Zasłonak szarofioletowawy
| |
| Systematyka | |
| Domena | |
|---|---|
| Królestwo | |
| Typ | |
| Klasa | |
| Rząd | |
| Rodzina | |
| Rodzaj | |
| Gatunek |
zasłonak szarofioletowawy |
| Nazwa systematyczna | |
| Cortinarius casimiri (Velen.) Huijsman Fungus, Wageningen 25: 20 (1955) | |
Zasłonak szarofioletowawy (Cortinarius casimiri (Velen.) Huijsman) – gatunek grzybów należący do rodziny zasłonakowatych (Cortinariaceae)[1].
Systematyka i nazewnictwo[edytuj | edytuj kod]
Pozycja w klasyfikacji według Index Fungorum: Cortinarius, Cortinariaceae, Agaricales, Agaricomycetidae, Agaricomycetes, Agaricomycotina, Basidiomycota, Fungi[1].
Synonimów ma kilkanaście. Niektóre z nich[2]:
- Cortinarius casimiri (Velen.) Huijsman 1955 var. casimiri
- Cortinarius casimiri var. hoffmannii (Reumaux) Suár.-Sant. & A. Ortega 2009
- Cortinarius decipiens var. hoffmannii Reumaux 1988
- Cortinarius hoffmannii (Reumaux) Reumaux 2001
- Cortinarius megasporus var. subsertipes (Romagn.) Bon 1991
- Cortinarius subsertipes Romagn. 1952
- Telamonia casimiri Velen. 1921
Nazwę polską nadał Andrzej Nespiak w 1981 r., wcześniej opisywał ten gatunek pod nazwą zasłonak Kazimierza[3].
Morfologia[edytuj | edytuj kod]
Średnica 1,5-3 cm, kształt stożkowy lub wypukły z ostrym garbkiem. Powierzchnia higrofaniczna; w stanie suchym ochrowa, w stanie wilgotnym brązowoszara lub ciemnobrązowa, pokryta drobnymi, białymi włókienkami[4].
Dość rzadkie, wykrojone, początkowo gliniaste, potem od zarodników ochrowe[4].
Wysokość do 7,5 cm, grubość 3-5 mm, cylindryczny, nieznacznie rozszerzający się przy podstawie. Powierzchnia biaława, pokryta w górnej części liliowymi lub fioletowymi włókienkami, w dolnej naga[4].
Bardzo cienki, bez wyraźnego zapachu i smaku[4].
- Cechy mikroskopijne
Włókna kapelusza skórki zbudowane z cienkiej warstewki bardzo wąskich, równoległych strzępek. Niektóre z nich posiadają przegrody. Górna warstwa naskórka zbudowana z cylindrycznych, bardzo grubych i krótkich strzępek zawierających w środku ochrowy pigment. Podstawki maczugowate, rozszerzające się w kierunku 2 lub 4 sterygm. Zarodniki elipsoidalne, bardzo duże, o słabo brodawkowanych ścianach i rozmiarach 10,3 – 13 × 5,7 –7,2 μm[4].
Występowanie i siedlisko[edytuj | edytuj kod]
Znane jest występowanie tego gatunku głównie w Europie. Występuje w Anglii i północnych regionach Europy, na północ sięgając aż po archipelag Svalbard (około 78° szerokości geograficznej). Ponadto podano jego występowanie w prowincji Kolumbia Brytyjska w Kanadzie[5]. Znany jest również w Hiszpanii, ale tutaj jest rzadki[4]. Na terenie Polski w piśmiennictwie naukowym do 2003 r. podano tylko 2 stanowiska[3]. Więcej stanowisk podaje internetowy atlas grzybów[6].
Rośnie na ziemi, w lasach, na ściółce z liści lub igliwia buków i sosen[4].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b Index Fungorum. [dostęp 2018-01-04]. (ang.).
- ↑ Species Fungorum. [dostęp 2018-01-04]. (ang.).
- ↑ a b Władysław Wojewoda: Checklist of Polish Larger Basidiomycetes. Krytyczna lista wielkoowocnikowych grzybów podstawkowych Polski. Kraków: W. Szafer Institute of Botany, Polish Academy of Sciences, 2003. ISBN 83-89648-09-1.
- ↑ a b c d e f g Cortinarius casimiri (Velen.) Huijsman. [dostęp 2018-01-04].
- ↑ Discover Life Maps. [dostęp 2018-01-04].
- ↑ Aktualne stanowiska Cortinarius casimiri w Polsce. [dostęp 2018-01-04].