Przejdź do zawartości

Wikipedystka:Jotjotem/brudnopis: Różnice pomiędzy wersjami

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Przeglądaj historię interaktywnie
← poprzednia edycjanastępna edycja →
Usunięta treść Dodana treść
WizualnieWikikod
Nie podano opisu zmian
Nie podano opisu zmian
Linia 1: Linia 1:

'''El Tocuyo''' – [[miasto]] w [[Wenezuela|Wenezueli]], w stanie [[Lara (Wenezuela)|Lara]], siedziba gminy Morán. Według danych szacunkowych na rok 2015 liczyło 54 700 mieszkańców<ref>{{cytuj stronę|url=http://www.citypopulation.de/Venezuela-Cities.html|tytuł=Venezuela, Cities & Towns|autor=|data=|data dostępu=10 lutego 2016|praca=|opublikowany=citypopulation.de|język=en}}</ref>.

Katedra św. Anny w Caracas -


== Historia ==
== Historia ==
Zawsze jest pierwszy raz i dla Caracas po raz pierwszy miał Kościół; to było w roku 1568, kiedy wybudowano kościół ku czci Santiago Apóstol; Przez lata kazałem ten kościół przebudować; Mówimy o szesnastym wieku, i to w roku 1636, mając już solidniejszą konstrukcję niż Katedra została wyznaczona do przeniesienia się do miasta Caracas, siedziby głównej, która była w Coro. Katedra w Caracas (1866) Występuje w Caracas w 1641 r. Trzęsienie ziemi, które zniszczyło go w 1665 r., Kiedy rozpoczęto prace rekonstrukcyjne; za realizację tej pracy został zlecony Mistrzowi i Alarife de Carpintería Juan de Medina, którzy zajęliby dziesięć lat, aby ukończyć te prace w 1674 roku. Wiele z nich było modyfikacjami i rozszerzeniami, które przez lata doprowadziły do ​​jego obecnego wyglądu. Zmieniając między innymi pierwotną formę, która kopiowała kościoły kolonii na południu Karaibów i które były już obecne w innych kościołach w innych stanach kraju. Francisco de Andres Meneses, carqueño architekt, który zaprojektował fasadę Catedras w roku 1710 i został zmaterializowany przez majster murarski Leandro Fuenmayor, który jako ciekawy notatki, obawiając się kolejnego trzęsienia ziemi, jej nie kompletny trzeci korpus jego struktury. Katedra pierwotnie była pomyślana jako kościół z trzema (3) statkami, jednak upływ czasu sprawił, że wyrosło, a dziś ma pięć (5) okrętów. Wieża katedry, która nadałaby nazwę temu rogowi (XIX wiek) Wśród dzieł malarskich znalezionych w katedrze w Caracas znajdują się obrazy: Juan Pedro López, José Lorenzo Zurita i Fernando Álvarez Carneiro; podobnie są prace Francisco José de Lerma i Arturo Michelena, znane jako "niedokończone dzieło" zatytułowane "Ostatnia Wieczerza". W historii katedry podkreśla się, że jest to mauzoleum rodziców i żony Liberatora Simóna Bolívara, Marii Teresy del Toro i Alaizy, wykonane przez hiszpańskiego rzeźbiarza Victorio Macho.
El Tocuyo jest jednym z najstarszych miast w Wenezueli. Zostało założone 7 grudnia 1545 roku przez [[Juan de Carvajal|Juana Carvajala]], hiszpańskiego [[konkwistador]]<nowiki/>a. Wyruszył on w kwietniu z [[Coro]] z mężczyznami, kobietami i dziećmi. Po dotarciu do doliny w imieniu hiszpańskiej korony, objął ją w posiadanie nadając nazwę Pura y Limpia Inmaculada Concepción de El Tocuyo. Miasto było stolicą Wenezueli do 1587 gdy gubernator i kapitan generalny prowincji Wenezueli [[Juan de Pimentel]] podjął decyzję o przeniesieniu stolicy Caracas<ref>{{Cytuj |autor = Publicado por Prensa Cortulara |tytuł = El Tocuyo: Capital de Venezuela y "Ciudad Madre" |data = |data dostępu = 2018-03-04 |url = http://prensacortulara.blogspot.com/2012/02/el-tocuyo-capital-de-venezuela-y-ciudad.html}}</ref> ze względu na jego bardziej korzystne położenie geograficzne..


Miasto nazywane jest też “Ciudad Madre”(Matka Miast) ponieważ z niego wyruszyli założyciele i mieszkańcy innych dużych miast, takich jak: [[Barquisimeto]], [[Carora]], Borburata yTrujillo. Nazwa ta pochodzi od tytułu książki Carlosa Bujanda Yepeza "Crónicas de la Ciudad Madre" z 1968 roku<ref>{{Cytuj |autor = |tytuł = Fundación de El Tocuyo (1545) |data = |data dostępu = 2018-03-04 |opublikowany = elbucare.com |url = http://elbucare.com/fundacion-de-el-tocuyo-1545/ |język = es-VE}}</ref>.
Katedra została zbudowana w 1666 roku na miejscu kościoła zniszczonego przez trzęsienie ziemi z 1641 roku<ref name=":5">{{Cytuj |tytuł = Catedral de Caracas - Ciberturista |czasopismo = Ciberturista |data = 2010-01-20 |data dostępu = 2018-03-06 |url = https://ciberturista.com/caracas/catedral-de-caracas/ |język = es-ES}}</ref>.


