Aurélie Filippetti
| |
| Data i miejsce urodzenia |
17 czerwca 1973 |
|---|---|
| Minister kultury Francji | |
| Okres |
od 16 maja 2012 |
| Przynależność polityczna | |
| Poprzednik | |
| Następca | |
Aurélie Filippetti (ur. 17 czerwca 1973 w Villerupt) – francuska polityk, parlamentarzystka i pisarka, od 2012 do 2014 minister kultury i komunikacji.
Życiorys
[edytuj | edytuj kod]Urodziła się w rodzinie włoskiego imigranta, jej ojciec był działaczem związkowym i następnie samorządowcem. Studiowała literaturę klasyczną w École normale supérieure de Fontenay-Saint-Cloud w Lyonie, po czym podjęła pracę w zawodzie nauczycielki w szkole średniej. W 1999 wstąpiła do ugrupowania Zielonych, w 2001 została jednym ze specjalnych doradców Yves'a Cocheta. W tym samym roku uzyskała mandat radnej 5. dzielnicy Paryża. W 2006 odeszła z partii na skutek konfliktów, nawiązała bliską współpracę z Ségolène Royal, stając się jej doradcą w trakcie kampanii wyborczej[1]. Związała się wówczas z Partią Socjalistyczną. Z jej ramienia w wyborach parlamentarnych w 2007 została wybrana do Zgromadzenia Narodowego XIII kadencji z okręgu wyborczego w departamencie Mozela[2].
16 maja 2012, po zwycięstwie François Hollande'a w wyborach prezydenckich i powołaniu przez niego nowego rządu, Aurélie Filippetti została ministrem kultury i komunikacji w gabinecie, którego premierem został Jean-Marc Ayrault[3]. Utrzymała następnie mandat poselski w wyborach przeprowadzonych w kolejnym miesiącu[4]. Po dokonanej 21 czerwca 2012 rekonstrukcji pozostała w drugim gabinecie tego samego premiera na dotychczasowym stanowisku[5].
2 kwietnia 2014 ponownie powierzono jej tę funkcję w rządzie Manuela Vallsa[6]. Po dymisji premiera w sierpniu 2014 była jednym z kilku ministrów, którzy nie znaleźli się w składzie drugiego gabinetu Manuela Vallsa[7].
W 2018 dołączyła do ugrupowania Génération.s[8]. Był też radną w Metzu, zrezygnowała z mandatu w 2018[9].
Autorka publikacji książkowych, m.in. Les Derniers Jours de la classe ouvrière (2003) i Un homme dans la poche (2006).
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ Aurélie Filippetti, la plus proche conseillère de Ségolène Royal. politique.net, 19 listopada 2007. [dostęp 2012-07-19]. (fr.).
- ↑ Aurélie Filippetti na stronie Zgromadzenia Narodowego XIV kadencji. [dostęp 2012-07-19]. (fr.).
- ↑ Décret du 16 mai 2012 relatif à la composition du Gouvernement. legifrance.gouv.fr, 17 maja 2012. [dostęp 2014-10-19]. (fr.).
- ↑ Résultats des élections législatives 2012. lexpress.fr, 17 czerwca 2012. [dostęp 2012-07-19]. (fr.).
- ↑ Ayrault II: Batho et Pinel gagnent leur indépendance. lejdd.fr, 21 czerwca 2012. [dostęp 2012-07-19]. (fr.).
- ↑ Sapin aux Finances, Cazeneuve à l'Intérieur, Royal à l'Ecologie... le gouvernement de Manuel Valls. francetvinfo.fr, 2 kwietnia 2014. [dostęp 2014-04-02]. (fr.).
- ↑ France Hollande: New team named after ministers rebel. bbc.com, 26 sierpnia 2014. [dostęp 2014-08-26]. (ang.).
- ↑ Aurélie Filippetti rejoint le mouvement de Benoît Hamon. lefigaro.fr, 17 stycznia 2018. [dostęp 2021-06-22]. (fr.).
- ↑ Conseil municipal de Metz: Filippetti démissionne, Singer menacée d’exclusion!. republicain-lorrain.fr, 5 lipca 2018. [dostęp 2021-06-22]. (fr.).
_(cropped).JPG)
| W dniu powstania |
|---|
.JPG)
- Absolwenci uczelni we Francji
- Francuscy ministrowie kultury
- Francuscy ministrowie (V Republika)
- Francuscy parlamentarzyści (V Republika)
- Francuscy prozaicy XXI wieku
- Francuscy samorządowcy
- Francuzi pochodzenia włoskiego
- Politycy Partii Socjalistycznej (Francja)
- Politycy Zielonych (Francja)
- Prozaicy francuskojęzyczni
- Urodzeni w 1973