Adolf Maciejny

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Adolf Maciejny
Data i miejsce urodzenia

12 sierpnia 1932
Koszarawa

Data i miejsce śmierci

4 lutego 2011
Katowice

Profesor nauk technicznych
Specjalność: nauka o materiałach
Alma Mater

Politechnika Śląska

Doktorat

1963

Habilitacja

1968

Profesura

1971

Polska Akademia Nauk
Status

członek korespondent

Doktor honoris causa
Politechnika Śląska – 1999
Nauczyciel akademicki
Uczelnia

Politechnika Śląska

Okres zatrudn.

1956-2011

Prorektor ds. rozwoju i organizacji
Uczelnia

Politechnika Śląska

Okres spraw.

1972–1980

Odznaczenia
Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski Złoty Krzyż Zasługi Medal 30-lecia Polski Ludowej

Adolf Maciejny (ur. 12 sierpnia 1932 w Koszarawie, zm. 4 lutego 2011 w Katowicach[1]), polski profesor zwyczajny, przez wiele lat związany z Politechniką Śląską, specjalizujący się w inżynierii materiałowej i nauce o materiałach.

Biografia[edytuj | edytuj kod]

Na Politechnice Śląskiej rozpoczął studia w 1951 jako absolwent Liceum Ogólnokształcącego w Żywcu. W 1956 obronił pracę magisterską i został asystentem w Katedrze Metaloznawstwa w Gliwicach. W 1963 uzyskał stopień naukowy doktora, a w 1968 doktora habilitowanego. W tym okresie prowadził badania naukowe na jednym z pierwszych w Polsce transmisyjnym mikroskopie elektronowym. Od 1963 należał do PZPR[2].

W 1969 Adolf Maciejny przeniósł się do Wydziału Metalurgii w Katowicach, gdzie był jednym z organizatorów Katedry Materiałoznawstwa i Technologii Materiałów (później przekształconą w Instytut Inżynierii Materiałowej). Pełnił funkcję zastępcy ds. nauki Dyrektora Instytutu, a w latach 1981-1991 kierował nim. W 1971 otrzymał tytuł profesora nadzwyczajnego, a w 1984 profesora zwyczajnego. W 1991 był twórcą Katedry Nauki o Materiałach (obecnie Instytut Inżynierii Materiałowej) i do 1997 był jej kierownikiem. Jednocześnie w latach 1972-1980 piastował stanowisko prorektora ds. rozwoju i organizacji Politechniki Śląskiej. Od 1985 był redaktorem naczelnym czasopisma "Inżynieria Materiałowa".

W latach 90. XX wieku profesor Maciejny zainicjował utworzenie Polskiego Towarzystwa Materiałoznawczego (był również jego pierwszym prezesem), a później wprowadził je do Europejskiej Federacji Towarzystw Materiałoznawczych (EMRS)

W 1998 został członkiem korespondencyjnym Polskiej Akademii Nauk, następnie wiceprezesem Oddziału PAN w Katowicach (2003-06 i od 2007 roku) oraz przewodniczącym Komitetu Nauki o Materiałach PAN (1999-2006). Od 1995 był członkiem Akademii Inżynierskiej, a od 1998 Słowackiej Akademii Nauk.

W czasie swej kariery naukowej i akademickiej wypromował 21 doktorów nauk technicznych, opracował 89 recenzji rozpraw doktorskich i 37 habilitacyjnych, opiniował i recenzował kilkadziesiąt wniosków w postępowaniu kwalifikacyjnym do tytułu profesora. Był również współtwórcą 20 patentów i wynalazków. Jego dorobek naukowy to 220 pozycji, w tym 150 opracowań opartych na wynikach własnych badań materiałoznawczych.

W uznaniu swoich zasług Politechnika Śląska w 1999 uhonorowała go doktoratem honoris causa[3]. Został też wielokrotnie odznaczony przez władze państwowe i resortowe, m.in. Złotym Krzyżem Zasługi (1972), Medalem 30-lecia Polski Ludowej[2], Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski (1976) i Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski (1985), Medalem Komisji Edukacji Narodowej.

Wybrane publikacje[edytuj | edytuj kod]

  • Atlas mikrostruktur stali – mikroskop elektronowy (red. F. Staub, 1970),
  • Kruchość metali (1973),
  • Żarowytrzymałe stopy metali (współautor A. Hernas), Wyd. Oddziału PAN w Katowicach, Ossolineum-Wrocław 1989,
  • High Temperature Fracture, Mechanisms and Mechanics, rozdział Creep-Fracture Models and their Image In Microfractography (1990).

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

  • Kto jest kim w Polsce 1989, Wydawnictwo Interpress, Warszawa 1989, str. 773

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. Polska Akademia Nauk – Odeszli od nas
  2. a b Kto jest kim w Polsce 1984. Wyd. 1. Warszawa: Wydawnictwo Interpress, 1984, s. 5. ISBN 83-223-2073-6.
  3. Doktorzy honoris causa PŚ. polsl.pl. [dostęp 2011-02-23].

Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]