Antoni Glanowski

Dodaj linki
Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Antoni Glanowski
podpułkownik piechoty podpułkownik piechoty
Data i miejsce urodzenia

20 lutego 1894
Zawiercie

Data i miejsce śmierci

5 kwietnia 1975
Derby

Przebieg służby
Siły zbrojne

Armia Austro-Węgier
Wojsko Polskie
Polskie Siły Zbrojne

Formacja

Legiony Polskie

Jednostki

49 pułk strzelców
59 pułk piechoty

Stanowiska

kwatermistrz pułku

Główne wojny i bitwy

I wojna światowa

Odznaczenia
Krzyż Niepodległości Srebrny Krzyż Zasługi
Antoni Glanowski
Data i miejsce urodzenia

20 lutego 1894
Zawiercie

Data i miejsce śmierci

5 kwietnia 1975
Derby

Starosta powiatu skałackiego
Okres

od 4 września 1929
do 17 września 1930

Poprzednik

Robert Kulpiński

Burmistrz komisaryczny Jaworowa
Okres

od lipca 1937
do ?

Przynależność polityczna

lipca 1937

Antoni Glanowski (ur. 20 lutego 1894 w Zawierciu, zm. 5 kwietnia 1975 w Derby) – podpułkownik piechoty Wojska Polskiego.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Urodził się 20 lutego 1894[1], lub 1898[2][3] jako syn Jana. W latach 1910-1914 był uczniem gimnazjum w Krakowie (egzamin dojrzałości zdał w 1915)[4]. Po wybuchu I wojny światowej wstąpił do Legionów Polskich, służył w 3 Pułku Piechoty. Został wzięty do niewoli rosyjskiej w lipcu 1916, podczas bitwy pod Kostiuchnówką, przebywał w niej do listopada 1917. Wtedy uciekł z niewoli i w lutym 1918 wstąpił do II Korpusu Polskiego. Uczestniczył w bitwie pod Kaniowem, po której uniknął niewoli i przez Murmańsk i Anglię, przedostał się do Francji. Tam wstąpił do Armii Polskiej, gdzie ukończył szkołę oficerską, następnie dowodził 27 kompanią i I baonem 3 pułku[4].

Po przybyciu do Polski został w lutym 1920 przydzielony do Szkoły Podoficerów Piechoty nr 1 Ostrowi-Komorowie[4]. Od 18 lipca 1920 był dowódcą I baonu w 18 Dywizji Piechoty[4]. Został awansowany do stopnia kapitana piechoty ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919[5][6]. Od 29 sierpnia 1920[4] był oficerem 49 pułku Strzelców Huculskich w garnizonie Kołomyja, w którym w 1923 był pełniącym obowiązki komendanta kadry batalionu zapasowego[7], a w 1924 był pełniącym obowiązki dowódcy I batalionu[8]. Został awansowany do stopnia majora piechoty ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1927[9]. 23 maja 1927 roku został wyznaczony na stanowisko kwatermistrza 59 pułku piechoty wielkopolskiej w Inowrocławiu[10][11]. W lutym 1929 został oddany do dyspozycji Samodzielnego Wydziału Wojskowego MSW[4]. Po odbyciu praktyki administracyjnej został prowizorycznym radcą wojewódzkiego w Urzędzie Wojewódzkim w Poznaniu (od 18 czerwca 1929)[4], od 30 lipca 1929 był prowizorycznym radcą wojewódzkim w Urzędzie Wojewódzkim w Tarnopolu[4]. Z tej funkcji został mianowany z dniem 4 września 1929 na urząd starosty powiatu skałackiego[12]. Pełnił tę funkcję do 17 września 1930[4]. Od 18 września 1930 był prowizorycznym radcą wojewódzkim w Urzędzie Wojewódzkim we Lwowie[4]. W 1931 został zwolniony ze służby w MSW[4]. Od 1931 do 1935 pracował w Kasie Chorych i Ubezpieczalni Społecznej we Lwowie[4]. W 1934 jako major piechoty w stanie spoczynku był przydzielony do Oficerskiej Kadry Okręgowej nr VI jako oficer przewidziany do użycia w czasie wojny i pozostawał wówczas w ewidencji Powiatowej Komendy Uzupełnień Lwów Miasto[13]. Od lipca 1936 był zarządca realności w Zarządzie Miejskim we Lwowie[4]. W lipcu 1937 został mianowany przez wojewodę lwowskiego Alfreda Biłyka na urząd komisarycznego burmistrza miasta Jaworowa[14].

