Przejdź do zawartości

2 Księga Barucha

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii

Druga Księga Baruchaapokryficzna księga Starego Testamentu, znana również pod nazwą Apokalipsa Barucha[1]. W syryjskim kanonie Starego Testamentu uważana za księgę kanoniczną.

Powstanie jej datuje się na II wiek. Pierwotnie powstała w języku semickim (hebrajskim lub aramejskim), z którego została przełożona na grekę i ostatecznie na język syryjski[1].

Księga ma charakter apokalipsy. Opisuje wizję zniszczenia Jerozolimy, którą miał otrzymać prorok Baruch, a w dalszej kolejności następne wizje: przyszłości ludzi sprawiedliwych i grzesznych, przyjście Mesjasza i budowę Nowego Syjonu. Utwór kończy się apokaliptycznymi listami rozesłanymi przez Barucha do pokoleń izraelskich[1].

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. a b c Apokryfy Starego Testamentu. Ryszard Rubinkiewicz (red.). Warszawa: Oficyna Wydawnicza "Vocatio", 2006, s. 405-406. ISBN 83-7146-142-9.