Andrzej Franciszek Steciwko

Andrzej Franciszek Steciwko

Państwo działania	Polska
Data i miejsce urodzenia	4 października 1950 Wrocław
Data i miejsce śmierci	30 grudnia 2012 Wrocław
profesor nauk medycznych
Specjalność: choroby wewnętrzne, medycyna rodzinna, nefrologia, balneologia, bioklimatologia, fizykoterapia
Alma Mater	Akademia Medyczna we Wrocławiu
Doktorat	1982 – medycyna Akademia Medyczna we Wrocławiu
Habilitacja	1991 – medycyna Akademia Medyczna im. Piastów Śląskich we Wrocławiu
Profesura	1998
Nauczyciel akademicki
uczelnia medyczna	Uniwersytet Medyczny im. Piastów Śląskich we Wrocławiu
Okres zatrudn.	1974–2012
uczelnia medyczna	Państwowa Medyczna Wyższa Szkoła Zawodowa w Opolu
Okres zatrudn.	2003–2012
Rektor
Uczelnia	Państwowej Medycznej Wyższej Szkoły Zawodowej w Opolu
Okres spraw.	1 maja 2003–30 czerwca 2011
Następca	Roman Kurzbauer
Odznaczenia

Andrzej Franciszek Steciwko (ur. 4 października 1950 we Wrocławiu, zm. 30 grudnia 2012 r. tamże) – polski lekarz, profesor nauk medycznych, specjalizujący się w chorobach wewnętrznych, medycynie rodzinnej, nefrologii, balneologii, bioklimatologii oraz fizykoterapii; nauczyciel akademicki związany z uczelniami medycznymi we Wrocławiu i Opolu.

Biografia

Urodził się w 1950 roku w rodzinie lekarskiej we Wrocławiu, gdzie osiedliła się jego rodzina po zakończeniu II wojny światowej. Po ukończeniu tam w 1968 roku liceum ogólnokształcącego z wyróżnieniem oraz pomyślnie zdanym egzaminie maturalnym, podjął studia na Akademii Medycznej we Wrocławiu. Ukończył je w 1974 roku dyplomem lekarza medycyny z wyróżnieniem. W tym samym roku rozpoczął pracę w Klinice Nefrologii na swojej macierzystej uczelni. W ciągu kolejnych lat zdobywał kolejne szczeble kariery zawodowej i naukowej, uzyskując specjalizację z: chorób wewnętrznych, balneologii, bioklimatologii, fizjoterapii, nefrologii, a także medycyny rodzinnej. W 1982 roku obronił pracę doktorską, a w 1991 roku uzyskał stopień naukowy doktora habilitowanego na podstawie rozprawy nt. Zmiany ultrastrukturalne wybranych elementów budowy kłębka nerkowego powstałe w wyniku działania neuraminidazy i jej wpływ na przebieg kłębkowego zapalenia nerek wywołanego przewlekłym podawaniem ludzkiej immunoglobuliny A w różnych modelach eksperymentalnych. W 1995 roku objął stanowisko profesora nadzwyczajnego, zaś w 2003 roku profesora zwyczajnego na wrocławskiej Akademii Medycznej. W 1998 roku z rąk Prezydenta Polski Aleksandra Kwaśniewskiego otrzymał tytuł profesora nauk medycznych.

Poza działalnością naukowo-dydaktyczną pełnił także szereg ważnych stanowisk kierowniczo-organizacyjnych. W latach 1981–1989 sprawował funkcję zastępcy dyrektora ds. klinicznych Państwowego Szpitala Klinicznego nr 5 we Wrocławiu. Od 1989 do 1993 roku był rzecznikiem prasowym Akademii Medycznej we Wrocławiu, a w latach 1990–2002 kierownikiem Wojewódzkiej Stacji Dializ z Oddziałem Nefrologicznym w Legnicy oraz specjalistą wojewódzkim ds. nefrologii i dializoterapii województwa legnickiego. Ponadto przez część tego okresu pełnił funkcję specjalisty regionalnego ds. nefrologii i dializoterapii dla regionu obejmującego obszar dzisiejszego Dolnego Śląska. W latach 1993–1996 piastował urząd prorektora ds. dydaktyki Akademii Medycznej im. Piastów Śląskich we Wrocławiu, a w okresie od 1997 do 1999 roku pełnił urząd pełnomocnika rektora ds. budowy Centrum Klinicznego Nowej Akademii Medycznej we Wrocławiu. W latach 1991–1999 był członkiem Zespołu ds. restrukturyzacji szpitali klinicznych należących do wrocławskiej Akademii Medycznej.

