Adam Sałaciński

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Adam Sałaciński
Ilustracja
ułan ułan
Data i miejsce urodzenia

29 marca 1895
Piotrków

Data i miejsce śmierci

13 marca 1916
Fröhlichsdorf

Przebieg służby
Lata służby

1914–1916

Formacja

Legiony Polskie

Jednostki

1 pułk ułanów

Główne wojny i bitwy

I wojna światowa

Odznaczenia
Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari Krzyż Niepodległości
Patrol plutonu 1 puł Leg.

Adam Sałaciński (ur. 29 marca 1895 w Piotrkowie, zm. 13 marca 1916 w Fröhlichsdorfie[1][2]) – ułan Legionów Polskich, działacz niepodległościowy, kawaler Orderu Virtuti Militari.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Urodził się 29 marca 1895 w Piotrkowie, ówczesnej stolicy guberni piotrkowskiej, w rodzinie Walentego i Marii z Linków[3][4]. Ukończył sześć klas szkoły realnej. Członek PPS[5].

W październiku 1914 zgłosił się do Legionów Polskich. Został wcielony do 3 szwadronu 1 pułku ułanów Legionów Polskich. W 1916 służył w plutonie dowodzonym przez podporucznika Śmigielskiego. 13 marca 1916 wyruszył na patrol pluton w którym służył. Oddział wpada w zasadzkę zorganizowaną przez Rosjan. Ranny zostaje ułan Kazimierz Bajgrowicz. Część plutonu odpiera atak nieprzyjaciela, reszta przygotowuje nosze do zabrania rannego. Zgodnie z raportem dowódcy szwadronu, w trakcie wycofywania się patronu w kierunku pozycji austriackich nastąpił atak Rosjan (60 – 70 żołnierzy). Ranny zostaje ułan Woyna. Wycofujący się pluton został otoczony przez Rosjan na bagnach lasu żydowskiego w okolicach Fröhlichsdorfu. Wachmistrz Tadeusz Ostrowski ps. „Oster”, dowodzący strażą tylną nakazuje dalszy odwrót a sam wraz z ułanami Konradem Kasprzykowskim i Adamem Sałacińskim chce powstrzymać natarcie Rosjan i dać czas plutonowi na przejście otwartej przestrzeni bagna. Rosjanie widząc tak niewielką liczbę broniących się ruszyli do ataku na bagnety. „Wachm. Ostrowski, napadnięty przez dwóch Rosjan, powala jednego z nich szablą, poczem odbiera sobie życie strzałem rewolwerowym w skroń. Pozostali dwaj bronią się dalej. Ułan Sałaciński pada ranny w nogę. Opadnięty przez Moskali, broni się rewolwerem, aż kona przebity w brzuch bagnetem i strzałem w usta. Następnie pada ranny w brzuch uł. Kasprzykowski. Dopada go dwóch Moskali, z których jeden, stwierdziwszy, że jest ranny, odstępuje kilka kroków i z wyzwiskiem obelżywem strzela do leżącego – chybia jednak, – a myśląc, że dobił, biegnie dalej”[6].

Za swoją postawę został uhonorowany Krzyżem Srebrnym Orderu Virtuti Militari. Miejsce spoczynku nie jest znane[4].

Rodziny nie założył[4].

Ordery i odznaczenia[edytuj | edytuj kod]

Przypis[edytuj | edytuj kod]

  1. Księga Jazdy Polskiej 1938 ↓, s. 386.
  2. V Lista strat 1916 ↓, s. 22.
  3. Kolekcja ↓, s. 1.
  4. a b c Polak (red.) 1993 ↓, s. 187.
  5. Kolekcja ↓, s. 3.
  6. J. Żuławski. Kawalerja na poleskich błotach. „Polska Zbrojna”. 100, s. 4, 1932-04-11. Warszawa. .
  7. Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 3 z 11 stycznia 1923, s. 32.
  8. Księga Jazdy Polskiej 1938 ↓, s. 420.
  9. M.P. z 1933 r. nr 255, poz. 273.
  10. Kartoteka personalno-odznaczeniowa. Wojskowe Biuro Historyczne. [dostęp 2023-12-30].
  11. Kartoteka personalno-odznaczeniowa. Wojskowe Biuro Historyczne. [dostęp 2023-12-30].

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]