Władysław Chomiak (budowniczy)

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Władysław Chomiak
Ilustracja
Władysław Chomiak (1925)
Data i miejsce urodzenia

25 marca 1871 lub 1872
Przemyśl

Data i miejsce śmierci

9 października 1945
Sanok

Multimedia w Wikimedia Commons
Grobowiec rodziny Chomiaków

Władysław Chomiak (ur. 25 marca 1871 lub 1872 w Przemyślu, zm. 9 października 1945 w Sanoku) – polski budowniczy, radny miasta Sanoka.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Władysław Chomiak urodził się 25 marca 1871[1][2] lub 1872 w Przemyślu[3][4]. Był synem Jana i Emilii z domu Pawłowicz[3].

Trudnił się zawodem murarza[3]. Później został przedsiębiorcą budowlanym. Swój zakład prowadził przy ul. Juliusza Słowackiego 38[5]. W tym miejscu wybudował własny dom drewniany, a następnie do 1924 wzniósł dom-kamienicę czynszową w stylu willa, która została nazwana Dom Julii (od imienia swojej najmłodszej córki Julii).

Wśród jego projektów i wykonań budowlanych były:

Działał w Towarzystwie Rękodzielników i Przemysłowców „Rodzina” w Sanoku, w którym w 1906 został członkiem komisji rewizyjnej[12], w 1907 sekretarzem wydziału[13], a w 1911, 1912 wydziałowym[14][15]. Pełnił funkcję zastępcy radnego od 1910[16]. Sprawował także mandat radnego miejskiego w Sanoku w okresie II Rzeczypospolitej[17].

W 1912 działając w poczuciu własnego poszkodowania rzekomym oszczerstwem ze strony redaktora „Tygodnika Ludowego”, Stanisława Boczarskiego, najpierw wniósł pozew sądowy przeciw niemu, a następnie antycypując bezskuteczność tegoż, wycofał pozew i dokonał spoliczkowania Boczarskiego, uznając to za satysfakcjonujące dla siebie wobec odniesionej wcześniej obrazy, po czym poinformował o tym publicznie w oświadczeniu prasowym na łamach „Tygodnika Ziemi Sanockiej”[18][19].

Władysław Chomiak przed 1911 został wdowcem po Marii z domu Czerwińskiej[3]. Ponownie ożenił się z Pauliną z domu Gościńską 28 stycznia 1911[3]. Zmarł 9 października 1945 w Sanoku[20][4]. Został pochowany w rodzinnym grobowcu na cmentarzu przy ul. Rymanowskiej w Sanoku[4]. Wraz z nim zostali pochowani członkowie jego rodziny: żona Paulina (1889-1979)[3][21], córka Kazimiera (1913-1995, nauczycielka geografii[22]), Julia (1926-2003, farmaceutka[23]), Karol, Bronisława i Zofia. Miał także dzieci: synów Antoniego Jana (1912-1913)[24], Lucjana (ur. 1917)[25], Tadeusza (ur. 1923)[26], córkę Stanisławę (ur. 1920)[27].