Podczas trzęsienia ziemi w 1812 roku oryginalna wieża zawaliła się,do dziś zachował się zegar, który emituje dźwięki kilku piosenek - wzdłuż nich hymn narodowy - oprócz tradycyjnych dzwonków. Kościół zachował oryginalną elewację kolonialną<ref name=":5" />.
== Trzęsienie ziemi w 1950 roku ==
W 1950 roku El Tocuyo liczyło około 7746 mieszkańców. Podczas trzęsienia ziemi 3 sierpnia 1950 roku zostało zniszczone ponad 50% zabudowy miasta<ref>{{Cytuj |tytuł = Fundación Venezolana de Investigaciones Sismológicas |data dostępu = 2018-03-04 |opublikowany = www.funvisis.gob.ve |url = http://www.funvisis.gob.ve/reportaje5.php |język = es-es}}</ref>. W tym całkowicie 250 domów i większość kościołów. Budynki nie zostały odbudowane. Odbudowano pochodzący z XVI wieku Kościół Niepokalanego Poczęcia, natomiast kościół św. Dominika i


Wnętrze pozwoli ci docenić wpływy Juan de Medina poprzez ośmioboczne filary i sufit sufitu, zastąpione w 1932 przez fałszywe sklepienia, aby dać poczucie większej wysokości. Barokowy styl można zobaczyć w ołtarzu głównym, wykonanym z ponad 300 funtów złota, a kaplice boczne pozwolą podziwiać zadziwiające ołtarze, takie jak: Matka Boska z filaru i Matka Boska z Pópulo ,
⚫
Śluza Antoniewo - pierwsza z sześciu śuz na [[Kanał Górnonotecki|kanale Górnonoteckim]] zlokalizowana w pobliżu wsi [[Antoniewo (powiat żniński)|Antoniewo]].

== Simon Bolivar ==
To właśnie w tej katedrze Bolivar został ochrzczony w roku 1783, a chrzcielnica używana w tym czasie znajduje się obecnie na pierwszym dziedzińcu Domu Urodzenia Simóna Bolívara.

W Kaplicy Świętej Trójcy znajdują się szczątki rodziców i żony Simona Bolívara. Pochowany tu też został w 1842 roku El Libertador - [[Simón Bolívar|Simon Bolivar]] i spoczywał do 1876, gdy przeniesiono je do Panteonu Narodowego<ref>{{Cytuj |tytuł = Catedral de Caracas |data dostępu = 2018-03-06 |opublikowany = Minube |url = https://www.minube.com/rincon/catedral-de-caracas-a3617816}}</ref>.

== Narodowy Pomnik Historyczny ==
W Domu Kapituły Katedry 19 kwietnia 1810 roku ogłoszono odwołanie władz kolonialnych, co jest początkiem Niepodległości Wenezueli, o czym przypomina pamiątkowa tablica umieszczona na fasadzie Katedry<ref>{{Cytuj |autor = |tytuł = Su valor arquitectónico la convierte en un hito de la capital |czasopismo = Correo del Orinoco |data = 2016-09-23 |data dostępu = 2018-03-06 |url = http://www.correodelorinoco.gob.ve/catedral-caracas-arriba-a-sus-59-anos-como-monumento-nacional/ |język = es-ES}}</ref>. Zgodnie z ustawą opublikowaną w Dzienniku Urzędowym nr 25413 z dnia 23 lipca 1957 roku Katedra w Caracas została uznana za Narodowy Pomnik Historyczny<ref>{{Cytuj |tytuł = La Caracas De Antier |data dostępu = 2018-03-06 |opublikowany = La Caracas De Antier |url = https://lacaracasdeantier.wordpress.com/ |język = es-ES}}</ref>.

⚫
'''Śluza Antoniewo''' - pierwsza z sześciu śluz na [[Kanał Górnonotecki|kanale Górnonoteckim]] zlokalizowana w pobliżu wsi [[Antoniewo (powiat żniński)|Antoniewo]].


== Historia ==
== Historia ==
Linia 24: Linia 35:
W 2016 roku podczas modernizacji kanał bydgoskiego na terenie śluzy zostały wykonane specjalistyczne prace mające poprawić sprawność działania śluzy.Wykonano między innymi: odmulenie komory śluzy, regenerację łożysk górnych i dolnych, przegląd i konserwację mechanizmów napędowych wrót i zamknięć motylkowych, wymianę uszczelnień drewnianych i odbojnic wrót. Dodatkowo zabezpieczono przed korozją wrota, pomosty, napędy i innych stalowe elementy wyposażenia śluzy<ref name=":4" />. Prace zostały zakończone w czerwcu 2017 roku<ref>{{Cytuj |autor = |tytuł = Remont stopni wodnych na Górnej Skanalizowanej Noteci – śluza Antoniewo, śluza Frydrychowo – roboty budowlane |data = |data dostępu = 2018-02-26 |opublikowany = www.habud.pl |url = http://www.habud.pl/remont-stopni-wodnych-na-gornej-skanalizowanej-noteci-sluza-antoniewo-sluza-frydrychowo-roboty-budowlane/ |język = pl-PL}}</ref>.
W 2016 roku podczas modernizacji kanał bydgoskiego na terenie śluzy zostały wykonane specjalistyczne prace mające poprawić sprawność działania śluzy.Wykonano między innymi: odmulenie komory śluzy, regenerację łożysk górnych i dolnych, przegląd i konserwację mechanizmów napędowych wrót i zamknięć motylkowych, wymianę uszczelnień drewnianych i odbojnic wrót. Dodatkowo zabezpieczono przed korozją wrota, pomosty, napędy i innych stalowe elementy wyposażenia śluzy<ref name=":4" />. Prace zostały zakończone w czerwcu 2017 roku<ref>{{Cytuj |autor = |tytuł = Remont stopni wodnych na Górnej Skanalizowanej Noteci – śluza Antoniewo, śluza Frydrychowo – roboty budowlane |data = |data dostępu = 2018-02-26 |opublikowany = www.habud.pl |url = http://www.habud.pl/remont-stopni-wodnych-na-gornej-skanalizowanej-noteci-sluza-antoniewo-sluza-frydrychowo-roboty-budowlane/ |język = pl-PL}}</ref>.


