Akromegalia

Akromegalia i gigantyzm przysadkowy
	Acromegalia et gigantismus pituitaris
	; Chory na akromegalię. Widoczne cechy akromegalii: powiększenie żuchwy, poszerzony i pogrubiały nos, wydatne czoło, grube wargi ust, pogrubiałe rysy twarzy.
	Klasyfikacje
ICD-10	E22.0

Ten artykuł od 2018-06 zawiera treści, przy których brakuje odnośników do źródeł.

Należy dodać przypisy do treści niemających odnośników do źródeł. Dodanie listy źródeł bibliograficznych jest problematyczne, ponieważ nie wiadomo, które treści one uźródławiają.
Sprawdź w źródłach: Encyklopedia PWN • Google Books • Google Scholar • Federacja Bibliotek Cyfrowych • BazHum • BazTech • RCIN • Internet Archive (texts / inlibrary)
Dokładniejsze informacje o tym, co należy poprawić, być może znajdują się w dyskusji tego artykułu.
Po wyeliminowaniu niedoskonałości należy usunąć szablon {{Dopracować}} z tego artykułu.

Akromegalia (łac. acromegalia) – choroba spowodowana nadmiernym wydzielaniem hormonu wzrostu (somatotropiny) przez hormonalnie czynnego gruczolaka komórek kwasochłonnych przedniego płata przysadki mózgowej^[1]^[2]. Akromegalia występuje u osób dorosłych, u których skończony został proces wzrastania kości, a nasady kości długich uległy mineralizacji i zrośnięciu^[1]^[2]. U dzieci i młodzieży nadmiar hormonu wzrostu powoduje gigantyzm^[1], odróżniający się od akromegalii nadmiernym wzrostem kości długich.

Historia

Jako pierwszy zespół objawów opisał i nazwał akromegalią Pierre Marie w 1886 roku. Hipotezę o związku przyczynowo-skutkowym między powiększeniem przysadki a akromegalią postawił w 1887 roku Oskar Minkowski, a Harvey Cushing w 1909 roku przeprowadził udaną operację usunięcia guza przysadki. Po operacji objawy choroby ustąpiły^[1].

Objawy i przebieg

Rozrost tkanek miękkich – stóp i dłoni, żuchwy, nosa (wczesny objaw^[3]), małżowin usznych, języka, wałów nadoczodołowych, serca. Powiększenie języka może spowodować problemy z mową, obturacyjny bezdech senny.
Przerost i deformacja kości, deformacje stawów, bóle stawów i kości
Powiększenie narządów wewnętrznych (wisceromegalia – splenomegalia, hepatomegalia, kardiomegalia)
Wzmożona potliwość (zlewne poty)
Pogrubienie skóry, nadmierne owłosienie
Cukrzyca z insulinoopornością
Nadciśnienie i choroby układu sercowo-naczyniowego (kardiomegalia)
Bóle głowy
Zespół cieśni kanału nadgarstka, niedowłady
Zaburzenia czynności wzroku (ograniczone pola widzenia)
Zaburzenia miesiączkowania, brak miesiączki, mlekotok, zaburzenia potencji, obniżone libido
Kamica nerkowa
Zaparcia
Polipy jelita grubego
Przerost mięśni.

Rozpoznanie

Określenie poziomu IGF-1 – to najczulszy i najbardziej przydatny test laboratoryjny^[1].
Wzrost stężenia hormonu wzrostu w surowicy. W związku z istnieniem znacznych wahań dobowych poziomu hormonu wzrostu w surowicy, należy wykonać profil dobowy stężenia hormonu wzrostu w surowicy.
Brak hamowania lub niedostateczne hamowanie wydzielania hormonu wzrostu po podaniu glukozy w teście doustnego obciążenia glukozą (OGTT). Zmniejszenie stężenia hormonu wzrostu w surowicy do wartości 1 ng/ml po podaniu doustnym 75 g glukozy w zasadzie wyklucza akromegalię.
Wzrost stężenia somatomedyny C w surowicy.
Badania radiologiczne: tomografia komputerowa oraz obrazowanie metodą rezonansu magnetycznego^[1].

Leczenie

Leczenie operacyjne jest metodą z wyboru i polega na usunięciu gruczolaka z dostępu przez zatokę klinową^[1] (transsfenoidalnie), ewentualnie przezczaszkowo (transskranialnie). Przygotowanie do zabiegu operacyjnego polega na podawaniu syntetycznych analogów somatostatyny.

Leczenie farmakologiczne analogami somatostatyny o przedłużonym działaniu (oktreotyd, lanreotyd, wapreotyd, pazyreotyd) wdraża się, gdy istnieją przeciwwskazania do zabiegu lub gdy pacjent nie wyraża nań zgody, albo gdy leczenie operacyjne okazało się nieskuteczne lub guz jest nieoperacyjny (nacieka nerw wzrokowy). Ponieważ większość gruczolaków ma charakter prolaktynomy, stosuje się leczenie dodatkowe lekami dopaminergicznymi (agonistami dopaminy – bromokryptyną, kabergoliną), a także antagonistami receptora hormonu wzrostu (pegwisomantem).

Radioterapia (teleradioterapia, nóż gamma) stosowana jest jako leczenie uzupełniające w razie niepowodzenia leczenia chirurgicznego i farmakologicznego.

Rokowanie

Umieralność u chorych z nieleczonymi guzami przysadki produkującymi hormon wzrostu jest ponad dwukrotnie większa, głównie z powodu powikłań sercowych (kardiomegalia, niedomykalność zastawek) i chorób mózgowonaczyniowych.

Przypisy

↑ ^a ^b ^c ^d ^e ^f ^g Wojciech Zgliczyński: Guzy przysadki. W: Interna Szczeklika 2019. Piotr Gajewski (red). Kraków: Medycyna Praktyczna, 2019, s. 1292–1305. ISBN 978-83-7430-591-4.
↑ ^a ^b JerzyJ. Stachura JerzyJ., WenancjuszW. Domagała WenancjuszW., Patologia znaczy słowo o chorobie. Tom II., Kraków: Polska Akademia Umiejętności, 2009, s. 1092–1096, ISBN 978-83-60184-02-8 .
↑ John Munro, Christopher Edwards: Badanie kliniczne. Wyd. 2. PZWL, 1993, s. 83. ISBN 83-200-1750-5.

Bibliografia

Philippe Chanson, Sylvie Salenave. Acromegaly. „Orphanet J Rare Dis”. 3. 1, s. 17, 2008. DOI: 10.1186/1750-1172-3-17. PMID: 18578866.

Przeczytaj ostrzeżenie dotyczące informacji medycznych i pokrewnych zamieszczonych w Wikipedii.

[Zgliczyński2019-1] ↑ ^a ^b ^c ^d ^e ^f ^g Wojciech Zgliczyński: Guzy przysadki. W: Interna Szczeklika 2019. Piotr Gajewski (red). Kraków: Medycyna Praktyczna, 2019, s. 1292–1305. ISBN 978-83-7430-591-4.

[Stachura2009-2] JerzyJ. Stachura JerzyJ., WenancjuszW. Domagała WenancjuszW., Patologia znaczy słowo o chorobie. Tom II., Kraków: Polska Akademia Umiejętności, 2009, s. 1092–1096, ISBN 978-83-60184-02-8 .

[John_Munro_Christopher_Edwards1993-s83-3] John Munro, Christopher Edwards: Badanie kliniczne. Wyd. 2. PZWL, 1993, s. 83. ISBN 83-200-1750-5.

[1]

[2]

[3]