Przejdź do zawartości

Berzyna

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Berzyna
wieś
Państwo

 Polska

Województwo

 wielkopolskie

Powiat

wolsztyński

Gmina

Wolsztyn

Liczba ludności (2014)

382[2]

Strefa numeracyjna

68

Kod pocztowy

64-200[3]

Tablice rejestracyjne

PWL

SIMC

0916288

Położenie na mapie gminy Wolsztyn
Mapa konturowa gminy Wolsztyn, blisko centrum u góry znajduje się punkt z opisem „Berzyna”
Położenie na mapie Polski
Mapa konturowa Polski, po lewej znajduje się punkt z opisem „Berzyna”
Położenie na mapie województwa wielkopolskiego
Mapa konturowa województwa wielkopolskiego, po lewej nieco na dole znajduje się punkt z opisem „Berzyna”
Położenie na mapie powiatu wolsztyńskiego
Mapa konturowa powiatu wolsztyńskiego, w centrum znajduje się punkt z opisem „Berzyna”
Ziemia52°06′01″N 16°06′35″E/52,100278 16,109722[1]

Berzyna (pol. hist. Byrzyna[4]) – wieś w Polsce położona w województwie wielkopolskim, w powiecie wolsztyńskim, w gminie Wolsztyn, nad Jeziorem Berzyńskim[5].

Historia

[edytuj | edytuj kod]

Miejscowość pierwotnie związana była z Wielkopolską. Ma metrykę średniowieczną i istnieje co najmniej od XIV wieku. Wymieniona pierwszy raz w dokumencie zapisanym po łacinie z 1388 pod nazwą „Byrzino", 1397 "Birzini", 1420 "Byrzina", 1420 "Sbyrzina", 1473 "Berzina", 1523 "Pyrzyna”[4].

W 1445 była wsią szlachecką i należała do powiatu kościańskiego Korony Królestwa Polskiego. W 1510 odnotowano przynależność do parafii Komorowo[4].

Miejscowość była wsią szlachecką należącą do lokalnych rodów szlacheckich i w wyniku zastawów, sprzedaży oraz dziedziczenia zmieniała wielokrotnie właścicieli. W 1388 Mirosław i Dobiesław bracia ze Świekotek w imieniu Mikołaja z Berzyny wygrali spór sądowy z sołtysem ze Strzępina o 150 grzywien. W latach 1420–1451 właścicielem wsi był Abraham Kębłowski. W 1451 zapisał on swojej żonie Katarzynie po 400 grzywien posagu oraz wiana na miejscowości Kębłowo i wsiach Berzynie i Niałku Małym. W 1428 w sądzie ziemskim odbyła się sprawa o rozgraniczenie Berzyny i Niałka Wielkiego[4].

Wieś odnotowana została w historycznych rejestrach podatkowych dzięki czemu można odtworzyć panujące w niej stosunki społeczne i własnościowe. W 1510 miejscowość należała do pana Kębłowskiego i liczyła 7,5 łanów osiadłych, 4,5 łanów opustoszałych, których się nie uprawiało, z czego jeden łan był wolny od wszelkich świadczeń. W 1530 miał miejsce pobór podatków z 5 łanów. W 1563 pobór od 7 łanów, 6 groszy z karczmy. W 1566 pobrano podatek od 5 łanów. W 1581 pobór od 5 i 1/4 łana, 2 zagrodników, 2 komorników[4].

W wyniku II rozbioru Rzeczypospolitej w 1793, miejscowość przeszła w posiadanie Prus i jak cała Wielkopolska znalazła się w zaborze pruskim. W okresie Wielkiego Księstwa Poznańskiego (1815-1848) miejscowość wzmiankowana jako Berżyna należała do wsi większych w ówczesnym powiecie babimojskim[6]. Berzyna należała do wolsztyńskiego okręgu policyjnego tego powiatu i stanowiła część majątku Komorowo (część Wolsztyna), który należał do A. Gajewskiego[6]. Według spisu urzędowego z 1837 roku Berzyna liczyła 232 mieszkańców, którzy zamieszkiwali 16 dymów (domostw)[6].

W latach 1975–1998 miejscowość administracyjnie należała do województwa zielonogórskiego.

Zabytki

[edytuj | edytuj kod]

We wsi krzyż przydrożny. Ludowy, z rzeźbą Chrystusa i płaskorzeźbą Matki Boskiej na słupie.

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. Państwowy Rejestr Nazw Geograficznych – miejscowości – format XLSX, Dane z państwowego rejestru nazw geograficznych – PRNG, Główny Urząd Geodezji i Kartografii, 5 listopada 2023, identyfikator PRNG: 3910
  2. Stan ludności na dzień 31 grudnia 2014 (Stan ludności Miasta i Gminy Wolsztyn wg miejscowości i płci). Urząd Miejski w Wolsztynie, 8 stycznia 2015. [dostęp 2015-02-11].
  3. Oficjalny Spis Pocztowych Numerów Adresowych, Poczta Polska S.A., październik 2022, s. 18 [zarchiwizowane 2022-10-26].
  4. a b c d e Chmielewski 1982 ↓.
  5. Główny Urząd Statystyczny: Rejestr TERYT. [dostęp 2013-06-20].
  6. a b c Leon Plater: Opisanie historyczno-statystyczne Wielkiego Ksie̜stwa Poznańskiego. Lipsk: Ksie̜garnia Zagraniczna (Librairie Étrangère), 1846, s. 186.

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]

Linki zewnętrzne

[edytuj | edytuj kod]