Władysław Pulnarowicz

Władysław Pulnarowicz
	; Władysław Pulnarowicz w 1935 roku
Data i miejsce urodzenia	12 kwietnia 1889 ; Turka
Data i miejsce śmierci	czerwiec 1941 ; Lwów
	Senator III, IV i V kadencji (II RP)
Okres	od 1935; do 1939
Przynależność polityczna	BBWR, OZN
	Odznaczenia
	Multimedia w Wikimedia Commons

Władysław Pulnarowicz (ur. 12 kwietnia 1889 w Turce, zm. w czerwcu 1941 we Lwowie) – polski polityk, senator w II RP trzech kolejnych kadencji.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Ukończył szkołę średnią. Działał w Związku Walki Czynnej. W czasie I wojny światowej służył w Legionach Polskich. Po 1918 roku został dyrektorem Kasy Chorych w Turce (którym był do 1932 roku). Był dyrektorem komisarycznym Ubezpieczalni Społecznej w Turce, Samborze i Drohobyczu.

Był wieloletnim członkiem rady miejskiej i powiatowej w Turce.

W 1935 roku został senatorem III kadencji (1930–1935) (był zastępcą senatora z województwa lwowskiego, mandat objął po zrzeczeniu się mandatu przez poprzednika Artura Dobieckiego). Ślubowanie złożył 16 stycznia 1935 roku. W III kadencji był członkiem BBWR. Ponownie został wybrany na senatora IV (1935–1938) i V (1938–1939) kadencji z listy Obozu Zjednoczenia Narodowego w województwie lwowskim. W IV kadencji pracował w komisjach: opieki społecznej (której był sekretarzem), regulaminowej i administracji^[1]^[2].

Po 17 września 1939 roku ukrywał się we Lwowie. Jego rodzina została 13 kwietnia 1940 roku wywieziona do Kazachstanu, a on z synem Janem został aresztowany 8 lipca 1940 roku w czasie próby przekroczenia granicy z Węgrami. Został osadzony w lwowskim więzieniu „Brygidki”. 17 kwietnia 1941 roku postanowieniem wojskowego prokuratora jego sprawa została skierowana do sądu wojskowego. Skazano go na śmierć wyrokiem Trybunału Wojskowego 6 Armii Specjalnego Kijowskiego Okręgu Wojskowego 16 maja 1941 roku. Rozstrzelany wraz z synem Janem, skazanym w tym samym procesie na 25 lat pozbawienia wolności i 5 lat pozbawienia praw publicznych na krótko przed zajęciem Lwowa przez Niemców^[2].

Ordery i odznaczenia[edytuj | edytuj kod]

Krzyż Niepodległości (16 września 1931)^[3]
Złoty Krzyż Zasługi
Srebrny Krzyż Zasługi (dwukrotnie: po raz pierwszy 19 marca 1931^[4])

Publikacje[edytuj | edytuj kod]

Życie prywatne[edytuj | edytuj kod]

Był synem Józefa i Emilii z domu Jackulak. Ożenił się w 1912 roku z Heleną^{[potrzebny przypis]} Henryką Chołoniewską, z którą mieli dwie córki: Zofię (1914–1992)^[5] i Romanę oraz syna Jana^[2].

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

↑ Scriptor (opr.): Sejm i Senat 1935–1938 IV kadencja. Warszawa: nakładem Księgarni F. Hoesicka, 1936, s. 389.
↑ ^a ^b ^c Biblioteka sejmowa – Parlamentarzyści RP:Władysław Pulnarowicz. [dostęp 2012-05-26].
↑ M.P. z 1931 r. nr 218, poz. 296 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”.
↑ M.P. z 1931 r. nr 64, poz. 104 „za zasługi na polu wychowania fizycznego i przysposobienia wojskowego”.
↑ Grób de Myszków Chołoniewskich. Duszniki Grobonet. [dostęp 2020-12-28]. (pol.).

[S-1] Scriptor (opr.): Sejm i Senat 1935–1938 IV kadencja. Warszawa: nakładem Księgarni F. Hoesicka, 1936, s. 389.

[BS-2] Biblioteka sejmowa – Parlamentarzyści RP:Władysław Pulnarowicz. [dostęp 2012-05-26].

[Monitor_Polski_1931_218_296-3] M.P. z 1931 r. nr 218, poz. 296 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”.

[Monitor_Polski_1931_64_104-4] M.P. z 1931 r. nr 64, poz. 104 „za zasługi na polu wychowania fizycznego i przysposobienia wojskowego”.

[grob-5] Grób de Myszków Chołoniewskich. Duszniki Grobonet. [dostęp 2020-12-28]. (pol.).

[1]

[2]

[3]

[4]

[5]