Przejdź do zawartości

Aleksandr Winogradow (geochemik)

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Aleksandr Winogradow
Data i miejsce urodzenia

21 sierpnia 1895
Pietrecowo, gubernia jarosławska

Data i miejsce śmierci

16 listopada 1975
Moskwa

doktor nauk chemicznych
Specjalność: geochemia
Alma Mater

Akademia Wojskowo-Medyczna,
Leningradzki Uniwersytet Państwowy

Odznaczenia
Złota Gwiazda Bohatera Pracy Socjalistycznej Złota Gwiazda Bohatera Pracy Socjalistycznej Nagroda Leninowska Nagroda Stalinowska
Order Lenina Order Lenina Order Lenina Order Lenina Order Lenina Order Lenina Order Czerwonego Sztandaru Pracy Order Czerwonego Sztandaru Pracy

Aleksandr Pawłowicz Winogradow (ros. Александр Павлович Виноградов, ur. 9 sierpnia?/21 sierpnia 1895 we wsi Pietrecowo w guberni jarosławskiej, zm. 16 listopada 1975 w Moskwie) – radziecki geochemik, organizator i dyrektor Instytutu Geochemii i Chemii Analitycznej Akademii Nauk ZSRR, dwukrotny Bohater Pracy Socjalistycznej (1949 i 1975).

Życiorys

[edytuj | edytuj kod]

W 1907 skończył szkołę w Petersburgu, w 1924 Akademię Wojskowo-Medyczną w Leningradzie, a w 1925 Wydział Chemiczny Leningradzkiego Uniwersytetu Państwowego, w latach 1925–1930 był asystentem katedry chemii fizycznej. Był uczniem W. Wiernadskiego. W 1928 został kierownikiem wydziału, a 1934-1945 zastępcą dyrektora Laboratorium Biogeochemicznego Akademii Nauk ZSRR (od 1935 w stopniu doktora nauk chemicznych), od 1939 pracował w Komisji ds. Izotopów Akademii Nauk ZSRR, w 1940 został zastępcą przewodniczącego Komisji ds. Problemów Uranu przy Prezydium Akademii Nauk ZSRR. Od 1943 był członkiem korespondentem, a w 1953 akademikiem Akademii Nauk ZSRR. W latach 1945–1947 był dyrektorem Laboratorium Problemów Geochemicznych im. Wiernadskiego Akademii Nauk ZSRR, w 1947 zorganizował Instytut Geochemii i Chemii Analitycznej Akademii Nauk ZSRR i został jego dyrektorem, brał udział w pracach nad stworzeniem radzieckiej broni atomowej, uczestniczył także w pracach wielu rad naukowych i komisji naukowych AN ZSRR, w 1954 otrzymał tytuł profesora. W 1974 został członkiem PAN. Prowadził prace z zakresu geochemii izotopów, geochronologii, biogeochemii, geochemii morza, chemii analitycznej, w tym także – mające szczególne znaczenie – badania dotyczące meteorytów, gruntu księżycowego i atmosfery Wenus (jako pierwszy na świecie określił jej skład) i innych planet. Napisał m.in. prace Gieochimija riedkich i rassiejannych chimiczeskich elemientow w poczwach (1959), Chimiczeskaja ewolucyja Ziemli (1959), Wwiedienije w gieochimiju okieana (1967). Był deputowanym do Rady Najwyższej RFSRR 3 kadencji. Został pochowany na Cmentarzu Nowodziewiczym.

Odznaczenia i nagrody

[edytuj | edytuj kod]

I medale.

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]