Arnor

Arnor (sin. Królewski kraj) – państwo ze stworzonej przez J.R.R. Tolkiena mitologii Śródziemia.

Zostało założone w 3320 roku Drugiej Ery, po zatopieniu Númenoru, przez Elendila. Było starszym państwem Dúnedainów (powstało wcześniej, niż młodszy Gondor). Po śmierci Elendila królem Arnoru został jego syn, Isildur. W 2 roku Trzeciej Ery, gdy w bitwie na polach Gladden zginął Isildur wraz z trzema starszymi synami, tytuł królewski odziedziczył jego najmłodszy syn, Valandil. Odtąd panowała tu dynastia nazywana Linią Północną lub Linią Isildura.

Za czasów największego rozkwitu granice Arnoru obejmowały cały obszar między rzekami Gwathló, Bruinen i Lhûn. Jego pierwszą stolicą było Annúminas.

W 861 roku Trzeciej Ery, po śmierci króla Eärendura, Arnor został podzielony w wyniku wojny domowej stoczonej między synami Eärendura na królestwa: Arthedainu (którego władca nadal tytułował się królem Arnoru i rządził z Fornostu), Cardolanu i Rhudauru. W 1349 roku Arthedain, wobec postępującego schyłku Cardolanu i Rhudauru, ogłosił zwierzchność nad dziedzictwem przodków Eärendura. Był odtąd nazywany także Arnorem.

W 1974 roku wszystkie trzy królestwa pokonane zostały przez Czarnoksiężnika z Angmaru, późniejszego wodza Nazgûli, zaś potomkowie króla Arvedui stali się wodzami Strażników – Dúnedainów z północy. Dopiero Aragorn II odtworzył Arnor w Czwartej Erze jako król zarówno Arnoru, jak i Gondoru.

Miasta w Północnym Królestwie:

• Annuminas – pierwsza stolica Arnoru.
• Fornost – druga stolica. W Czwartej Erze północna stolica Odnowionego Królestwa.
• Amon Sûl – znajdował się tam najważniejszy palantír Północy. Tam w czasie Wojny o Pierścień Nazgûle napadły Gandalfa, a następnie Powiernika Pierścienia.

Arnor zwany był także Północnym Królestwem lub Krajem Króla.