⚫
'''Klemens Kościesza Kołakowski''' ( ur. 1856 zm. 4 września 1908 roku we Lwowie) - redaktor i wydawca "Gazety Polskiej", "Tygodnika Narodowego"
'''Kanał Tałcki –''' [[Kanały mazurskie|kanał mazurski]] o długości 1,62 [[Kilometr|kilometra]], szerokości 12 [[Metr|metrów]] i przeciętnej głębokości 1,8 metra. Kanał łączy jezioro [[Tałtowisko]] z jeziorem [[Tałty (jezioro)|Tałty]]. Przez kanał przechodzi droga ze [[Skorupki (województwo warmińsko-mazurskie)|Skorupek]] do [[Tałty (województwo warmińsko-mazurskie)|Tałt]]. Most drogowy znajduje się w początkowej części kanału od strony Tałtowiska. Brzegi kanału są wybetonowane, a po obu stronach biegnie (obecnie częściowo zniszczona) ścieżka wygodna do [[Burłaczenie|burłaczenia]].

== Historia ==
Pomysł połączenia jezior mazurskich w jeden system powstał po podboju ziem pruskich przez Zakon Krzyżacki. Jednak do końca XVI wieku pozostawały one rozdzielone<ref>Magnuszewski A. Rozwój żeglugi śródlądowej w Polsce s. 74 W: Wkład Polaków w rozwój hydrologii i inżynierii wodnej Warszawa 2008 [http://bc.pollub.pl/Content/298/mikulski01.pdf]</ref>. Pod koniec XVII wieku [[Józef Naronowicz-Naroński]] nadworny kartograf księcia pruskiego opracował szczegółowy projekt mazurskiego systemu wodnego. Prace nad jego projektem kontynuowała [[Samuel Suchodolec (Suchodolski)|Samuel Suchodolec]] i jego syn Jan. Dzięki decyzji królewskiego nadprezydenta Prus – Johanna Friedricha von Domhardta zaczęto realizację ich projektu. W latach 1765-1772 przekopano kanały spinające kompleks Mamr z Niegocinem, Tałtami, Bełdanami i Jeziorem Nidzkim. Jednym z nich był kanał Tałcki (1,62 km)

== Przebieg kanału ==

== Turystyka ==

⚫
Klemens Kościesza Kołakowski ( ur. 1856 zm. 4 września 1908 roku we Lwowie) - redaktor i wydawca "Gazety Polskiej", "Tygodnika Narodowego"


== Życiorys ==
== Życiorys ==

Wersja z 20:31, 6 mar 2018


Katedra św. Anny w Caracas -

Historia

Zawsze jest pierwszy raz i dla Caracas po raz pierwszy miał Kościół; to było w roku 1568, kiedy wybudowano kościół ku czci Santiago Apóstol; Przez lata kazałem ten kościół przebudować; Mówimy o szesnastym wieku, i to w roku 1636, mając już solidniejszą konstrukcję niż Katedra została wyznaczona do przeniesienia się do miasta Caracas, siedziby głównej, która była w Coro. Katedra w Caracas (1866) Występuje w Caracas w 1641 r. Trzęsienie ziemi, które zniszczyło go w 1665 r., Kiedy rozpoczęto prace rekonstrukcyjne; za realizację tej pracy został zlecony Mistrzowi i Alarife de Carpintería Juan de Medina, którzy zajęliby dziesięć lat, aby ukończyć te prace w 1674 roku. Wiele z nich było modyfikacjami i rozszerzeniami, które przez lata doprowadziły do ​​jego obecnego wyglądu. Zmieniając między innymi pierwotną formę, która kopiowała kościoły kolonii na południu Karaibów i które były już obecne w innych kościołach w innych stanach kraju. Francisco de Andres Meneses, carqueño architekt, który zaprojektował fasadę Catedras w roku 1710 i został zmaterializowany przez majster murarski Leandro Fuenmayor, który jako ciekawy notatki, obawiając się kolejnego trzęsienia ziemi, jej nie kompletny trzeci korpus jego struktury. Katedra pierwotnie była pomyślana jako kościół z trzema (3) statkami, jednak upływ czasu sprawił, że wyrosło, a dziś ma pięć (5) okrętów. Wieża katedry, która nadałaby nazwę temu rogowi (XIX wiek) Wśród dzieł malarskich znalezionych w katedrze w Caracas znajdują się obrazy: Juan Pedro López, José Lorenzo Zurita i Fernando Álvarez Carneiro; podobnie są prace Francisco José de Lerma i Arturo Michelena, znane jako "niedokończone dzieło" zatytułowane "Ostatnia Wieczerza". W historii katedry podkreśla się, że jest to mauzoleum rodziców i żony Liberatora Simóna Bolívara, Marii Teresy del Toro i Alaizy, wykonane przez hiszpańskiego rzeźbiarza Victorio Macho.

Katedra została zbudowana w 1666 roku na miejscu kościoła zniszczonego przez trzęsienie ziemi z 1641 roku[1].

Podczas trzęsienia ziemi w 1812 roku oryginalna wieża zawaliła się,do dziś zachował się zegar, który emituje dźwięki kilku piosenek - wzdłuż nich hymn narodowy - oprócz tradycyjnych dzwonków. Kościół zachował oryginalną elewację kolonialną[1].

