Adźanta

Groty w Adźancie^[a]
	Obiekt z listy światowego dziedzictwa UNESCO
Państwo	Indie
Typ	kulturowy
Spełniane kryterium	I, II, III, VI
Numer ref.	242
Region	Azja i Pacyfik
	Historia wpisania na listę
Wpisanie na listę	1983; na 7. sesji
	Położenie na mapie Maharasztry Groty w Adźancie
	Położenie na mapie Indii Groty w Adźancie
	20°31′44,6″N 75°44′45,5″E/20,529056 75,745972
	Multimedia w Wikimedia Commons
	↑ Oficjalna nazwa wpisana na listę UNESCO ; ↑ Oficjalny podział dokonany przez UNESCO ;

Adźanta (hindi: अजिंठा लेणी) – grupa wzgórz w Indiach w stanie Maharasztra, na terenie dawnego księstwa Hajderabadu. W ich zboczach, nad doliną rzeki Waghory, wykutych jest 30 pieczar z unikatowymi malowidłami o tematyce buddyjskiej. Cztery groty to ćajtje – miejsca kultu, zaś pozostałe to wihary – miejsca zamieszkania i gromadzenia się mnichów. Groty powstały między II wiekiem p.n.e. a VII wiekiem n.e.^[1] Wiele z nich wykuto za czasów Guptów. Część grot nie została ukończona, prawdopodobnie z uwagi na brak funduszy związany z zanikiem buddyzmu na półwyspie dekańskim. Groty zostały odkryte w 1819 przez grupę angielskich myśliwych^[2]. Zespół grot w Adźancie znajduje się na liście światowego dziedzictwa UNESCO.

O znaczeniu grot w Adźancie decydują przede wszystkim malowidła, zachowały się one jednak tylko w części pieczar. Malowano je na podkładzie wapiennym, uprzednio wyrównując nierówności skały przy użyciu gliny zmieszanej z omłotami ryżowymi i krowim nawozem. Następnie czerwonym barwnikiem pociągano kontury, po czym następowało wypełnianie barwą. Wnętrze grot oświetlano prawdopodobnie za pomocą systemu luster z polerowanej blachy. Tematycznie wszystkie malowidła wiążą się z buddyzmem, stanowiąc często ilustracje umoralniających dżatak. Do najbardziej znanych malowideł należą: Bodhisattwa Padmapani w grocie nr 1, ilustracje dżataki Opowieść o królu gęsi z groty nr 17. W całym malarstwie Adźanty przeważa wyrafinowanie linii nad plamą barwną.

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

↑ Praca zbiorowa: Wielka Historia Świata – Cywilizacje Azji – Dolina Indusu – Indie – Kambodża. T. 5. Polskie Media Amer.Com, 2005, s. 84. ISBN 83-7425-030-5.
↑ The Ajanta Caver: Discovering last treasure. BBC. [dostęp 2018-07-01].

Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]

Świątynie Adźanty. artclassic.edu.ru. [zarchiwizowane z tego adresu (2007-11-10)].
100 zdjęć z Adźanty
Adźanta, zdjęcia

Adźanta
Adźanta
Księżniczka i służąca. Malowidło z Adźanty
Wnętrze groty 26

[1] Oficjalna nazwa wpisana na listę UNESCO

[2] Oficjalny podział dokonany przez UNESCO

[whs-3] Praca zbiorowa: Wielka Historia Świata – Cywilizacje Azji – Dolina Indusu – Indie – Kambodża. T. 5. Polskie Media Amer.Com, 2005, s. 84. ISBN 83-7425-030-5.

[4] The Ajanta Caver: Discovering last treasure. BBC. [dostęp 2018-07-01].

[:2-5] Wspólnie z Argentyną, Francją, Niemcami, Belgią, Japonią i Szwajcarią

[a]

[b]

[1]

[2]

[A]