Wacław Wilniewczyc

Wacław Wilniewczyc

pułkownik piechoty
Data i miejsce urodzenia	20 marca 1890 Kimiltiej
Data i miejsce śmierci	31 lipca 1944 Zielonka
Przebieg służby
Siły zbrojne	Wojsko Polskie Armia Krajowa
Jednostki	74 Górnośląski Pułk Piechoty
Stanowiska	dowódca pułku
Główne wojny i bitwy	I wojna światowa II wojna światowa
Odznaczenia

Wacław Wilniewczyc (ur. 20 marca 1890 w Kimiltiej zm. 31 lipca 1944 w Zielonce) – pułkownik piechoty Wojska Polskiego, brat inż. Piotra, znanego konstruktora broni.

Życiorys

Wacław Wilniewczyc urodził się 20 marca 1890 we wsi Kimiltiej, w ówczesnej guberni irkuckiej Imperium Rosyjskiego, syn polskiego zesłańca Piotra Wilniewczyca. W 1896 roku wraz z rodziną przenosi się do Wilna. Po ukończeniu czteroletniej szkoły wojskowej otrzymuje awans na stopień podporucznika piechoty i przydział do rosyjskiego 112 pp. W walkach w Prusach Wschodnich dostał się do niewoli niemieckiej, w której przebywał od 20 sierpnia 1914 do 1 grudnia 1918 roku. 3 grudnia wstępuje do Wojska Polskiego, dowodził 2 kompanią IV batalionu Samoobrony Wileńskiej w czasie walk o Wilno. W połowie stycznia 1919 roku zostaje wcielony do 41 suwalskiego pp początkowo jako dowódca plutonu, kompanii, batalionu. W 1922 r. mianowany na stopień majora i przeniesiony do 27 pp w Częstochowie na stanowisko dowódcy batalionu, gdzie służył do 1928 roku. Awansowany na stopień podpułkownika 1 stycznia 1928, od maja 1928 służył jako dowódca 9 batalionu KOP w Klecku. W 1931 roku przeniesiony do 9 pp Legionów w Zamościu jako zastępca dowódcy pułku. W 1932 roku przeniesiony do Lublińca na stanowisko dowódcy 74 GPP. W roku 1933 awans na stopień pułkownika. W czasie kampanii wrześniowej jego pułk walczył w składzie macierzystej 7 DP, 4 września po okrążeniu pułku przekazał dowodzenie mrj. Pelcowi i przedostał się do Kielc gdzie 5 września z zebranych żołnierzy zorganizował doraźną obronę zachodnich Kielc na trasie prowadzącej do Częstochowy i Krakowa. Uniknął niewoli, działał w konspiracji, pełniąc m.in. funkcję Inspektora Głównej Komendy Głównej AK ps. „Willi”. Zginął tragicznie 31 lipca 1944 śmiertelnie raniony sowieckim odłamkiem artyleryjskim.

Po ekshumacji, pochowany 11 listopada 1957 roku na cmentarzu Powązki Wojskowe w Warszawie, kwatera A30 rząd 7 nr grobu 19.