Wnętrze pozwoli ci docenić wpływy Juan de Medina poprzez ośmioboczne filary i sufit sufitu, zastąpione w 1932 przez fałszywe sklepienia, aby dać poczucie większej wysokości. Barokowy styl można zobaczyć w ołtarzu głównym, wykonanym z ponad 300 funtów złota, a kaplice boczne pozwolą podziwiać zadziwiające ołtarze, takie jak: Matka Boska z filaru i Matka Boska z Pópulo ,

Simon Bolivar

To właśnie w tej katedrze Bolivar został ochrzczony w roku 1783, a chrzcielnica używana w tym czasie znajduje się obecnie na pierwszym dziedzińcu Domu Urodzenia Simóna Bolívara.

W Kaplicy Świętej Trójcy znajdują się szczątki rodziców i żony Simona Bolívara. Pochowany tu też został w 1842 roku El Libertador - Simon Bolivar i spoczywał do 1876, gdy przeniesiono je do Panteonu Narodowego[2].

Narodowy Pomnik Historyczny

W Domu Kapituły Katedry 19 kwietnia 1810 roku ogłoszono odwołanie władz kolonialnych, co jest początkiem Niepodległości Wenezueli, o czym przypomina pamiątkowa tablica umieszczona na fasadzie Katedry[3]. Zgodnie z ustawą opublikowaną w Dzienniku Urzędowym nr 25413 z dnia 23 lipca 1957 roku Katedra w Caracas została uznana za Narodowy Pomnik Historyczny[4].

Śluza Antoniewo - pierwsza z sześciu śluz na kanale Górnonoteckim zlokalizowana w pobliżu wsi Antoniewo.

Historia

Śluza powstała w 1882 roku i znajduje się na km 121,780 drogi wodnej Warta-Kanał Bydgoski[5]. Obiekt został wybudowany głównie w celach transportowych dla zakładów chemicznym Solvay`a w Inowrocławiu oraz na potrzeby okolicznych majątków rolnych. Podczas wielkiej powodzi w roku 1980 został wysadzony(zsuwy), a następnie odbudowany.

W roku 1997 prywatna spółka uruchomiła na niej małą elektrownię wodą. Turbiny zostały wtedy zamocowane na konstrukcji jazu, Czego obecnie się nie stosuje ze względu na ujemny wpływ pracy turbin na stare konstrukcje (drgania itp..)

Zastosowane są 4 turbiny tzw śmigłowe nie wymagające dodatkowego używania smarów – łączna moc elektrowni to ok. 70 kW.  Wybudowano również przepławkę dla ryb , oraz kraty i siatki zabezpieczające przed zanieczyszczeniami z koryta Kanału[6]

Opis

Konstrukcja jazu jest betonowa z okładziną (licówką) ceglaną. Przyczółki oraz filary jazu umieszczone są na płycie fundamentowej, która z kolei otoczona jest ścianką szczelną drewnianą. Śluza jest wykonana jest z betonu, cegły klinkierowej i ciosów kamiennych wymiarach komór 42,0 x 5,00m. i posiada napęd ręczny. Spad wynosi 1,58m. Na stopniu piętrzącym „Antoniewo” istnieje Mała Elektrownia Wodna - zainstalowane są tam 4 turbiny wraz z generatorami o mocy po 20 [kW] każdy[7].

Remont śluzy

W 2016 roku podczas modernizacji kanał bydgoskiego na terenie śluzy zostały wykonane specjalistyczne prace mające poprawić sprawność działania śluzy.Wykonano między innymi: odmulenie komory śluzy, regenerację łożysk górnych i dolnych, przegląd i konserwację mechanizmów napędowych wrót i zamknięć motylkowych, wymianę uszczelnień drewnianych i odbojnic wrót. Dodatkowo zabezpieczono przed korozją wrota, pomosty, napędy i innych stalowe elementy wyposażenia śluzy[5]. Prace zostały zakończone w czerwcu 2017 roku[8].

Klemens Kościesza Kołakowski ( ur. 1856 zm. 4 września 1908 roku we Lwowie) - redaktor i wydawca "Gazety Polskiej", "Tygodnika Narodowego"

Życiorys

Był wieloletnim prezesem założonego w 1892 roku Towarzystwa Gimnastycznego "Sokół" w Czerniowcach[9]. W 1900 roku w uznaniu zasług przyznano mu tytuł członka honorowego[10]. W 1899 roku przeniósł się do Lwowa[11]. W 1890 roku poślubił Zofię z Zarzyckich Komarnicką[12]. Miał z nią córkę Jadwigę, która poślubiła dr Czesława Mussila[13]. . Pochowany na Cmentarzu Łyczakowskim we Lwowie[14]

Zmarł 4 września 1908 roku[15]

Redaktor i wydawca

W latach był redaktorem "Gazety Polskiej'. Po przeprowadzce w 1899 roku do Lwowa od 1 stycznia 1900 roku przejął redakcję "Przewodnika Gimnastycznego "Sokół"[16]. W 1892 roku napisał tekst Marsza sokołów na Bukowinie[17].

Na Sybir : ballada na jeden głos z towarzyszeniem fortepianu : Op. 9 muzyka Żukowski O.M Czerniowce 1905

Polones jubileuszowy : w 100 letnią rocznicę urodzin Adama Mickiewicza : na chór mieszany i fortepian : op. 17 / napisał O. Mieczysław Żukowski ; do słów Kl. Kołakowskiego.

