Przejdź do zawartości

Alicja Nagórko

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Alicja Teresa Nagórko
Państwo działania

 Polska

Data urodzenia

1947

Profesor doktor habilitowana nauk humanistycznych
Specjalność: językoznawstwo polonistyczne, slawistyka, językoznawstwo zachodniosłowiańskie
Alma Mater

Uniwersytet Warszawski

Doktorat

1977
Uniwersytet Warszawski

Habilitacja

1986
Uniwersytet Warszawski

Nauczycielka akademicka
uczelnia

Uniwersytet Warszawski; Wydział Polonistyki; Instytut Języka Polskiego

Alicja Teresa Nagórko (ur. 1947[1]) – polska językoznawczyni[2]. Zajmuje się słowotwórstwem polskim i słowiańskim, semantyką i pragmatyką w ujęciu kontrastywnym, etnolingwistyką, teolingwistyką, metaleksykografią, kontaktami językowymi oraz polityką językową[3].

Życiorys

[edytuj | edytuj kod]

Jest absolwentką polonistyki na Uniwersytecie Warszawskim. Doktorat uzyskała w 1977 na podstawie pracy Motywacja słowotwórcza rzeczowników we współczesnym języku polskim (analiza ilościowo-jakościowa)[3]. Habilitowała się w 1986[4][5]. Jej rozprawa habilitacyjna poruszała zagadnienia derywacji przymiotników[6].

W latach 1988–1990 jako profesor gościnny wykładała na Uniwersytecie Wileńskim, w okresie 1994–1995 pełniła tę funkcję na Uniwersytecie Humboldtów[3]. W 1991 została powołana na stanowisko profesora w Uniwersytecie Warszawskim, a w latach 1990–1994 była prodziekanem Wydziału Polonistyki[6]. W 1996 powołano ją na katedrę językoznawstwa zachodniosłowiańskiego w Instytucie Slawistyki HU[3]. W latach 2006–2008 była dyrektorem Instytutu[6]. Od 1 października 2012 w stanie spoczynku[6].

Jest członkinią Komisji Słowotwórczej (od 1996) i Komisji Socjolingwistycznej (od 2009) przy Międzynarodowym Komitecie Slawistów oraz Rady Programowej germanistycznego rocznika „Convivium” i Rady Naukowej „Poradnika Językowego”. Należy do Polskiego Towarzystwa Językoznawczego (od 1972), Towarzystwa Societas Jablonoviana e.V. i Towarzystwa Naukowego Warszawskiego[6].

Wybrana twórczość

[edytuj | edytuj kod]
  • Zarys gramatyki polskiej, wyd. I PWN Warszawa, 1996.
  • Zarys gramatyki polskiej (ze słowotwórstwem) (jako wyd. III. 1998, rozszerzone wyd. VII. 2003, liczne dodruki do 2009).
  • Dystynktywny słownik synonimów (z M. Łazińskim i H. Burkhardt), Universitas Kraków 2004.
  • Lexikologie des Polnischen, Olms, Hildesheim–Zürich–New York 2007.
  • Podręczna gramatyka języka polskiego, PWN, Warszawa 2010.

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. 69033182 [online], viaf.org [dostęp 2020-01-27] (ang.).
  2. Nagórko, Alicja [online], Databáze Národní knihovny ČR [dostęp 2020-01-25] (cz.).
  3. a b c d ALICJA NAGÓRKO [online], Katedra Lingwistyki Kulturowej i Socjolingwistyki Uniwersytetu Jagiellońskiego [dostęp 2020-01-25] (pol.).
  4. Wolters Kluwer, Stopnie naukowe doktora habilitowanego. [online], OpenLEX [dostęp 2020-01-25] (pol.).
  5. Prof. dr hab. Alicja Teresa Nagórko, [w:] baza „Ludzie nauki” portalu Nauka Polska (OPI PIB) [dostęp 2022-01-19].
  6. a b c d e Alicja Nagórko, Towarzystwo Naukowe Warszawskie (pol.).