Wilhelm Korabiowski

Dodaj linki
Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Wilhelm Korabiowski
Ilustracja
Wilhelm Korabiowski jako artysta Polskiego Radia (1936)
Imię i nazwisko

Wilhelm Wind

Data urodzenia

1907

Data i miejsce śmierci

sierpień 1944
Warszawa

Wilhelm Korabiowski, właśc. Wilhelm Wind (ur. 1907, zm. w sierpniu 1944 w Warszawie) – polski poeta, dziennikarz, aktor.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Urodził się w 1907 jako Wilhelm Wind[1]. Pochodził ze Lwowa, został literatem, udzielał się jako poeta[2], dziennikarz[3][4], solista sceniczny[5]. Na antenie Polskiego Radia występował także w audycji Podwieczorek przy mikrofonie[5][6][7][8][9], a w lwowskiej rozgłośni występował w audycji Wesoła Lwowska Fala, w ramach w której był autorem utworów[10], występował w skeczach pariodiując znanych spikerów radiowych[11][12] i wcielał się w rolę c. k. radcy Strońcia, deklamując monologi[13][3][14][4]. Wraz z dwoma innymi członkami tej audycji, Henrykiem Vogelfängerem („Tońko”) i Kazimierzem Wajdą („Szczepko”) wystąpił w filmie komediowym pt. Będzie lepiej z 1936, wcielając się w postać Franciszka Strońcia, woźnego i sekretarza Juliana Dalewicza[15][16], zbierając za swoją rolę pochlebną recenzję[17]. Był ceniony za umiejętności recytatorskie[18], uznawany za najpopularniejszego członka Lwowskiej Fali[13], uważany za jednego z najpopularniejszych aktorów radiowych w Polsce lat 30.[3], ulubieńca radiosłuchaczy[14], a kreowany przez niego radca Strońć stał się w tym czasie postacią legendarną we Lwowie[19]. 24 lutego 1936 wygłosił odczyt pt. Estetyka słuchowiska radiowego przez 77. wieczorem dyskusyjnym Związku Literatów Polskich[20]. Jako dziennikarz (głównie reportażysta) publikował na łamach lwowskich czasopism „Gazeta Lwowska”[21][22][23], „Wola i Czyn”[24], „Chochoł”[25], a także krakowskiego „Ilustrowanego Kuriera Codziennego”[26]. W 1936 zdobył II nagrodę w konkursie prasowym z okazji Dnia Morza za reportaż pt. Gdynia po raz pierwszy („Gazeta Lwowska” nr 156/1936)[27]. 17 marca 1938 dał jedyny występ w Stoczni Gdańskiej na obszarze Wolnego Miasta Gdańsk, zorganizowany przez Polską Macierz Szkolną (dochód z imprezy przekazano na wsparcie polskich dzieci tamże)[13]. Występował także w kabarecie Leona Wyrwicza[28]. Na 1 lutego 1938 zaplanowano ostatni występ z jego udziałem w Teatrze Rozmaitości we Lwowie, po czym artysta miał przeprowadzić się na stałe do Warszawy[3][19]. Z uwagi na nadzwyczajne zainteresowane pożegnalnym występem W. Korabiowskiego w roli radcy Strońcia postanowiono o jego powtórnym przedsięwzięciu 6 lutego 1938[29][14]. W późniejszych miesiącach nadal występował jako konferansjer i jednocześnie aktor w roli radcy Strońcia na antenie ogólnopolskiej Polskiego Radia przy współudziale Małej Orkiestry Polskiego Radia[30][31][32]. Do 1939 występował także na scenach warszawskich, w „Café Vogue”[33], w kinie „Stylowy”[34]. Wystąpił także w produkowanym w 1939 filmie pt. Przybyli do wsi żołnierze, lecz nieukończonym[1]. Po wybuchu II wojny światowej we wrześniu 1939 ewakuował się w stronę Mińska[35]. Na początku powstania warszawskiego w sierpniu 1944 poniósł śmierć w więzieniu przy alei Szucha[36][1][37].