Przypisy

  1. ↑ a b Catedral de Caracas - Ciberturista, „Ciberturista”, 20 stycznia 2010 [dostęp 2018-03-06] (hiszp.).
  2. ↑ Catedral de Caracas [online], Minube [dostęp 2018-03-06].
  3. ↑ Su valor arquitectónico la convierte en un hito de la capital, „Correo del Orinoco”, 23 września 2016 [dostęp 2018-03-06] (hiszp.).
  4. ↑ La Caracas De Antier [online], La Caracas De Antier [dostęp 2018-03-06] (hiszp.).
  5. ↑ a b Regulacja rzeki, modernizacja obiektów piętrzących [online], www.pgt.pl [dostęp 2018-02-26] (pol.).
  6. ↑ Małe elektrownie wodne, a środowisko naturalne - dysonans czy harmonia na przykładzie obiektów w Antoniewie i Frydrychowie Lider 2012 nr 6
  7. ↑ Kuźmińska A., Pujszo R. Trasa Edukacyjna Bydgoszcz-Łabiszyn: „Szlak Małych Elektrowni Wodnych” [dostęp 26-02-2018] (pdf)
  8. ↑ Remont stopni wodnych na Górnej Skanalizowanej Noteci – śluza Antoniewo, śluza Frydrychowo – roboty budowlane [online], www.habud.pl [dostęp 2018-02-26] (pol.).
  9. ↑ Sokół w Czerniowcach Kurier Lwowski 1892 dodatek do numeru 156 z 5 czerwca s. 7
  10. ↑ Z "Sokoła" w Czerniowcach Kurier Lwowski 1900 nr 37 z 6 lutego s. 3
  11. ↑ P. Klemens Kołakowski Kurier Lwowski 1899 nr 288 z 17 października s. 3
  12. ↑ Z życia towarzyskiego Kurier Lwowski 1890 nr 297 z 26 października s. 4
  13. ↑ Kronika Kurier Lwowski 1908 nr 454 z 29 września s. 6
  14. ↑ Nekrolog Kurier Lwowski 1908 nr 417 z 6 września s.4
  15. ↑ Osobiste. Klemens Kołakowski Kurier Lwowski 1908 nr 415 z 5 września s. 3
  16. ↑ Od Redakcyi Przewodnik Gimnastyczny "Sokół" 1900 nr 1 s. 1
  17. ↑ Marsz sokołów.... Kurier Lwowski 1892 nr 137 z 17 maja s.1

Katedra Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny w Oradei (rum. Bazilica Romano-Catolică din Oradea, węg. Nagyváradi római katolikus székesegyház) – główna świątynia rzymskokatolickiej Diecezji Oradea Mare w Rumunii. Mieści się przy Sirul Canonicilor, pod numerem 7, w Oradei.

Histroia

Została wybudowana w latach 1752-1780, jest największą rumuńską barokową budowlą religijną. W oparciu o plany kościoła Najświętszego Imienia Jezus w Rzymie, katedra stanowi część zespołu architektonicznego zaprojektowanego przez austriackiegoarchitekta Franza Antona Hillerbrandta, który obejmuje Pałac Biskupi.

Rzymskokatolicka bazylika jest częścią katolickiego kompleksu Oradea, wraz z Kanaryjskim Paskiem i Pałacem Biskupim. Od 1752 do 1780 roku rzymskokatolicka bazylika z Dniem Najświętszej Maryi Panny jest największym barokowym zabytkiem w kraju. Budynek został zbudowany po projekcie w 1750 roku, należącym do słynnego austriackiego architekta Franza Antona Hillebranta, na zaproszenie biskupa Forgach Pal. Prace prowadzone przez architekta Giovanniego Battistę Ricca rozpoczęły się dopiero w 1752 r., Czyniąc serię adaptacji projektu Hillebrandta. Ricca zmarł w 1756 roku, więc praca została przerwana i wznowiona później przez architekta Domenico Luchini w 1762 roku, a rozpoczęcie budowy pałacu biskupiego. Kościół został uświęcony w dniu 25 czerwca 1780 r. Przez siedmiogrodzkiego biskupa Kollonitza Laszlo, który został mianowany tego samego dnia, co biskup Oradei.

Bazylika składa się z głównego statku o długości 70 metrów i szerokości 30 - 40 metrów, dwóch statków bocznych i dwóch wież. Przy bocznym wejściu do katedry znajdują się niektóre pomniki grobowe z XVI-XVI wieku, należące do starej katedry Cytadeli. Ołtarze mają charakter klasyczny, reprezentujący późną barokową scenę. Głównym ołtarzem był marmur Carrara wyrzeźbiony przez włoską artystkę Triscornię, w stylu neorenesansowym, zgodnie z planami Totha Stefana. Oba posągi ołtarza głównego reprezentujących świętymi Stephena i Emeryk i zostały wykonane w 1897 roku ołtarzu obraz „Podniesienie niebo Matki Boskiej” został namalowany w 1778 roku przez austriackiego artystę Vincenta Fischera w stylu Giovanni Battista Tiepolo.

Organy

Organy pochodzą z 1780 r., Dzieło Fridolina Festl i przekazane katedrze przez cesarzową Marię Teresę. Ściany są pokryte marmurem z Vaşcău i Carrary. Fresk z 24-metrowej krypty został wykonany przez Ioana Storno w 1778 roku w stylu Il Correggro i przedstawia "niebiański triumf Chrystusa". Pozostałe obrazy w bazylice wykonał malarz Francis Storno w XIX wieku. Przed kościołem znajduje się brązowy posąg św. Władysława, którego relikwie znajdują się w bazylice. Złocone 60-centymetrowe popiersie, wiernie odtwarzające krople Świętego Władysława, zawiera kawałek czaszki. Oprócz tego posągu jest jeszcze inny, król, który jest najstarszym posągiem wykutym w barokowym kamieniu w Oradei. W 1991 roku kościół został podniesiony do bazyliki przez papieża Jana Pawła II[1].

Przypisy

{{Przypisy}]

Ferdynand Jakub Obtułowicz (ur. 1 stycznia 1851 r. w Żywcu , zm. 6 sierpnia 1912 r. we Lwowie ) polski lekarz, pracownik socjalny, prezes Towarzystwa Higienicznego we Lwowie , członek rady lwowskiej.

