Batalion Artylerii (Legiony Polskie we Włoszech)
| Historia | |
| Państwo | |
|---|---|
| Tradycje | |
| Nadanie sztandaru |
30 stycznia 1801 |
| Dowódcy | |
| Pierwszy | |
| Działania zbrojne | |
| Wojny napoleońskie | |
| Organizacja | |
| Dyslokacja | |
| Rodzaj sił zbrojnych | |
| Rodzaj wojsk | |
| Podległość | |
Batalion Artylerii – polski oddział wojskowy Legionów Polskich we Włoszech.
Formowanie i zmiany organizacyjne
[edytuj | edytuj kod]28 kwietnia 1797 roku Wincenty Aksamitowski przedstawił generałowi Dąbrowskiemu projekt utworzenia batalionu artylerii Legionów Polskich. Miał składać się z trzech kompanii, każda ponad 100 żołnierzy. Projekt został zaaprobowany, a Aksamitowski wyznaczony na stanowisko szefa batalionu.
Początkowo batalion był częścią regimentu artylerii cisalpińskiej, a żołnierze nosili mundur cisalpińskich artylerzystów. 2 czerwca 1797 roku trzy kompanie umundurowane i zorganizowane z sześcioma działami polowymi uczestniczyły w kursie mediolańskim i manewrowały w obecności generała Bonapartego.
Batalion wziął udział w obronie Mantui i blokadzie Peschiery[1]
Dowódcy batalionu
[edytuj | edytuj kod]- Wincenty Aksamitowski
- Jakubowski
Chorągiew
[edytuj | edytuj kod]Chorągiew z tkaniny jedwabnej o wymiarach 150 cm x 150 cm. Na tle niebieskim gwiazda biała, ośmiopromienna. Na dłuższych promieniach skierowanych w rogi bławatu wyrysowane podłużne trójkąty karmazynowe. Pośrodku olejno malowany kogut galijski w barwach szaro-brązowych, opierający nogi na dwóch lufach działowych, skrzyżowanych i związanych wieńcem dębowym. Z wylotów luf i zapałów wybucha płomień z dymem. Za kogutem znajdują się dwie gałązki wawrzynowe. Nad kogutem malowana farbą olejną wstęga niebieska o szerokości 8 cm, na której znajduje się napis srebrnymi literami: REPUBLIQUE FRANÇAISE[2].
Pod kogutem na stronie lewej bławatu napis: BATAILLION D'ARTILLERIE[2]
Drzewce czarno malowane o grubości 3,2 cm. Grot brązowy srebrzony wysokości 18 cm, z czego tuleja ma 8,5 cm. Największa szerokość grotu 5,2 cm. Okucie dolne z tego samego metalu szerokości 5 cm, zwężające się ku dołowi. Całkowita długość drzewca 307 cm. Pod grotem sznur podwójnie wiązany, z węzłem, przesuwką i dwoma chwastami długości 10 cm. Sznury jedwabne trójkolorowe, przetykane srebrem. Chwasty zwieszają się na 62 cm od związania pod grotem[2].
Do 1934 roku znajdowała się w Zamku Warszawskim. Obecnie w Muzeum Wojska Polskiego w Warszawie[2].
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ Gembarzewski 1925 ↓, s. 46-47.
- ↑ a b c d Gembarzewski 1964 ↓, s. 40 i 38.
Bibliografia
[edytuj | edytuj kod]- Bronisław Gembarzewski: Rodowody pułków polskich i oddziałów równorzędnych od r. 1717 do r. 1831. Warszawa: Towarzystwo Wiedzy Wojskowej, 1925.
- Bronisław Gembarzewski: Żołnierz polski. Ubiór, uzbrojenie i oporządzenie od wieku XI do roku 1960. T.3 od 1797 do 1814 roku. Warszawa: 1964.
- Legiony Polskie we Włoszech. napoleon.org.pl. [zarchiwizowane z tego adresu (2015-12-22)].