W 1994 roku został powołany przez ministra zdrowia i opieki społecznej na stanowisko koordynatora Regionalnego Ośrodka Kształcenia Lekarzy Rodzinnych dla województw: wrocławskiego, wałbrzyskiego, jeleniogórskiego, legnickiego oraz zielonogórskiego, zaś przez rektora Akademii Medycznej we Wrocławiu na stanowisko kierownika Zakładu Medycyny Rodzinnej. W latach 1994–1996 zorganizował od podstaw Zakład Medycyny Rodzinnej Akademii Medycznej i Regionalny Ośrodek Kształcenia Lekarzy Rodzinnych we Wrocławiu.

Utworzył od podstaw i objął jako pierwszy stanowisko rektora Państwowej Medycznej Wyższej Szkoły Zawodowej w Opolu. Funkcję tę sprawował do 2011 roku, kiedy to zrezygnował z niej ze względów zdrowotnych. Była to pierwsza i jedyna uczelnia o profilu medycznym działająca w województwie opolskim. Zmarł w 2012 roku we Wrocławiu. Został pochowany na Cmentarzu Świętej Rodziny na wrocławskim Sępolnie.

Dorobek i towarzystwa naukowe oraz odznaczenia

Andrzej Steciwko należał do twórców i pionierów medycyny rodzinnej w Polsce, w tym przede wszystkim na Dolnym Śląsku. Dzięki jego intensywnym staraniom powstało pierwszych 21 modelowych praktyk lekarzy rodzinnych we Wrocławiu i regionie dolnośląskim. Od 1995 roku nieprzerwanie pełnił funkcję konsultanta regionalnego w dziedzinie medycyny rodzinnej dla pięciu ówczesnych województw południowo-zachodniej Polski, a po reformie administracyjnej, od roku 1999 był specjalistą wojewódzkim ds. medycyny rodzinnej dla województwa dolnośląskiego.

Należał do aktywnych członków wielu towarzystw naukowych. W 1999 roku założył Polskie Towarzystwo Medycyny Rodzinnej, którego był prezesem. Ponadto był również wiceprezesem Stowarzyszenia Przyjaciół Medycyny Rodzinnej i Lekarzy Rodzinnych. Od 1999 roku pełnił również funkcję redaktora naczelnego kwartalnika „Family Medicine&Primary Care Review”, będącego czasopisma naukowego dla lekarzy rodzinnych. Wchodził w skład członków Towarzystwa Internistów Polskich oraz Komitetu Nauk Klinicznych Wydziału V Nauk Medycznych Polskiej Akademii Nauk. Poza działalnością medyczną należał do członków Rotary International, pełniąc od 2004 do 2005 roku funkcję prezydenta Rotary Club Wrocław Panorama.

Za swoją działalność naukowo-dydaktyczną, organizacyjną, jak i naukową był wielokrotnie nagradzany odznaczeniami uczelnianymi, ministerialnym oraz państwowymi. Otrzymał m.in.: Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski, Brązowy Krzyż Zasługi, Złotą Odznaką „Zasłużony dla Województwa i Miasta Wrocławia”, Medal Komisji Edukacji Narodowej, Medal i Złotą Odznakę „Academia Medica Wratislaviensis Polonia”. W 2009 roku został wybrany „Człowiekiem Roku w Polskiej Medycynie”.

Był promotorem 15 prac doktorskich, recenzentem 21 z nich, projektów badawczych, grantów uczelnianych i Komitetu Badań Naukowych. Wykształcił kilka pokoleń lekarzy. Pod jego kierownictwem 724 lekarzy uzyskało specjalizację z zakresu medycyny rodzinnej.

Andrzej Steciwko był autorem lub współautorem 1075 publikacji, w tym 835 prac pełnych i 240 streszczeń, które opublikowane były w polskich, jak i anglojęzycznych renomowanych czasopismach. Był autorem oraz redaktorem kilkudziesięciu książek z dziedziny medycyny rodzinnej i nefrologii, członkiem Rady Naukowej 6 kwartalników.

Bibliografia

• Wrocławskie Środowisko Akademickie. Twórcy i ich uczniowie, pod red. Adama Chmielewskiego, Zakład Narodowy im. Ossolińskich, Wrocław 2007.

Linki zewnętrzne

• Andrzej Franciszek Steciwko, [w:] baza „Ludzie nauki” portalu Nauka Polska (OPI PIB) [dostęp 2021-02-06] .