Warszawskie Towarzystwo Neurologiczne
Warszawskie Towarzystwo Neurologiczne – lekarskie stowarzyszenie naukowe, utworzone w 1920 roku, w 1938 roku przekształcone w Oddział Warszawski Polskiego Towarzystwa Neurologicznego.
Historia[edytuj | edytuj kod]
W Polsce pod zaborami zdobywanie wykształcenia medycznego było bardzo trudne (zob. np. historia Uniwersytetu Warszawskiego), a mimo to już przed odzyskaniem niepodległości warszawska neurologia była ceniona w Europie.
Za najbardziej wybitnego warszawskiego neurologa tego okresu jest uważany Edward Flatau, który studia medyczne skończył w Moskwie, a następnie studiował w Berlinie, współpracując z czołowymi lekarzami niemieckimi. W wieku 26 lat opublikował w języku niemieckim „Atlas mózgu ludzkiego i przebiegu włókien”[1], przetłumaczony na język polski, rosyjski, francuski i angielski. Wrócił do Warszawy w 1899 roku. Zorganizował m.in. pracownię mikroskopową, działającą od 1913 roku w Towarzystwie Naukowym Warszawskim (później – Pracownia Neurobiologiczna Instytutu im. Marcelego Nenckiego)[2].
W rozwoju neurologii polskiej ważną rolę odegrał też Samuel Goldflam, absolwent Wydziału Lekarskiego UW z 1875 roku, który uzupełniał studia w Berlinie u Carla Westphala oraz w paryskiej Sorbonie u J.M. Charcota. W Warszawie przez 40 lat prowadził własną bezpłatną poliklinikę dla osób niezamożnych. Przez 10 lat był też wolontariuszem u E. Flatau’a (bardzo przez niego cenionym)[2][3]. Wokół Edwarda Flatau’a gromadził się zespół neurologów, nazywany później pierwszą warszawską szkołą neurologiczną. Z tym środowiskiem utrzymywał kontakt wielki neurolog polskiego pochodzenia (ur. 1857 w Paryżu), pionier neurochirurgii Józef Babiński (syn polskich emigrantów z 1848 roku; zob. Wielka Emigracja)[2].
Neurolodzy warszawscy początkowo odbywali posiedzenia naukowe w sekcji neurologiczno-psychiatrycznej Towarzystwa Lekarskiego Warszawskiego.
W końcu 1920 roku na wniosek Edwarda Flataua członkowie sekcji postanowili utworzyć samodzielne towarzystwo neurologiczne. W kwietniu 1921 roku odbyło się pierwsze posiedzenie nowego towarzystwa[4]. Do zarządu zostali wybrani Samuel Goldflam (prezes), Edward Flatau (wiceprezes), Jan Koelichen, Władysław Jarecki, Władysław Sterling (bibliotekarz), Stanisław Kopczyński oraz Kazimierz Orzechowski.
Od 1922 roku organem Towarzystwa była „Neurologia Polska” – najstarsze polskie czasopismo neurologiczne, wcześniej wydawane przez Towarzystwo Lekarskie Warszawskie[5]. Dzięki międzynarodowym kontaktom Józefa Babińskiego (m.in. współzałożyciela i współpracownika „Neurologii Polskiej” oraz organizatora Zjazdu Neurologów Polskich w Warszawie w 1909 roku oraz zjazdu polskich i francuskich lekarzy w Warszawie w 1922 roku) sprawozdania z posiedzeń Warszawskiego Towarzystwa Neurologicznego ukazywały się w czasopiśmie „Revue Neurologique”[2].
W 1936 roku prezesem Towarzystwa był Władysław Sterling[6].
W 1938 roku Warszawskie Towarzystwo Neurologiczne stało się jednym z Oddziałów Polskiego Towarzystwa Neurologicznego[6].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Edward Flatau, Atlas mózgu człowieka i przebiegu włókien, Emanuel Mendel, Berlin: nakł. S. Karger, W. L. Anczyc i Spółka, czerwiec 1895.
- ↑ a b c d Barbara Emeryk-Szajewska, Hubert Kwieciński: Katedra i Klinika Neurologii UW, Prehistoria Kliniki. [w:] 90-letnia Historia Warszawskiej Kliniki Neurologii [on-line]. s. 1017–1022. [dostęp 2018-03-16].
- ↑ Witold Lisowski, Pionier neurologii polskiej – prof. Samuel Goldflam, w: Skalpel (pismo Wojskowej Izby Lekarskiej w Warszawie).
- ↑ Eufemiusz Herman, Historia Neurologii Polskiej, 1975, Polska Akademia Nauk, Monografie z dziejów nauki i techniki, Tom XCVII.
- ↑ Jan Wnęk. Recenzje polskich książek z zakresu medycyny w latach 1918–1939; Reviews of Polish Medical Books in the Years 1918–1939. „Archiwum Historii i Filozofii Medycyny”. 76 (2), s. 56–68, 2013.
- ↑ a b Wykaz polskich towarzystw i zrzeszeń lekarskich utworzonych w latach 1918–1940 cz.2. [w:] Pamiętnik TLW 2016 [on-line]. Towarzystwo Lekarskie Warszawskie. [dostęp 2018-03-17].