Był członkiem zarządu oddziału Związku Legionistów Polskich we Lwowie[15], 8 stycznia 1936 wybrany prezesem oddziału ZLP we Lwowie[16][17]. Został członkiem sekcji imprez w ramach powołanego 5 października 1936 Obywatelskiego Komitetu Akcji na rzecz Funduszu Obrony Narodowej we Lwowie[18].

Po wybuchu II wojny światowej uczestniczył w walkach o Lwów, został ranny i stracił nogę[4]. W kwietniu 1940 został aresztowany przez sowietów i deportowany w głąb Związku Radzieckiego, gdzie przebywał w łagrach, w obwodzie kustanajskim[4][19]. Został zwolniony w 1941, opuścił Związek Radziecki z Armią Andersa[4].

Po wojnie zamieszkał w Derby, był działaczem PPS, przewodniczącym Centralnego Komitetu Partyjnego]][4]. W 1967 został mianowany do stopnia podpułkownika w korpusie oficerów piechoty[20].

Zmarł 5 kwietnia 1975 w Derby, został pochowany na Cmentarzu Rakowickim w Krakowie[2].

Ordery i odznaczenia[edytuj | edytuj kod]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ Oficerowie. Muzeum Wojska Polskiego w Warszawie. [dostęp 2015-06-17].
  2. ↑ a b Dziennik Polski, nr 142 z 23.06.1976, s. 5 (nekrolog)
  3. ↑ Katalog zbiorów archiwalnych Instytutu Józefa Piłsudskiego w Londynie. Zespół nr 167: Archiwum Antoniego Glanowskiego
  4. ↑ a b c d e f g h i j k l m n o p q Janusz Mierzwa Słownik biograficzny starostów Drugiej Rzeczypospolitej. Tom 2, wyd. LTW, Łomianki 2022, s. 95–97.
  5. ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 408.
  6. ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 353.
  7. ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 263.
  8. ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 242.
  9. ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 179.
  10. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 15 z 23 maja 1927 roku, s. 144.
  11. ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 73.
  12. ↑ 347. Ruch służbowy na obszarze Wojew. Tarnopolskiego. „Tarnopolski Dziennik Wojewódzki”. Nr 21, s. 233, 15 września 1929. 
  13. ↑ Rocznik Oficerski Rezerw 1934 ↓, s. 327, 968.
  14. ↑ Mianowanie komisarycznego burmistrza m. Jaworowa. „Gazeta Lwowska”, s. 2, Nr 169 z 30 lipca 1937. 
  15. ↑ Związek Legionistów manifestuje swą solidarność z pułk. Pytlem. „Gazeta Lwowska”, s. 3, Nr 253 z 25 października 1934. 
  16. ↑ Ze Związku Legionistów. „Gazeta Lwowska”, s. 2, Nr 7 z 11 stycznia 1936. 
  17. ↑ Komunikaty. Ze Związku Legionistów. „Gazeta Lwowska”, s. 1, Nr 10 z 15 stycznia 1936. 
  18. ↑ Obywatelski Komitet Akcji na rzecz Funduszu Obrony Narodowej. „Gazeta Lwowska”, s. 2, Nr 240 z 18 października 1936. 
  19. ↑ Zasoby internetowe - 1942–43, lista Więźniów sowieckich łagrów. genealodzy.pl. [dostęp 2015-11-05].
  20. ↑ Lista oficerów Polskich Sił Zbrojnych według awansów dokonanych na uchodźstwie. „Dziennik Ustaw Rzeczypospolitej Polskiej”, s. 2, Nr 4 z 30 czerwca 1969. 
  21. ↑ M.P. z 1931 r. nr 251, poz. 335 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”.
  22. ↑ M.P. z 1928 r. nr 65, poz. 89 „za zasługi na polu organizacji i administracji wojska”.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Antoni_Glanowski&oldid=71903851”