Adolf Fiszer
 major piechoty
| |
| Data i miejsce urodzenia | |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci |
16-19 kwietnia 1940 |
| Przebieg służby | |
| Siły zbrojne | |
| Jednostki | |
| Główne wojny i bitwy | |
| Odznaczenia | |
     
| |
.png){kind=small}
Adolf Zygmunt Fiszer (ur. 27 października 1891 w Zaleszczykach, zm. 16–19 kwietnia 1940 w Katyniu) – major piechoty Wojska Polskiego.
Życiorys[edytuj | edytuj kod]
Urodził się w rodzinie Józefa i Marii z Balickich[1]. W 1913 ukończył c. k. Gimnazjum Arcyksiężniczki Elżbiety w Samborze i rozpoczął studia na Wydziale Prawa Uniwersytetu Franciszkańskiego we Lwowie. Do wybuchu I wojny światowej ukończył sześć semestrów. We wrześniu 1914 został wcielony do cesarskiej i królewskiej Armii[2]. Ukończył szkołę oficerską. W latach 1915-1917 walczył na froncie serbskim, włoskim, rumuńskim i rosyjskim. Awansował na podporucznika ze starszeństwem z 1 sierpnia 1916 i porucznika ze starszeństwem z 1 listopada 1918[2].
9 listopada 1918 został przyjęty do Wojska Polskiego. Służył w 17 Pułku Piechoty w Rzeszowie. W 1921 był przydzielony do Grupy Szkolnej 6 Armii[3][4]. W 1924 był przydzielony z macierzystego pułku do Oddziału Ogólnego Sztabu Dowództwa Okręgu Korpusu Nr X w Przemyślu[5] na stanowisko kierownika referatu mobilizacyjnego[2]. 1 grudnia 1924 został mianowany majorem ze starszeństwem z 15 sierpnia 1924 i 171. lokatą w korpusie oficerów piechoty[6]. W 1926 został przeniesiony do 50 Pułku Piechoty w Kowlu na stanowisko dowódcy II batalionu[7]. W lipcu 1929 został przesunięty na stanowisko kwatermistrza[8]. W sierpniu tego roku został zwolniony z zajmowanego stanowiska i oddany do dyspozycji dowódcy Okręgu Korpusu Nr II[9], a z dniem 28 lutego 1930 przeniesiony w stan spoczynku[10].
W czasie kampanii wrześniowej 1939 dostał się do sowieckiej niewoli. Od grudnia 1939 przebywał w obozie w Kozielsku. Między 16 a 19 kwietnia 1940 został zamordowany przez funkcjonariuszy NKWD w Katyniu i tam pogrzebany[11]. Od 28 lipca 2000 spoczywa na Polskim Cmentarzu Wojennym w Katyniu.
5 października 2007 minister obrony narodowej Aleksander Szczygło mianował go pośmiertnie na stopień podpułkownika[12]. Awans został ogłoszony 9 listopada 2007, w Warszawie, w trakcie uroczystości „Katyń Pamiętamy – Uczcijmy Pamięć Bohaterów”.
Adolf Zygmunt Fiszer był żonaty z Józefą z Siedlakowskich[13].
Ordery i odznaczenia[edytuj | edytuj kod]
- Krzyż Walecznych[14]
- Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921 „Polska Swemu Obrońcy”[15]
- Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości[15]
- Gwiazda Przemyśla[2]
- Odznaka pamiątkowa „Orlęta”[2]
- Brązowy Medal Waleczności[2]
Zobacz też[edytuj | edytuj kod]
- Jeńcy polscy w niewoli radzieckiej (od 1939 roku)
- Obozy NKWD dla jeńców polskich
- Ofiary zbrodni katyńskiej – zamordowani w Katyniu
- Zbrodnia katyńska
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Księga Cmentarna Katynia 2000 ↓, s. 139.
- ↑ a b c d e f Snitko-Rzeszut 1992 ↓, s. 330.
- ↑ Spis oficerów 1921 ↓, s. 70, 617.
- ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 173, 409.
- ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 63, 164, 351.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 131 z 17 grudnia 1924 roku, s. 735.
- ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 64, 176.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 11 z 6 lipca 1929 roku, s. 210.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 13 z 9 sierpnia 1929 roku, s. 254.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 1 z 21 stycznia 1930 roku, s. 11.
- ↑ Убиты в Катыни 2015 ↓, s. 759.
- ↑ Decyzja Nr 439/MON Ministra Obrony Narodowej z dnia 5 października 2007 w sprawie mianowania oficerów Wojska Polskiego zamordowanych w Katyniu, Charkowie i Twerze na kolejne stopnie oficerskie. Decyzja nie została ogłoszona w Dzienniku Urzędowym MON.
- ↑ Snitko-Rzeszut 1992 ↓, s. 331.
- ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 173.
- ↑ a b Убиты в Катыни 2015 ↓, s. 759 foto..
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2020-03-31].
- Spis oficerów służących czynnie w dniu 1.6.1921 r.. Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1921.
- Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
- Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
- Rocznik Oficerski 1928. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928.
- Jan Kiński, Helena Malanowska, Urszula Olech, Wacław Ryżewski, Janina Snitko-Rzeszut, Teresa Żach: Katyń. Księga Cmentarna Polskiego Cmentarza Wojennego. Marek Tarczyński (red.). Warszawa: Oficyna Wydawnicza RYTM, 2000. ISBN 83-905590-7-2.
- Убиты в Катыни. Księga pamięci polskich jeńców wojennych – więźniów Kozielskiego Obozu NKWD rozstrzelanych decyzją Biura Politycznego KC WKP(b) z 5 marca 1940 roku. Лариса Еремина (red.). Moskwa: Stowarzyszenie Memoriał, 2015. ISBN 978-5-78700-123-5.
- Janina Snitko-Rzeszut. Pro memoria. „Wojskowy Przegląd Historyczny”. 2 (140), 1992. Warszawa: Wojskowy Instytut Historyczny.
- Ludzie urodzeni w Zaleszczykach
- Majorowie piechoty II Rzeczypospolitej
- Odznaczeni Gwiazdą Przemyśla
- Odznaczeni Krzyżem Walecznych (II Rzeczpospolita)
- Odznaczeni Medalem Pamiątkowym za Wojnę 1918–1921
- Odznaczeni Medalem Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości
- Odznaczeni odznaką pamiątkową „Orlęta”
- Polacy odznaczeni Medalem Waleczności
- Polacy – oficerowie armii austro-węgierskiej
- Polacy – żołnierze Cesarskiej i Królewskiej Armii w I wojnie światowej
- Uczestnicy kampanii wrześniowej (strona polska)
- Uczestnicy wojny polsko-bolszewickiej (strona polska)
- Uczestnicy wojny polsko-ukraińskiej (strona polska)
- Urodzeni w 1891
- Zmarli w 1940
- Żołnierze Wojska Polskiego zamordowani w Katyniu
- Pochowani na Polskim Cmentarzu Wojennym w Katyniu
- Kwatermistrzowie 50 Pułku Piechoty Strzelców Kresowych
- Oficerowie 17 Pułku Piechoty (II RP)