Życiorys

Syn Jakuba i Józefy z domu Staszkiewiczów. W 1874 roku ukończył medycynę na Uniwersytecie Jagiellońskim.

W 1897 mianowany starszym lekarz powiatowym we Lwowie[2]. W 1879 roku wstąpił do służby rządowej i pracował kolejno w starostwach w Turce i Buczaczu. Od 1901 roku był referentem sanitarnym dla powiatu lwowskiego[3]. Był prezesem Towarzystwa Higienicznego[4]. Miasta Buczacz i Jazłowiec nadały mu honorowe obywatelstwo[3]. W 1908 roku otrzymał krzyż kawalerski Franciszka Józefa.

Przypisy

  1. ↑ Bazilica romano-catolică din Oradea : Obiective turistice Bihor - Deștepți.ro - Cultură generală, „Deștepți.ro - Cultură generală”, 4 sierpnia 2016 [dostęp 2018-02-12] (rum.).
  2. ↑ Telegramy Kuriera Lwowskiego. Wiedeń Kurier Lwowski 1897 dodatek do nr 262 z 20 września s. 3
  3. ↑ a b Osobiste. Ferdynand Obtułowicz Kurier Lwowski nr 358 z 7 sierpnia s.3
  4. ↑ Towarzystwo hygieniczne Kurier Lwowski 1910 nr 214 z 10 maja s.2

Ambum stone - prehistoryczna kamienna figurka wyrzeźbiona w szarogłazie datowana na ok.1500 p.n.e. pochodząca z prowincji Enga w Nowej Gwinei.

Historia

Zachowane prehistoryczne kamienne tłuczki często miały kształt ptaków, ludzi lub zwierząt. Jednak rzeźba, której nadano nazwę "ambum stone" od doliny Ambum w prowincji Enga w Papui Nowej Gwinei reprezentuje znacznie wyższy poziom wykonania[1].

Zdjęcie figurki po raz pierwszy zostało udostępnione przez Philipa Goldmana redakcji pisma "The Journal of the Polynesian Society" i opublikowane w marcu 1965[2]. W załączonym artykule pojawiła się informacja, że obiekt został zabrany w 1962 roku z jaskini znajdującej się w dolinie Ambum[3]. Tymczasem antropolog Brian Egloff już w XXI wieku ustalił, że figurka została sprzedana przez dwóch chłopców za 20 szylingów sklepikarzowi z Wabag w prowincji Enga[4]. Ostatecznie trafiła w ręce londyńskiego handlarza dzieł sztuki Filipa Goldmana. Ten w 1977 roku sprzedał ją Australijskiej Galerii Narodowej w Canberze[5].

Opis

Figurka ma wymiary 20x7,5x14 cm[1].

Przypisy

  1. ↑ a b Cultural Associations Group 1 : Enga people Region: Enga Province / Papua New Guinea, The Ambum stone [Pre-historic zoomorphic figure, the Ambum Stone; possibly representing the embryo of a long-beaked echidna] [online], cs.nga.gov.au [dostęp 2018-01-14].
  2. ↑ Journal of the Polynesian Society: The Relevance Of Ancestry As A Factor In Social And Cultural Choice, By John Harre, P 2-20 [online], www.jps.auckland.ac.nz [dostęp 2018-01-14].
  3. ↑ Journal of the Polynesian Society: A Remarkable Stone Figure From The New Guinea Highlands, P 78 - 79 [online], www.jps.auckland.ac.nz [dostęp 2018-01-14].
  4. ↑ Brian Egloff, Bones of the ancestors: the Ambum Stone : from the New Guinea highlands to the antiquities market to Australia, AltaMira Press, 2008, s. 130, ISBN 978-0-7591-1159-2 [dostęp 2018-01-14] (ang.).
  5. ↑ Dr. Billie Lythberg i Dr. Jane Horan, " Ambum Stone ", w Smarthistory , 14 września 2016, [dostęp 14 stycznia 2018]

Haus Tambaran - dom w centrum wioski, w którym mogą przebywać tylko mężczyźni po inicjacji. Wg wierzeń papuaskich jest to świątynia duchów. Jest też nazywana lokalnym parlamentem, bo są tam podejmowane najważniejsze decyzje plemienne.

Istnieje wiele rodzajów Haus Tambaran nawet dzisiaj, gdy stare religie zanikają. Słowo Haus Tambaran używane jest w Papui-Nowej Gwinei jako nazwa wszystkich domów ceremonialnych używanych w tradycyjnych religiach. Najbardziej znanymi Haus Tambaran są te znad rzeki Sepik i Zatoki Papuaskiej (Ravi, Eravo, Darimo). Te budowane w Sepiku, Maprik Haus Tambaran mają wysoki szpiczasty dach z przodu, który zmniejsza się schodząc w tył domu. Gruba trójkątna iglica wznosi się nad palmami kokosowymi, z fasadą z malowanych paneli z kory.

Współczesność

W połowie lat 70-tych XX wieku w rejonie Marpik było około 20 zachowanych obiektów. Do połowy lat 80-tych ich liczba zmniejszyła się do dziewięciu. Na początki XXI wieku żaden z zachowanych domów duchów nie był używany do praktyk religijnych. Muzeum Australii Południowej w 2004 roku w ramach współpracy z Muzeum Narodowym i w zamian za sfinansowanie badań uzyskało pozwolenie na udokumentowanie i sfilmowanie tradycyjnego obrzędu inicjacji. Pozwolono mu również na zakup jednego z zachowanych obiektów i przeniesienie go do Australii. Dostarczenie opóźniło się i dopiero w 2009 roku zakupiony i rozebrany na części haus tambaran dotarł do Australii.

