Bronisław Karbowski

Bronisław Karbowski
Berek Karbowski
	major rezerwy lekarz
Data i miejsce urodzenia	24 października 1884 ; Łomża
Data i miejsce śmierci	wiosna 1940 ; Charków
	Przebieg służby
Lata służby	1914–1940
Siły zbrojne	Armia Imperium Rosyjskiego; Błękitna Armia; Wojsko Polskie
Główne wojny i bitwy	I wojna światowa; wojna polsko-bolszewicka; II wojna światowa
	Odznaczenia

Bronisław Karbowski, także Berek Karbowski (ur. 24 października 1884 w Łomży, zm. wiosną 1940 w Charkowie) – polski lekarz laryngolog, doktor medycyny, major rezerwy służby zdrowia Wojska Polskiego, ofiara zbrodni katyńskiej.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Urodził się w rodzinie żydowskiej^[1], jako syn Leona i Estery z domu Fridberg. Studiował na Uniwersytecie Zuryskim, w Berlinie, Monachium i na Uniwersytecie Kazańskim. Ukończył studia lekarskie, uzyskał tytuł doktora medycyny.

Po wybuchu I wojny światowej służył w Armii Imperium Rosyjskiego. Następnie wstąpił do Armii Polskiej we Francji. Po odzyskaniu przez Polskę niepodległości wstąpił do Wojska Polskiego. Podczas wojny polsko-bolszewickiej był komendantem szpitala polowego nr 207. Został awansowany do stopnia majora ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919. Został przydzielony do kadry zapasowej 9 Szpitala Okręgowego. Od 1933 do 1939 pełnił funkcję ordynatora oddziału otolaryngologicznego w Szpitalu Starozakonnych w Warszawie^[2]. Był współpracownikiem Teofila Simchowicza, dyrektora Warszawskiego Instytutu Neurobiologicznego im. E. Flataua, mieszczącego się w budynku przy ulicy Puławskiej 41^[3]. Publikował prace naukowe.

Był zasymilowanym Żydem^[4]. Jego żoną była Paulina Seidenbeutel (1882–1941), z którą miał syna Kazimierza (1925–2012). Mieszkał przy ulicy Ludwika Zamenhofa 6/21 w Warszawie^[5].

W sierpniu 1939 został zmobilizowany w związku z zagrożeniem konfliktu zbrojnego. Po agresji Związku Radzieckiego na Polskę został aresztowany i osadzony w obozie w Starobielsku^[6]. Wiosną 1940 został zamordowany przez funkcjonariuszy NKWD w Charkowie i pogrzebany w Piatichatkach. Od 17 czerwca 2000 spoczywa na Cmentarzu Ofiar Totalitaryzmu w Charkowie.

Upamiętnienie[edytuj | edytuj kod]

5 października 2007 został pośmiertnie awansowany do stopnia podpułkownika przez Ministra Obrony Narodowej Aleksandra Szczygłę^[7]. Awans został ogłoszony 9 listopada 2007 w Warszawie, w trakcie uroczystości „Katyń Pamiętamy – Uczcijmy Pamięć Bohaterów”^[8].

Symboliczny grób Bronisława Karbowskiego znajduje się na cmentarzu żydowskim przy ulicy Okopowej w Warszawie, gdzie spoczywa jego żona.

W ramach akcji „Katyń... pamiętamy” / „Katyń... Ocalić od zapomnienia”, przy Zespole Szkół Ekonomicznych i Ogólnokształcących nr 6 w Łomży został zasadzony Dąb Pamięci honorujący Bronisława Karbowskiego.

