Catherine Lalumière
| |
| Data i miejsce urodzenia |
3 sierpnia 1935 |
|---|---|
| Sekretarz generalny Rady Europy | |
| Okres |
od 1 czerwca 1989 |
| Poprzednik | |
| Następca | |
Catherine Lalumière (ur. 3 sierpnia 1935 w Rennes) – francuska prawnik i polityk, parlamentarzystka krajowa, minister, eurodeputowana dwóch kadencji, w latach 1989–1994 sekretarz generalny Rady Europy.
Życiorys
[edytuj | edytuj kod]Z wykształcenia doktor prawa publicznego[1], pracowała na uniwersytetach w Rennes, Bordeaux i Paryżu. W 1981, 1986 i 1988 była wybierana do Zgromadzenia Narodowego z jednego z okręgów w Żyrondzie[2]. Była także radną aglomeracji Bordeaux (1983–1995), radną miejską w Talence (1989–1995) i radną regionu Île-de-France (1998–2004).
W 1981 została sekretarzem stanu odpowiedzialnym za służbę cywilną i reformę administracyjną w pierwszym rządzie Pierre’a Mauroy. W drugim gabinecie tego samego premiera od 23 czerwca 1981 do 22 marca 1983 sprawowała urząd ministra spraw konsumenckich, a następnie w jego trzecim gabinecie (do 1984) sekretarza stanu w Ministerstwie Gospodarki, Finansów i Budżetu. Pozostała na tym stanowisku również w rządzie Laurenta Fabiusa, jednak jeszcze w tym samym roku została przesunięta na funkcję sekretarza stanu w Ministerstwie Spraw Zagranicznych, odpowiadając do 1986 za sprawy europejskie[3].
W okresie od 1 czerwca 1989 do 31 maja 1994 pełniła funkcję sekretarza generalnego Rady Europy[4].
W wyborach w 1994 z ramienia zorganizowanej na bazie Lewicowej Partii Radykalnej listy Energie Radicale (prowadzonej przez Bernarda Tapie) została wybrana do Parlamentu Europejskiego IV kadencji. Była przewodniczącą frakcji Europejskiego Sojuszu Radykalnego. W 1999 z ramienia koalicji PS-PRG-MDC uzyskała reelekcję na V kadencję. Należała do grupy socjalistycznej, od 2001 pełniła funkcję wiceprzewodniczącej Europarlamentu V kadencji. W PE zasiadała do 2004[5].
Po odejściu z czynnej działalności politycznej obejmowała różne funkcje społeczne, m.in. w latach 2008–2017 kierowała federacją FFME, związaną z Ruchem Europejskim.
Życie prywatne
[edytuj | edytuj kod]Od 1960 była żoną Pierre’a Lalumière (1930–1996), także prawnika i polityka[6].
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ Elections Parlement européen 1999. France. europarl.europa.eu. [dostęp 2011-03-13].
- ↑ The President. schoolsofpoliticalstudies.eu. [dostęp 2011-03-13]. (ang.).
- ↑ Short biography of Catherine Lalumière. cvce.eu. [dostęp 2013-09-06]. (ang.).
- ↑ Former Secretaries General. coe.int. [dostęp 2011-03-13]. (ang.).
- ↑ Profil na stronie Parlamentu Europejskiego. [dostęp 2011-03-13].
- ↑ Corrie Nebot, Gilles Morin: Lalumière Pierre. maitron.fr, 4 kwietnia 2011. [dostęp 2021-04-24]. (fr.).
|