Niewiele muzeów na świecie posiada takie eksponaty. Należą do nich muzeum Kultury w Bazylei (Szwajcaria), które posiada kompletny dom duchów, Narodowym Muzeum Etnologii w Lejdzie w Holoandii[1], które ma atrefakty i fasadę , Muzeum w Sidney posiada artefakty i fasadę[2], Muzeum

Przypisy

  1. ↑ Philip John Crosskey Dark, Roger G. Rose, Artistic Heritage in a Changing Pacific, University of Hawaii Press, 1993, s. 136, ISBN 978-0-8248-1573-8 [dostęp 2018-01-11] (ang.).
  2. ↑ Papua New Guinea [online], www.neilmcleodfineart.com [dostęp 2018-01-11].

Antoni Maciej Durski (ur. 23 lutego 1854 w Zbarażu, zm. 6 listopada 1908 we Lwowie) – naczelnik i generał sokolstwa, pionier gimnastyki, był twórcą polskiej terminologii gimnastycznej, współtwórcą programu i systemu sokolego.

Życiorys

Syn Augustyny Durskiej, brat marszałka polnego Karola Durskiego, zastępcy naczelnika Sokoła lwowskiego Jana i Władysława[1]. W 1871 roku zadał maturę w gimnazjum bernardyńskim we Lwowie. Studiował na Politechnice lwowskiej, jednocześnie będąc nauczycielem gimnastyki w Sokole lwowskim i Zakładzie Mag Edwarda Madejskiego. W latach 1872-73 odbył jednoroczną służbę wojskową. Od 1874 roku pracuje jako nauczyciel gimnastyki. Gdy w lutym 1875 dotychczasowy naczelnik Sokoła Franciszek Hochmann zrezygnował z funkcji i wyjechał na Węgry, nowym naczelnikiem zostaje 1 marca mianowany Antoni Durski.

Podczas Wystawy Higieniczno-lekarskiej i Przyrodniczej, która odbyła się w lipcu 1888 we Lwowie był jednym z ekspertów prowadzących wykłady w dziale VIII Gimnastyka. Omawiał tam wraz z dr. Krówczyńskim. Pokazywano tam jak powinny wyglądać wzorowe boiska i sale gimnastyczne nie tylko dla towarzystw gimnastycznych, ale też szkół ludowych[2].

28 kwietnia 1900 zawarł we Lwowie związek małżeński z Marią Braunseis[3]. Pracowała jako nauczycielka w szkole im. Sienkiewicza, a zmarła ona 29 kwietnia 1915 roku[4]. Miał córkę Janinę[5], która zmarła w 1910 roku.

5 listopada 1900 otrzymał tytuł członka honorowe rzeszowskiego gniazda „Sokoła”.

Został pochowany na Cmentarzu Łyczakowskim we Lwowie "kosztem "Sokoła Macierzy"[6]. Zaraz po śmierci Antoniego Durskiego uchwalono postawienie mu na grobie pomnika[6]. Powstał on ze składek członków polskich gniazd sokolich[7]. 17 sierpnia 1912 roku zwłoki Antoniego Durskiego zostały przeniesione do nowego murowanego grobu[8] znajdującego się niedaleko pomnika Ordona i nowej bramy Cmentarza Łyczakowskiego[9]. Pomnik autorstwa Henryka Périera został poświęcony we wrześniu 1912 roku. Kolumnę wykonano z kamienia trembowolskiego, na szczycie sokół z brązu rozpościera skrzydła i zrywa się do lotu. Poniżej umieszczono wykonane w brązie popiersie Antoniego Durskiego w mundurze sokolim[9]. Na pomniku umieszczono napis: „Antoniemu Durskiemu, naczelnikowi związkowemu — Sokolstwo polskie"[10]. Niestety zostało ono skradzione w 1929 roku[9].

Naczelnik "Sokoła"

1 marca 1875 mianowany naczelnikiem lwowskiego "Sokoła". Należał do komitetu redakcyjnego "Przewodnika Gimnastycznego "Sokół" od nr 1 wydanego w 1886 roku[11]. Od 1881 roku pracuje w redakcji pisma publikując własne opracowania lub tłumaczenia z języka czeskiego, tworząc w ten sposób polską literaturę gimnastyczną.

Jako naczelnik "Sokoła" 1 października 1881 roku zawiązuje na wzór czeski pierwsze grono nauczycielskie w składzie: Cetnar, Tyblewicz, Władysław Janikowski, Teofil Abl, Kazimierz Homiński, Zygmunt Łuszczyński, Piotr Maksymowicz, Florian Stachurski i Kazimierz Usiekniewicz.

W latach 1883-84 jest czynnym członkiem komitetu budowy sokolni lwowskiej. W grudniu 1884 roku udaje się wprowadzić do własnego gmachu. W 1886 roku organizuje grono nauczycielskie "Sokoła" w Krakowie. W 1992 roku wspólnie z gronem nauczycielskim organizuje pierwszy zlot sokolstwa polskiego we Lwowie. W tym samym roku wydział nowo powstałego Związku Towarzystw Gimnastycznych w uznaniu jego pracy nadaje mu tytuł naczelnika związkowego.