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ Rok 1871 podano w inskrypcji nagrobnej.
  2. ↑ Tutaj wskazano, że przeżył 75 lat, co wskazywałoby na rok urodzenia 1871. Księga zmarłych i pochowanych w Sanoku na cmentarzu przy ul. Rymanowskiej i Matejki od 1895 do 1952 r.. Sanok. s. poz. 3435.
  3. ↑ a b c d e f Księga małżeństw 1905–1912 Sanok. Sanok: Parafia Przemienienia Pańskiego w Sanoku, s. 90-95.
  4. ↑ a b c Księga zmarłych i pochowanych w Sanoku na cmentarzu przy ul. Rymanowskiej i Matejki od 1895 do 1952 r.. Sanok. s. poz. 3435.
  5. ↑ Wykaz firm handlowych, przemysłowych, rzemieślniczych i wolnych zawodów miasta Sanoka, Zagórza, Rymanowa, Mrzygłoda, Bukowska 1937/8: Informator Chrześcijański. Sanok: Krakowska Kongregacja Kupiecka. Oddział Sanok, 1938, s. 6.
  6. ↑ W. Żurowicz, G. First i wsp. (Instytut Karpacki): Plan Rozwoju Lokalnego Gminy Brzozów 2004–2013. brzozow.bip.krosoft.pl, 2004. [dostęp 2012-11-12]. [zarchiwizowane z tego adresu (2017-10-24)]. (pol.).
  7. ↑ Edward Zając, Oświata i szkolnictwo. Życie kulturalne. Środowisko kulturalne, Pomiędzy wojnami światowymi 1918-1939, w: Sanok. Dzieje miasta, Praca zbiorowa pod redakcją Feliksa Kiryka, Kraków 1995, s. 613.
  8. ↑ Wojciech Sołtys, Stosunki społeczno-polityczne, Pomiędzy wojnami światowymi 1918–1939, w: Sanok. Dzieje miasta. Praca zbiorowa pod redakcją Feliksa Kiryka, Kraków 1995, s. 559.
  9. ↑ Bogumiła Koszela, Wiesław Koszela, Marian Struś: 50 lat Zakładowego Domu Kultury, 30 lat Orkiestry Dętej, 30 lat Klubu Sportowego „Stal” Sanockiej Fabryki Autobusów „Autosan”. Rzeszów: Krajowa Agencja Wydawnicza, 1976, s. 10.
  10. ↑ Waldemar Bałda: Sowa i bocian. Opowieść o Posadzie Olchowskiej – III dzielnicy Miasta Sanoka. Kraków: AB Media, 2012, s. 69. ISBN 978-83-935385-7-7.
  11. ↑ Stanisław Dobrowolski: Kamienica. Edelheitowie – Trendotowie – Jankowscy w Sanoku. Krosno – Sanok: Ruthenus, 2013, s. 120. ISBN 978-83-7530-234-9.
  12. ↑ Zgromadzenia. „Gazeta Sanocka”, s. 2, nr 114 z 4 marca 1906. 
  13. ↑ Z ruchu w towarzystwach. „Rodzina”. „Gazeta Sanocka”, s. 2, nr 175 z 5 maja 1907. 
  14. ↑ Kronika. Oddział Sanocki tow. „Rodzina”. „Tygodnik Ziemi Sanockiej”, s. 2, Nr 15 z 9 kwietnia 1911. 
  15. ↑ Tow. rękodzielników i przemysłowców „Rodzina”. „Tygodnik Ziemi Sanockiej”, s. 3, Nr 16 z 21 kwietnia 1912. 
  16. ↑ Po wyborach. „Tygodnik Ziemi Sanockiej”, s. 1–2, nr 34 z 18 grudnia 1910. 
  17. ↑ Edward Zając: Obywatele Honorowi Królewskiego Wolnego Miasta Sanoka. Sanok: Miejska Biblioteka Publiczna im. Grzegorza z Sanoka w Sanoku, 2002, s. 79. ISBN 83-909787-8-4.
  18. ↑ Kronika. Nieszczęśliwy redaktor. „Gazeta Sanocka”, s. 3, Nr 23 z 9 czerwca 1912. 
  19. ↑ Władysław Chomiak. Nadesłane. „Gazeta Sanocka”, s. 4, Nr 23 z 9 czerwca 1912. 
  20. ↑ Indeks do ksiąg zmarłych od roku 1914. Sanok: Parafia Przemienienia Pańskiego w Sanoku, s. H 1945, (Tom K, str. 246, poz. 140).
  21. ↑ Księga Zmarłych 1975–1995 Sanok. Parafia Przemienienia Pańskiego w Sanoku, s. 46 (poz. 114).
  22. ↑ Księga przynależnych do gminy Królewskiego Wolnego Miasta Sanoka. s. 62 (poz. 80), 68 (poz. 163).
  23. ↑ Księga przynależnych do gminy Królewskiego Wolnego Miasta Sanoka. s. 66 (poz. 135).
  24. ↑ Księga Zmarłych 1904–1934 Sanok. T. J. Sanok: Parafia Przemienienia Pańskiego w Sanoku, s. 140 (poz. 7).
  25. ↑ Księga przynależnych do gminy Królewskiego Wolnego Miasta Sanoka. s. 64 (poz. 105).
  26. ↑ Księga przynależnych do gminy Królewskiego Wolnego Miasta Sanoka. s. 64 (poz. 112).
  27. ↑ Księga przynależnych do gminy Królewskiego Wolnego Miasta Sanoka. s. 67 (poz. 149).

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Władysław_Chomiak_(budowniczy)&oldid=71777248”