Publikacje[edytuj | edytuj kod]

1932: Uwagi w sprawie leczenia nowotworów przysadki mózgu radem
1937: Dalsze obserwacje nad ropniami przestrzeni pajęczynówkowej (absc. subduralis resp. intermeni gealis) w następstwie schorzeń jam obocznych nosa

Odznaczenia[edytuj | edytuj kod]

Zobacz też[edytuj | edytuj kod]

Jeńcy polscy w niewoli radzieckiej (od 1939 roku)

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

↑ Lista Żydów oficerów polskich, jeńców wojennych z obozu w Starobielsku, zamordowanych w Charkowie (5 kwietnia – 12 maja 1940 r.). rp.pl. [dostęp 2014-12-07].
↑ Zofia Podgórska-Klawe: Szpital Starozakonnych w Warszawie cz.2. tlw.waw.pl. [dostęp 2014-12-07].
↑ Rocznik Towarzystwa Naukowego Warszawskiego 25, 1932
↑ Żydowski lekarze
↑ Barbara Sułek-Kowalska: Imię wieczyste i niezniszczalne. opoka.org.pl. [dostęp 2014-12-07].
↑ Andrzej Leszek Szcześniak: Katyń. Lista ofiar i zaginionych jeńców obozów Kozielsk, Ostaszków, Starobielsk. Warszawa: Alfa, 1989, s. 313. ISBN 83-7001-294-9.
↑ Decyzja Nr 439/MON Ministra Obrony Narodowej z 5 października 2007 w sprawie mianowania oficerów Wojska Polskiego zamordowanych w Katyniu, Charkowie i Twerze na kolejne stopnie oficerskie. Decyzja nie została ogłoszona w Dzienniku Urzędowym MON.
↑ LISTA OSÓB ZAMORDOWANYCH W KATYNIU, CHARKOWIE, TWERZE I MIEDNOJE MIANOWANYCH POŚMIERTNIE NA KOLEJNE STOPNIE. policja.pl. [dostęp 2014-04-09].

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

Księga Cmentarna Polskiego Cmentarza Wojennego: Charków. Rada Ochrony Pamięci Walk i Męczeństwa, 2003. s. 212. [dostęp 2014-12-06].
Lista oficerów Wojska Polskiego z lat 1914-1939. Bronisław Karbowski. officersdatabase.appspot.com. [dostęp 2015-01-17].
Bronisław Karbowski. katyn-pamietam.pl. [dostęp 2014-12-06].
Bronisław Karbowski – publikacje w bazie Google Books. google.pl. [dostęp 2014-12-07].
Bronisław Karbowski – publikacje w bazie WorldCat. worldcat.org. [dostęp 2014-12-07].

Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]

Publikacje Bronisława Karbowskiego w bibliotece Polona

[1] Lista Żydów oficerów polskich, jeńców wojennych z obozu w Starobielsku, zamordowanych w Charkowie (5 kwietnia – 12 maja 1940 r.). rp.pl. [dostęp 2014-12-07].

[2] Zofia Podgórska-Klawe: Szpital Starozakonnych w Warszawie cz.2. tlw.waw.pl. [dostęp 2014-12-07].

[3] Rocznik Towarzystwa Naukowego Warszawskiego 25, 1932

[4] Żydowski lekarze

[5] Barbara Sułek-Kowalska: Imię wieczyste i niezniszczalne. opoka.org.pl. [dostęp 2014-12-07].

[6] Andrzej Leszek Szcześniak: Katyń. Lista ofiar i zaginionych jeńców obozów Kozielsk, Ostaszków, Starobielsk. Warszawa: Alfa, 1989, s. 313. ISBN 83-7001-294-9.

[7] Decyzja Nr 439/MON Ministra Obrony Narodowej z 5 października 2007 w sprawie mianowania oficerów Wojska Polskiego zamordowanych w Katyniu, Charkowie i Twerze na kolejne stopnie oficerskie. Decyzja nie została ogłoszona w Dzienniku Urzędowym MON.

[8] LISTA OSÓB ZAMORDOWANYCH W KATYNIU, CHARKOWIE, TWERZE I MIEDNOJE MIANOWANYCH POŚMIERTNIE NA KOLEJNE STOPNIE. policja.pl. [dostęp 2014-04-09].

[1]

[2]

[3]

[4]

[5]

[6]

[7]

[8]