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ a b c Wilhelm Korabiowski. nitrofilm.pl. [dostęp 2018-12-25].
  2. ↑ Wilam Horzyca: Listy Wilama Horzycy. 1991, s. 47, 53.
  3. ↑ a b c d Wiadomości bieżące. „Pan Strońć żegna Lwów”. „Gazeta Lwowska”. Nr 23, s. 2, 30 stycznia 1938. 
  4. ↑ a b Leopold Kielanowski. Pożegnanie Witolda Budzyńskiego. „Na Antenie”. Nr 111, s. 19, 1972. 
  5. ↑ a b Kronika radiowa. Niedzielny Podwieczorek przy mikrofonie. „Warszawski Dziennik Narodowy”. Nr 15B, s. 8, 15 stycznia 1937. 
  6. ↑ Kącik radiowy. Niedzielny Podwieczorek przy mikrofonie. „Robotnik”. Nr 18, s. 5, 17 stycznia 1937. 
  7. ↑ Programy radiowe. „Dziennik Bydgoski”. Nr 25, s. 16, 31 stycznia 1937. 
  8. ↑ Programy radiowe. „Dziennik Bydgoski”. Nr 13, s. 18, 17 stycznia 1937. 
  9. ↑ Radio. „Robotnik”. Nr 69A, s. 5, 5 marca 1937. 
  10. ↑ Wiadomości radjowe. Krótka, lecz wesoła fala. „Expres Zagłębia”. Nr 18, s. 3, 18 stycznia 1935. 
  11. ↑ Tydzień radiowy. „Wesoła Lwowska Fala”. „Dzień Bydgoski”. Nr 228, s. 9, 1934. 
  12. ↑ Kronika. „Wesoła Lwowska Fala” w Bydgoszczy. „Dziennik Bydgoski”. Nr 301, s. 8, 29 grudnia 1936. 
  13. ↑ a b c Wiadomości Wybrzeża. Z Gdańska. Jedyny występ p. Strońcia w Gdańsku. „Słowo Pomorskie”. Nr 62, s. 5, 17 marca 1937. 
  14. ↑ a b c Wiadomości bieżące. Powtórzenie pożegnalnego występu „radcy Strońcia”. „Gazeta Lwowska”. Nr 28, s. 2, 6 lutego 1938. 
  15. ↑ Jan Słodowski: Leksykon polskich filmów fabularnych. 1997, s. 47.
  16. ↑ Będzie lepiej w bazie filmpolski.pl
  17. ↑ bwl. Z ekranu. „Będzie lepiej”. „Gazeta Lwowska”. Nr 299, s. 5, 23 kwietnia 1936. 
  18. ↑ B.W.L.. Z teatru kukiełek. Prostym sztychem. „Gazeta Lwowska”. Nr 29, s. 4, 6 lutego 1936. 
  19. ↑ a b Wiadomości bieżące. Dziś „Pan Strońć żegna Lwów”. „Gazeta Lwowska”. Nr 25, s. 2, 2 lutego 1938. 
  20. ↑ Komunikaty. „Gazeta Lwowska”. Nr 44, s. 2, 23 lutego 1936. 
  21. ↑ Wilhelm Korabiowski. Gdynia po raz pierwszy. „Gazeta Lwowska”. Nr 156, s. 3, 11 lipca 1936. 
  22. ↑ Wilhelm Korabiowski. Gdynia – po raz pierwszy (II). „Gazeta Lwowska”. Nr 157, s. 3, 12 lipca 1936. 
  23. ↑ Wilhelm Korabiowski. Gdynia – po raz pierwszy (III). „Gazeta Lwowska”. Nr 156, s. 3, 14 lipca 1936. 
  24. ↑ Wilhelm Korabiowski. Muzy na eksport. Wędrówki laika po galerjach paryskich. „Wola i Czyn”. Nr 10, s. 14, 20 grudnia 1937. 
  25. ↑ Janusz Stradecki: W kręgu Skamandra. 1977, s. 292.
  26. ↑ Wilhelm Korabiowski. Gdynia po raz pierwszy. „Ilustrowany Kuryer Codzienny”. Nr 206, s. 2, 26 lipca 1936. 
  27. ↑ Kronika literacka. Wynik konkursu prasowego „morskiego”. „Prosto z Mostu”. Nr 44, s. 7, 11 października 1936. 
  28. ↑ Jan Ciechowicz: Sam na scenie. Ossolineum, 1984, s. 228.
  29. ↑ Wiadomości bieżące. Jeszcze jeden i nieodwołalnie ostatni występ W. Korabiowskiego. „Gazeta Lwowska”. Nr 26, s. 2, 4 lutego 1938. 
  30. ↑ Radio. „Krakowski Kurier Wieczorny”. Nr 185, s. 5, 11 lipca 1938. 
  31. ↑ Na fali radiowej. „Dziennik Bydgoski”. Nr 156, s. 11, 12 lipca 1938. 
  32. ↑ Na fali radiowej. „Dziennik Bydgoski”. Nr 200, s. 12, 2 września 1938. 
  33. ↑ Tomasz Mościcki: Teatry Warszawy 1939: kronika. Warszawa: Bellona, 2009, s. 160. ISBN 978-83-11-11637-5.
  34. ↑ Od palanta do belcanta. Wspomnienia: Mieczysław Fogg, Zbigniew K. Rogowski. Iskry, 1986, s. 79.
  35. ↑ Maciej Józef Kwiatkowski: Wrzesień 1939 w Warszawskiej Rozgłośni Polskiego Radia. Państwowy Instytut Wydawniczy, 1984, s. 87.
  36. ↑ Leszek Szymowski. Baciar na wygnaniu. „Uważam Rze Historia”. Nr 4, s. 80-84, 22 marca 2014. 
  37. ↑ Wilhelm Korabiowski w bazie Filmweb
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Wilhelm_Korabiowski&oldid=64970087”