Łotewski Kościół Prawosławny
| |
| Państwo | |
|---|---|
| Siedziba | |
| Data powołania |
1926 |
| Wyznanie | |
| Kościół | |
| Sobór | |
| Metropolita |
metropolita ryski i całej Łotwy Aleksander (Kudriaszow) |
| Sufragan |
biskup dyneburski Aleksander (Matrionin) |
| Dane statystyczne | |
| Liczba diecezji |
2 |
| Liczba dekanatów |
6 |
| Liczba klasztorów |
3 |
| Nieprawidłowe parametry: {{{{współrzędne}}}} | |
| Strona internetowa | |
Łotewski Kościół Prawosławny (łot. Latvijas Pareizticīgā Baznīca, ros. Латвийская Православная Церковь) – samorządny Kościół prawosławny podlegający patriarchatowi moskiewskiemu. Głowa Kościoła nosi tytuł metropolity ryskiego i całej Łotwy, obecnie jest nią metropolita Aleksander (Kudriaszow).
Do Kościoła prawosławnego na Łotwie należą głównie przedstawiciele mniejszości rosyjskiej i niewielka liczba Łotyszy, natomiast wyznaniem dominującym w kraju jest protestantyzm (luteranizm). Liczbę członków Łotewskiego Kościoła Prawosławnego szacuje się na ok. 350 tys.
Historia
Prawosławie było religią mniejszościową na dzisiejszej Łotwie od XI w., kiedy na obszarze tym pracę misyjną podjęli duchowni z Połocka, których działania nie przyniosły jednak większych rezultatów. Na terenach zdominowanych przez katolicyzm i luteranizm prawosławie wyznawali głównie zamieszkali na stałe lub czasowo Rosjanie. Odsetek ludności tego wyznania wzrósł po aneksji tych terenów do Imperium Rosyjskiego, a następnie po wprowadzeniu języka łotewskiego jako alternatywnego języka nabożeństw. W drugiej połowie XIX wieku ok. 40 tys. łotewskich luteran przyjęło prawosławie; po wprowadzeniu swobody wyznaniowej po rewolucji 1905 tylko 25% z tej liczby wróciło do poprzedniej wiary. Od 1836 działała eparchia ryska Rosyjskiego Kościoła Prawosławnego.
W czasie I wojny światowej cały majątek Kościoła prawosławnego został skonfiskowany przez niemieckie wojska okupacyjne, a po odzyskaniu niepodległości przez Łotwę nowy rząd nie chciał go formalnie uznać, traktując prawosławie jako zakamuflowaną organizację rosyjską. Stabilizacja sytuacji w ogarniętym chaosem organizacyjnym Kościele prawosławnym oraz uzyskanie formalnej akceptacji ze strony państwa udała się dopiero metropolicie Janowi (Pommersowi) w 1926. Mimo wrogości wobec bolszewizmu, nie starał się on o autokefalię dla Kościoła łotewskiego. W 1934 został on zamordowany przez NKWD. Rok później metropolita Augustin (Pētersons) zdecydował o przejściu Kościoła Łotewskiego pod jurysdykcję patriarchy Konstantynopola, czego Rosyjska Cerkiew Prawosławna nie uznała.
Po II wojnie światowej Łotewski Kościół Prawosławny na nowo został wcielony do Rosyjskiego Kościoła Prawosławnego z zachowaniem dużej autonomii organizacyjnej. Władze odnosiły się jednak do niego podobnie nieprzychylnie jak do innych działających w ZSRR związków wyznaniowych, z wyjątkiem okresu pieriestrojki.
Struktura
Łotewski Kościół Prawosławny jest metropolią – jego zwierzchnik nosi każdorazowo tytuł metropolity ryskiego i całej Łotwy. Dzieli się na dwie eparchie – ryską i dyneburską (ta ostatnia utworzona w 2013)[1].
Ponadto na terenie Kościoła działają dwa monastery: monaster Trójcy Świętej i św. Sergiusza z Radoneża w Rydze (żeński) i monaster Św. Ducha w Jēkabpilsie (męski); czynny jest też żeński skit Przemienienia Pańskiego w Jełgawie[2].