Airco DH.10
| |
| Dane podstawowe | |
| Państwo | |
|---|---|
| Producent | |
| Typ |
bombowiec |
| Konstrukcja |
dwupłatowiec konstrukcji drewnianej ze śmigłem pchającym |
| Załoga |
3 osoby |
| Historia | |
| Data oblotu |
1918 |
| Dane techniczne | |
| Napęd |
2 x Packard Liberty 12 |
| Moc |
302 kW (405 KM) |
| Wymiary | |
| Rozpiętość |
19,96 m |
| Długość |
12,08 m |
| Wysokość |
4,42 m |
| Powierzchnia nośna |
77,8 m² |
| Masa | |
| Własna |
2533 kg |
| Startowa |
4082 kg |
| Osiągi | |
| Prędkość maks. |
199 km/h |
| Pułap |
5335 m |
| Długotrwałość lotu |
6 godzin |
| Dane operacyjne | |
| Uzbrojenie | |
| 4 x karabin maszynowy Lewis | |
| Użytkownicy | |
| Wielka Brytania | |
Airco DH.10 Amiens to trzymiejscowy bombowiec z okresu międzywojennego.
Historia[edytuj | edytuj kod]
Prototyp tego samolotu pojawił się w 1918 roku. DH.10 miał drewnianą konstrukcję pokrytą sklejką lub płótnem, był czterokomorowym dwupłatowcem ze sztywnym tylnym podwoziem płozowym. Prototyp, któremu nadano nazwę Amiens Mk I odbył swój pierwszy lot 4 marca 1918 roku. Miał dwa tłokowe silniki rzędowe BHP, każdy o mocy 171,5 kW (230 KM), które napędzały dwułopatowe drewniane śmigła pchające znajdujące się za krawędziami spływu płata.
Drugi prototyp, Amiens MK II posiadał dwa silniki Rolls-Royce Eagle VIII w układzie V, każdy o mocy 268,5 kW (360 KM), napędzające dwułopatowe śmigła ciągnące znajdujące się z przodu krawędzi natarcia płatów. Zmiana ta poprawiła znacznie osiągi samolotu, ale do wersji produkcyjnej wybrano amerykański silnik rzędowy Packard Liberty 12 również w układzie V, o mocy około 298 kW (400 KM). Napęd ten był próbowany również w prototypie Amiens MK III.
Początkowe zamówienia zostały złożone na 800 samolotów, a kolejne zwiększyły produkcję do 1275 egzemplarzy. Dostawy bombowca Amiens Mk II miały jednak poważne opóźnienie. Powodem były problemy z początkową fazą rozwoju prototypu, jak również z produkcją i dostawami silników Liberty 12 ze Stanów Zjednoczonych. Pierwsze samoloty zostały dostarczone w październiku 1918 roku. Najpierw trafiły do 104 dywizjonu Samodzielnych Sił Bombowych, będącą formacją strategiczną RAF-u we Francji. Dywizjon nie otrzymał jednak statusu operacyjnego do zakończenia I wojny światowej.
Amiens Mk IIIA, znany wśród producentów jako DH.10A, stanowił ulepszoną wersję Amiens Mk III z gondolami silników obniżonymi do górnej powierzchni dolnego płata w celu uproszczenia systemu podpórek i zmniejszenia oporu. Oznaczenie DH.10B było zarezerwowane dla cywilnej wersji samolotu, natomiast DH.10C nadano niewielkiej liczbie maszyn, posiadających dwa silniki Eagle VIII o łącznej mocy 560 kW (750 KM). Zmiany były spowodowane zakończeniem dostaw silnika Liberty. Do grudnia 1918 roku łączna produkcja samolotów DH.10 wyniosła 258 egzemplarzy.
Samoloty pozostały w użyciu do 1923 roku w 60 dywizjonie pełniącym służbę w Indiach i 216 dywizjonie, gdzie odbył pionierską służbę operacyjną w zakresie transportu powietrznego i poczty lotniczej między Kairem i Bagdadem.
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Chris Chant Wielkie bombowce świata, Rok wydania: 2002, Wydawnictwo: Dom wydawniczy Bellona, ISBN 83-11-09372-5