Wiktor Gniewosz (1792–1840)
| Data urodzenia | |
|---|---|
| Data śmierci | |
| Rodzice |
Piotr, Janina |
| Małżeństwo |
Łucja Ostaszewska |
| Dzieci |
Wiktor Gniewosz herbu Rawicz (ur. 1792, zm. 12 listopada 1840 w Wiedniu) – właściciel dóbr.
Życiorys[edytuj | edytuj kod]
Wywodził się z rodu Gniewoszów herbu Rawicz z Nowosielec, był wnukiem Stanisława oraz synem Piotra (1756-1811) i Janiny z domu Borkowskiej herbu Junosza[1]. Jego rodzeństwem byli: Magdalena, Patrycy (1795-1860), Aleksander (1799-1861)[1].
Został absolwentem szkoły artylerii i inżynierów w Warszawie, oficerem Armii Księstwa Warszawskiego w stopniu porucznika z 1811.
W 1811 odziedziczył dobra ziemskie Nowosielce, a także Tokarnia, Karlików, Wola Piotrowa[2].
W 1834 został członkiem Stanów Galicyjskich[2][1].
Jego żoną od 1820 była Łucja (1802-1894, córka Sebastiana Ostaszewskiego z pobliskiego Wzdowa i Wiktorii z domu Łubkowskiej herbu Grabie; analogicznie jego dwaj bracia także poślubili córkę Ostaszewskich[2][1])[3]. Mieli ośmioro dzieci. Ich synami byli Edward (1822-1906, poseł na Sejm Krajowy i do Rady Państwa), Zygmunt (1827-1909, c. k. generał i szambelan cesarski), Władysław (1829-1901, c. k. pułkownik i szambelan cesarski), Feliks (1836-1897, właściciel dóbr, urzędnik, dziedzic Nowosielec po rodzicach). Mieli także trzy córki[4], w tym Cecylię Eugenię (żona Stanisława Eustachego Leszczyńskiego i matka Adama Eugeniusza Leszczyńskiego)[5]. Ich wnukiem był Wiktor (1879-1921, spadkobierca dóbr rodzinnych[6]), a prawnukami byli Jan i Józef Morawscy.
Jego krewnymi byli Włodzimierz Gniewosz oraz Jan Nepomucen Gniewosz[7].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b c d Herbarz polski (6) 1903 ↓, s. 141.
- ↑ a b c Rocznik szlachty (I) 1881 ↓, s. 465.
- ↑ Tagesneuigkeiten. Sterbefall. „Wiener Sonn- und Montags-Zeitung”. Nr 25, s. 4, 18 czerwca 1894. (niem.).
- ↑ Rocznik szlachty (I) 1881 ↓, s. 466.
- ↑ Herbarz polski (14) 1911 ↓, s. 152.
- ↑ Alojzy Zielecki, Życie gospodarcze, W epoce autonomii galicyjskiej, w: Sanok. Dzieje miasta, Praca zbiorowa pod redakcją Feliksa Kiryka, Kraków 1995. s. 406.
- ↑ W niektórych źródłach podawano, iż Jan Nepomucen był rodzonym bratem dzieci Wiktora i Łucji. Jerzy Sewer Dunin-Borkowski: Rocznik szlachty polskiej. T. 1. Lwów: Księgarnia K. Łukaszewicza, 1881, s. 465. Stefan Stefański. Pan Stefański opowiada. Dawny Sanok w akwarelach Jana Gniewosza. „Tygodnik Sanocki”. Nr 22 (105), s. 5, 22 listopada 1993.
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Jerzy Sewer Dunin-Borkowski: Rocznik szlachty polskiej. T. 1. Lwów: Księgarnia K. Łukaszewicza, 1881, s. 1-621.
- Adam Boniecki: Herbarz polski. T. 6: Gąsiorowscy – Grabowniccy. Warszawa: Gebethner i Wolff, 1903, s. 1-396.
- Adam Boniecki: Herbarz polski. T. 14: Lasoccy – Liwiński. Warszawa: Gebethner i Wolff, 1911, s. 1-396.
- Monografia. Nowosielce-Gniewosz. „Jednodniówka na pamiątkę poświęcenia Domu Ludowego”, s. 15, 11 września 1927.
- Wiktor Gniewosz. sejm-wielki.pl. [dostęp 2015-08-16].
- Wiktor Gniewosz. genealogia.grocholski.pl. [dostęp 2015-08-16].
- Nowosielce-Gniewosz. Linia czasu. nowosielce-gniewosz.pl. [dostęp 2015-08-16].
- Historia rodu Gniewoszów. „Echo Zarszyna”, s. 10, Wrzesień 2008.