Publikacje

  • Szkoła szermierki siecznej Lwów 1879
  • Zarys nauki gimnastyki szkolnej i towarzyskiej : dział pierwszy - ćwiczenia bez przyrządów, bez przyborów, bez pomocy lub oporu współćwiczących się: I. ćwiczenia wolne, II. ćwiczenia rzędowe Lwów 1884
  • Zasady nauki gimnastyki szkolnej i towarzyskiej. Dział siódmy Lwów 1886[12]
  • Czesko-polski i niemiecko-polski słowniczek wyrazów gimnastycznych Lwów 1896
  • Poręcze : praktyczne lekcye Lwów 1897
  • Gimnastyka dziewcząt i kobiet. Ćwiczenia na przyrządach Lwów 1898

Przypisy

  1. ↑ Pogrzeb śp. Augustyny Durskiej Kurier Lwowski 1916 nr 153 z 24 marca s. 3
  2. ↑ Program wystawy Higieniczno-lekarskiej i przyrodniczej Kurier Lwowski 1888 nr 35 z 4 lutego s.2
  3. ↑ Z życia towarzyskiego Kurier Stanisławowski 18 nr 762 z 29 kwietnia s.2
  4. ↑ Nekrolog Kurier Lwowski 1915 nr 119 z 18 kwietnia (1maja) s. 4
  5. ↑ Zmarli kurier Lwowski 1910 nr 553 z 29 listopada s.4
  6. ↑ a b Antoni Durski Kurier Lwowski 1908 nr 521 z 7 listopada s.1-2
  7. ↑ Pomnik naczelnika Durskiego Kurier Lwowski 1909 nr 4 z 3 stycznia s. 2
  8. ↑ Przeniesienie zwłok Antoniego Durskiego Kurier Lwowski 1912 nr 369 z 13 sierpnia s. 4
  9. ↑ a b c Nicieja S. Ogród snu i pamięci Opole 2010 s. 112 ISBN 978-83-61915-13-3
  10. ↑ U mogiły Durskiego Kurier Lwowski 1912 nr 449 z 30 września s. 4
  11. ↑ Przewodnik Gimnastyczny Kurier Lwowski 1886 nr 26 z 26 stycznia s. 4
  12. ↑ P. Antoni Durski Kurier Lwowski 1886 nr 135 z 16 maja s. 5

Symeon Samelsohn (1814-1881) – doktor prawa, poseł do Sejmu Krajowego Galicji I i II kadencji (1861-1869) narodowości żydowskiej, adwokat w Krakowie. Był również posłem do austriackiej Rady Państwa

Wybrany w III kurii obwodu Kraków, z okręgu wyborczego Miasto Kraków.

https://polona.pl/item/portret-szymona-samelsona,MzA2MjI1MjA/0/#item

http://mbc.malopolska.pl/Content/65822/1958_04.pdf Początki krakowskiego Kraju

http://www.academia.edu/32368460/Galicyjskie_wybory._Dzia%C5%82alno%C5%9B%C4%87_Centralnego_Komitetu_Wyborczego_dla_Galicji_Wschodniej_w_latach_1867-1906

http://klubzaglebiowski.pl/?p=2729

https://books.google.pl/books?id=GHRmAAAAcAAJ&pg=PA177&lpg=PA177&dq=maurycy+samelson&source=bl&ots=yOzeHhu29c&sig=uSzrv33bz05rmYDdlM0ig9532II&hl=pl&sa=X&ved=0ahUKEwiH8auVkbXYAhWpC5oKHXLTAroQ6AEIPzAE#v=onepage&q=maurycy%20samelson&f=false

http://www.biographien.ac.at/oebl/oebl_S/Samelson_Szymon_1814_1881.xml

Henryk Lindquist (ur. ok 1851 w Krakowie - zm. 5 luty 1890 tamże) architekt i prof. państw, szkoły przemysłowej w Krakowie

Po ukończeniu studiów za granicą, mając niespełna lat 30, powołany został na profesora w akademii budowniczej w Hanau. Za projekt gmachu kasy oszczędności w Frankfurcie nad Menem wykonany wspólnie z drugim architektem, otrzymał na konkursie pierwszą nagrodę. Z Hanau przeniósł się do rodzinnego miasta, gdzie objął w państwowej szkole przemysłowej posadę profesora projektowania budowniczego i historii budownictwa i również oddawał się praktyce zawodowej. Zmarły był członkiem Towarzystwa technicznego i komisji historii sztuki w Akademii Umiejętności i prowadził z jej polecenia techniczne i archeologiczne badania i zdjęcia zamku , Wołek “ pod Oświęcimiem, które to badania w rocznikach Akademii Umiejętności drukiem ogłoszono.

Sekretarz Krakowskiego Towarzystwa Technicznego od powstania 15 maja 1877 do 1878 roku[1]

profesor akademi i techniczno-przemysłowej , członek redakcji Czasop.Techn. Iw. w latach 1883/4 , pisał ta m w r . 188 3 z wielkiem uznani m o „Planach zamku n a Wawelu " PRYLIŃSKIEGO, a także o projekcie bud . KAROL A KNAUSA „Kasy Oszczędnośc i w Krakowie" . W rok u następnym podane był o streszczeni e odczytu LINDQUISTA „O architekturze", w którym oświadczy ł si jak o zwolennik eklektyzmu . W t. II I Sprawozdań Komisyi Ak. Urn. do badania hist. szt. w Pol. podal i ST . TOMKOWICZ i H . LINDQUIST „Szczątki średniowiecznego zameczku , zwaneg o Wołek , na gruntac h ws i Kobiernice "[2]

http://anno.onb.ac.at/cgi-content/anno?aid=klw&datum=19031001&query=%22cieszanowie%22&ref=anno-search&seite=1

http://anno.onb.ac.at/cgi-content/anno?aid=klw&datum=19010911&query=%22gnoi%C5%84ski%22&ref=anno-search&seite=3

  1. ↑ Krakowskie Towarzystwo techniczne W: Józef Piłatowicz Ruch stowarzyszeniowy inżynierów i techników polskich do 1939 r. T. II s. 43-45 (pdf)
  2. ↑ Piśmiennictwo techniczne polskie Przegląd techniczny 1908 nr 33 s. 1908

|}

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Wikipedystka:Jotjotem/brudnopis&oldid=52745489”