Berkeleyomyces basicola
 Chlamydospory i endokonidia. Obraz mikroskopowy | |
| Systematyka | |
| Domena | |
|---|---|
| Królestwo | |
| Typ | |
| Klasa | |
| Rząd | |
| Rodzina | |
| Rodzaj | |
| Gatunek |
Berkeleyomyces basicola |
| Nazwa systematyczna | |
| Berkeleyomyces basicola (Berk. & Broome) W.J. Nel, Z.W. de Beer, T.A. Duong & M.J. Wingf. Pl. Path. 67(4): 877 (2017) | |
Berkeleyomyces basicola (Berk. & Broome) W.J. Nel, Z.W. de Beer, T.A. Duong & M.J. Wingf. – gatunek grzybów należący do klasy Sordariomycetes[1].
Systematyka i nazewnictwo[edytuj | edytuj kod]
Pozycja w klasyfikacji według Index Fungorum: Berkeleyomyces, Ceratocystidaceae, Microascales, Hypocreomycetidae, Sordariomycetes, Pezizomycotina, Ascomycota, Fungii[1].
Po raz pierwszy zdiagnozowali go w 1850 r. Miles Joseph Berkeley i Christopher Edmund Broome w 1850 r. na grochu. Nadali mu nazwę Torula basicola[2]. Obecną, uznaną przez Index Fungorum nazwę nadali mu W.J. Nel, Z.W. de Beer, T.A. Duong & M.J. Wingf. w 2017 r.[1]
- Chalara elegans Nag Raj & W.B. Kendr 1975
- Thielavia basicola (Berk. & Broome) Zopf 1876
- Thielaviopsis basicola (Berk. & Broome) Ferraris 1912
- Torula basicola Berk. & Broome 1850
- Trichocladium basicola (Berk. & Broome) J.W. Carmich. 1980
Morfologia[edytuj | edytuj kod]
Znana jest tylko jego anamorfa. Dotąd nie udało się zaobserwować teleomorfy, na podstawie badań molekularnych uważa się jednak, że należy ona do rodzaju Ceratocystis[4].
Grzyb mikroskopijny tworzący ciemne kolonie[2]. Jest synanamorfą wytwarzającą dwie różne anamorfy. Najpierw powstaje anamorfa produkująca endogenicznie małe endokonidia, potem anamorfa produkująca większe chlamydospory. Na sztucznych podłożach po 8 dniach hodowli tworzą się zarodniki obydwu typów[5]. Obydwa te typy zarodników nie posiadają przegród. Chlamydospory początkowo są brązowe, potem czarne, mają nieregularny kształt, nieco zaokrąglone końce i powstają na bezbarwnych komórkach. Tworzą krótkie łańcuchy o długości 14–16 μm. Cylindryczne endokonidia powstają wewnątrz konidioforów w łańcuszkach. Mają obcięte końce i rozmiary 6 × 4 μm. Wydobywają się przez wierzchołek konidioforu[2].
W glebie zarodniki mogą przetrwać wiele lat. Aktywują je do rozwoju substancje wytwarzane przez korzenie[6].
Występowanie i siedlisko[edytuj | edytuj kod]
Jest szeroko rozprzestrzeniony. Występuje w Ameryce Północnej i Południowej, Europie, Azji, Afryce i Australii[2].
Pasożyt i saprotrof roślin. Atakuje liczne gatunki roślin należące do co najmniej 15 rodzin[4].
Wywołuje chorobę o nazwie czarna zgnilizna korzeni[4]. Atakuje wiele gatunków roślin należących do co najmniej 15 rodzin[6]. Wśród roślin ozdobnych są to gatunki należące do rodzajów begonia, starzec, difenbachia, wilczomlecz, kalanchoe, pelargonia, pierwiosnek, poinsecja, szeflera i inne, wśród warzyw marchew zwyczajna, pomidor zwyczajny, cykoria, groch. Występuje także na tytoniu, łubinie i innych[4][5].
Różne kultywary charakteryzują się różną odpornością na czarną zgniliznę. Istnieje kilka mechanizmów tej odporności. U niektórych kultywarów odporność wywołana jest tworzeniem na korzeniach korka. Stanowi on barierę dla patogenu. U niektórych kultywarów mechanizm odporności polega na wytwarzaniu substancji chemicznych uniemożliwiających lub utrudniających inwazję patogenu[2].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b c Index Fungorum [online] [dostęp 2021-04-27] (ang.).
- ↑ a b c d e Mycobank. ''Verticillium tricorpus'' [online] [dostęp 2016-12-08].
- ↑ Species Fungorum [online] [dostęp 2021-04-27] (ang.).
- ↑ a b c d Selim Kryczyński, Zbigniew Weber (red.), Fitopatologia, t. 2. Choroby roślin uprawnych, Poznań: Powszechne Wydawnictwo Rolnicze i Leśne, 2011, s. 291, 292, ISBN 978-83-09-01077-7.
- ↑ a b Joanna Marcinkowska: Oznaczanie rodzajów grzybów sensu lato ważnych w fitopatologii. Warszawa: PWRiL, 2012. ISBN 978-83-09-01048-7.
- ↑ a b Black Root Rot [online] [dostęp 2016-12-08] (ang.).