Tadeusz Kamieński (prawnik)
Data i miejsce urodzenia |
8 lipca 1887 |
---|---|
Data i miejsce śmierci |
3 kwietnia 1946 |
Zawód, zajęcie |
prawnik, sędzia |
Odznaczenia | |
Tadeusz Michał Kamieński (ur. 8 lipca 1887[1] w Warszawie, zm. 3 kwietnia 1946 w Słupsku) – polski prawnik, sędzia i adwokat, prezes Sądu Okręgowego w Łodzi i w Warszawie, działacz kulturalny.
Życiorys
[edytuj | edytuj kod]Był synem Michała (urzędnika) i Jadwigi z Jełców. Do szkoły powszechnej i gimnazjum uczęszczał w Radomiu, należąc jako uczeń do organizacji młodzieżowej bliskiej Polskiej Partii Socjalistycznej. Rozpoczął następnie studia na Wydziale Prawnym Cesarskiego Uniwersytetu Warszawskiego, z którego został wydalony po odegraniu wiodącej roli w przygotowaniach do strajku studenckiego. W obawie przed represjami przez kilka lat przebywał na wsi. Studia ukończył ostatecznie na uniwersytecie w Odessie w 1908.
Z dyplomem uczelni z Odessy wyjechał do Łodzi, gdzie został pomocnikiem znanego adwokata Aleksandra Mogilnickiego. Ten ostatni wciągnął go do działalności w miejscowym Towarzystwie Kultury Polskiej, w którym w 1909 Kamieńskiemu powierzono obowiązki sekretarza Oddziału. W lutym tegoż roku Kamieński, obok m.in. Mogilnickiego, był sygnatariuszem odezwy w sprawie utworzenia w Łodzi biblioteki publicznej. Brał udział w pracach nad zainicjowaniem działalności bezpłatnej czytelni i wypożyczalni. W 1916, kiedy Towarzystwo Kultury Polskiej już od trzech lat nie działało wskutek decyzji władz carskich, Kamieński wszedł w skład Komisji Organizacyjnej Towarzystwa Biblioteki Publicznej w Łodzi. Po zatwierdzeniu statutu tego towarzystwa zasiadał w jego Zarządzie Głównym. Efektem tych działań stało się powołanie Biblioteki Publicznej w Łodzi, w 1922 przejętej przez miasto (w okresie PRL nosiła imię Ludwika Waryńskiego).
Niezależnie od działalności społecznej na polu kultury Kamieński rozwijał karierę zawodową. Od 1911 prowadził samodzielnie kancelarię adwokacką. W 1918 został wiceprezesem Sądu Okręgowego w Łodzi, a dwa lata później, w uznaniu zasług położonych przy powojennej reorganizacji sądownictwa okręgu łódzkiego, powołany został na prezesa. Zaangażował się w starania o nowy gmach sądu. Interesował się też losem biblioteki, z racji wysokiego stanowiska występując niekiedy jako protektor samej instytucji i jej pracowników. W 1927 przeszedł na analogiczne stanowisko w Warszawie, gdzie pozostał aż do wybuchu II wojny światowej. Lata wojenne spędził w Rumunii. Po powrocie do kraju mianowany został w sierpniu 1945 wiceprezesem Sądu Okręgowego w Słupsku, gdzie niespełna rok później zmarł. Pochowany na Cmentarzu Starym w Słupsku (sektor 7B-21-8)[2].
Ordery i odznaczenia
[edytuj | edytuj kod]- Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski (2 maja 1923)[3]
- Złoty Krzyż Zasługi (9 listopada 1932)[4]
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ Rok urodzenia podany na płycie nagrobnej: 1880.
- ↑ Cmentarze komunalne w Słupsku - wyszukiwarka osób pochowanych [online], slupsk.grobonet.com [dostęp 2020-10-04] .
- ↑ Order Odrodzenia Polski. Trzechlecie pierwszej kapituły 1921–1924. Warszawa: Prezydium Rady Ministrów, 1926, s. 18.
- ↑ M.P. z 1932 r. nr 259, poz. 297 „za zasługi na polu organizacji i administracji sądownictwa oraz w zakresie wymiaru sprawiedliwości”.
Bibliografia
[edytuj | edytuj kod]- Bohdan Piątkowski, Tadeusz Kamieński, [w:] Polski Słownik Biograficzny, tom XI, 1964–1965.
- Bogdan (sic) Piątkowski, Tadeusz Kamieński, [w:] Słownik pracowników książki polskiej (pod redakcją Ireny Treichel), Państwowe Wydawnictwo Naukowe, Warszawa-Łódź 1972.
- Absolwenci i studenci Cesarskiego Uniwersytetu Warszawskiego
- Działacze społeczni i kulturalni związani z Łodzią
- Ludzie urodzeni w Warszawie (Królestwo Kongresowe)
- Odznaczeni Krzyżem Komandorskim Orderu Odrodzenia Polski (II Rzeczpospolita)
- Odznaczeni Złotym Krzyżem Zasługi (II Rzeczpospolita)
- Pochowani w Słupsku
- Polscy działacze kulturalni
- Prawnicy związani z Łodzią
- Prezesi sądów okręgowych II Rzeczypospolitej
- Sędziowie II Rzeczypospolitej
- Urodzeni w 1887
- Zmarli w 1946