsko-ukraińska (obrona Lwowa),
wojna polsko-bolszewicka,
II wojna światowa

Odznaczenia
Krzyż Walecznych (1920–1941, dwukrotnie) Medal Niepodległości Krzyż Zasługi (II RP)

Tadeusz Adolf Bietkowski (ur. 30 lipca 1895 w Buczaczu, zm. 4 lutego 1977) – doktor praw, kapitan służby sprawiedliwości Wojska Polskiego, major Polskich Sił Zbrojnych na Zachodzie.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Urodził się 30 lipca 1895[1] w Buczaczu. Był synem Mariana i Heleny z domu Praczyńskiej. Ukończył c.k. Gimnazjum w Buczaczu.

Po wybuchu I wojny światowej służył w oddziałach strzeleckich od 6 sierpnia 1914, a następnie wstąpił Legionów Polskich, od września 1914 służył w 1 szwadronie 1 pułku ułanów pod dowództwem ppłk. Władysława Beliny-Prażmowskiego. Z uwagi na problemy ze zdrowiem został zwolniony ze służby w legionach 17 marca 1915. Następnie pracował w batalionie uzupełniającym nr 1 od końca sierpnia 1915, w biurze werbunkowym Departamencie Wojskowym Naczelnego Komitetu Narodowego w Puławach oraz w 1 pułku piechoty od lipca 1916. Został zwolniony ze służby w połowie stycznia 1918. Jego brat Stanisław (ur. 1891), także służył w Legionach[2]. U kresu wojny od początku listopada 1918 bracia Stanisław i Tadeusz Bietkowscy w stopniach podchorążych w szeregach Lotnego Konnego Oddziału Karabinów Maszynowych Naczelnej Komendzie brali udział w obronie Lwowa podczas wojny polsko-ukraińskiej[3].

Po odzyskaniu przez Polskę niepodległości obaj zostali przyjęci do Wojska Polskiego. Brali udział w wojnie polsko-bolszewickiej. Tadeusz Bietkowski został awansowany do stopnia porucznika kawalerii[4][5]. W 1923, 1924 był oficerem zawodowym 2 pułku ułanów w garnizonie Suwałki[6][7]. W jednostce pełnił funkcję dowódcy plutonu i zastępcy dowódcy szwadronu karabinów maszynowych. Został instruktorem wyszkolenia strzeleckiego w Centrum Wyszkolenia Kawalerii. Ukończył studia uzyskując tytuł naukowy doktora praw. Później został zweryfikowany w stopniu kapitana w korpusie oficerów sądowych ze starszeństwem z dniem 1 lipca 1927 i na przełomie lat 20. i 30. sprawował stanowisko podprokuratora przy Wojskowym Sądzie Okręgowym nr VI we Lwowie[8][9][10][11]. Później został naczelnikiem wydziału Izby Skarbowej we Lwowie.

Po wybuchu II wojny światowej i agresji ZSRR na Polskę z 17 września 1939 został aresztowany przez Sowietów i deportowany w głąb Związku Radzieckiego. Po zawarciu układu Sikorski-Majski z 30 lipca 1941 został zwolniony i został przyjęty do formowanych Polskich Sił Zbrojnych w ZSRR. Później pełnił funkcję sędziego wojskowego w 2 Korpusie Polskim w składzie Polskich Sił Zbrojnych na Zachodzie. Mianowany do stopnia majora w korpusie oficerów sądowych.

Po wojnie pozostał na emigracji w Wielkiej Brytanii. Zmarł 4 lutego 1977 i został pochowany na cmentarzu Laggantygown szkockiej miejscowości Aviemore[12].

Ordery i odznaczenia[edytuj | edytuj kod]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ Oficerowie. Muzeum Wojska Polskiego w Warszawie. [dostęp 2015-08-24].
  2. ↑ Wykaz Legionistów Polskich 1914–1918. Stanisław Bietkowski. Muzeum Józefa Piłsudskiego w Sulejówku. [dostęp 2015-08-24]. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-03-04)].
  3. ↑ Iwona Łaptaszynska: Obsada personalna obrony Lwowa 1 - 22.11.1918r.. stankiewicze.com. [dostęp 2015-08-25].
  4. ↑ Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923, s. 685.
  5. ↑ Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924, s. 607.
  6. ↑ Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923, s. 603.
  7. ↑ Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924, s. 545.
  8. ↑ Rocznik Oficerski 1928. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928, s. 696.
  9. ↑ Lista starszeństwa korpusu oficerów sądowych. „Wojskowy Przegląd Prawniczy”, s. 74 (150), Nr 2/1931. 
  10. ↑ Lista starszeństwa korpusu oficerów sądowych. „Wojskowy Przegląd Prawniczy”, s. 104 (230), Nr 2/1932. 
  11. ↑ Rocznik Oficerski 1932. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1932, s. 311, 880.
  12. ↑ Tadeusz Bietkowski. findagrave.com. [dostęp 2015-08-25].
  13. ↑ M.P. z 1932 r. nr 140, poz. 172 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”.
  14. ↑ M.P. z 1931 r. nr 64, poz. 103 „za zasługi na polu sądownictwa wojskowego”.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Tadeusz_Bietkowski&oldid=71993742”