Michel Rocard

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Przejdź do nawigacji Przejdź do wyszukiwania
Michel Rocard
Ilustracja
Data i miejsce urodzenia 23 sierpnia 1930
Courbevoie
Data i miejsce śmierci 2 lipca 2016
Paryż
Premier Francji
Okres od 10 maja 1988
do 15 maja 1991
Przynależność polityczna Partia Socjalistyczna
Poprzednik Jacques Chirac
Następca Édith Cresson
I sekretarz Partii Socjalistycznej
Okres od 1993
do 1994
Przynależność polityczna Partia Socjalistyczna
Poprzednik Laurent Fabius
Następca Henri Emmanuelli
Odznaczenia
Wielki Oficer Orderu Narodowego Legii Honorowej (Francja) Krzyż Wielki Orderu Narodowego Zasługi (Francja) Komandor Orderu Za Zasługi dla Rolnictwa (Francja) Towarzysz Orderu Australii Komandor Orderu Honoru (Grecja) Oficer Narodowego Orderu Quebecu (Kanada) Krzyż Wielki Orderu Zasługi RP
Commons Multimedia w Wikimedia Commons
Michel Rocard, 1981

Michel Rocard (ur. 23 sierpnia 1930 w Courbevoie, zm. 2 lipca 2016 w Paryżu[1][2]) – francuski polityk, wieloletni parlamentarzysta krajowy, minister, w latach 1988–1991 premier Francji, działacz i lider Partii Socjalistycznej, eurodeputowany.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Urodził się w rodzinie protestanckiej. Studiował w Instytucie Nauk Politycznych w Paryżu i następnie w École nationale d’administration. Od 1958 był zatrudniony jako inspektor finansowy[3]. Pracował także jako dziennikarz, opracował raport krytykujący sytuację uchodźców w czasie wojny algierskiej.

Od lat 60. pozostawał aktywny w polityce. Został działaczem Parti socialiste unifié. Od 1967 do 1973 pozostawał jej faktycznym przewodniczącym (sekretarzem krajowym). W 1974 zdecydował się z grupą działaczy przejść do bardziej umiarkowanej Partii Socjalistycznej (PS)[4]. W 1975 został członkiem jej biura wykonawczego, do 1979 pełnił funkcję krajowego sekretarza ds. sektora publicznego[3].

W 1969 kandydował w wyborach prezydenckich, uzyskując 3,61% głosów i zajmując 5. miejsce wśród 7 kandydatów[5]. Nigdy później nie ubiegał się o ten urząd.

Również od 1969 zaczął obejmować różne funkcje publiczne. Został wówczas wybrany do Zgromadzenia Narodowego (do 1973). Powrócił do niższej izby krajowego parlamentu w 1978, uzyskiwał reelekcję w 1981, 1986 i 1988, kandydując w różnych okręgach wyborczych departamentu Yvelines. Pełnił też stanowiska w administracji terytorialnej. Był wieloletnim radnym Conflans-Sainte-Honorine, a w latach 1977–1994 sprawował urząd mera tej miejscowości. Zasiadał również w radzie regionu Île-de-France[3].

W latach 1981–1983 w dwóch rządach Pierre’a Mauroy był ministrem planowania gospodarczego. Następnie w jego trzecim rządzie i w gabinecie Laurenta Fabiusa sprawował do 1985 urząd ministra rolnictwa[3]. 10 maja 1988 objął stanowisko premiera Francji (jego poprzednikiem był Jacques Chirac), które zajmował do 15 maja 1991, ustępując na rzecz Édith Cresson. Kierował w tym czasie dwoma gabinetami – pierwszy rząd Michela Rocarda powstał 10 maja 1988, zaś drugi urzędował od 23 czerwca 1988[6]. W 1993 Michel Rocard stanął na czele Partii Socjalistycznej jako jej pierwszy sekretarz, ustąpił już jednak po roku[4]. Od 1995 do 1997 był członkiem francuskiego Senatu[7].

W 1994, 1999 i 2004 z ramienia PS był wybierany do Parlamentu Europejskiego IV, V i VI kadencji. Należał do grupy socjalistycznej. Był przewodniczącym Komisji ds. Rozwoju i Współpracy (1997–1999), Komisji ds. Socjalnych i Zatrudnienia (1999–2002), Komisji Kultury, Młodzieży, Edukacji, Mediów i Sportu (2002–2004)[8]. Mandat europosła złożył w styczniu 2009 na pół roku przed końcem VI kadencji. W tym samym roku stanął na czele komisji ekspertów badającej zasadność wprowadzenia we Francji opodatkowania emisji dwutlenku węgla.

W 1991 został odznaczony Krzyżem Wielkim Orderu Zasługi Rzeczypospolitej Polskiej[9].

Skład rządów Michela Rocarda[edytuj | edytuj kod]

Pierwszy gabinet[edytuj | edytuj kod]

Drugi gabinet[edytuj | edytuj kod]

  • Michel Rocard – premier[6][10]
  • Lionel Jospin – minister stanu, minister edukacji narodowej, sportu i młodzieży
  • Pierre Bérégovoy – minister gospodarki, finansów i budżetu
  • Maurice Faure – minister stanu (do 22 lutego 1989), minister zaopatrzenia i mieszkalnictwa (22 lutego 1989 resort przejął Michel Delebarre)
  • Roland Dumas – minister stanu, minister spraw zagranicznych
  • Michel Durafour – minister stanu (od 22 lutego 1989), minister służb publicznych i reformy administracyjnej
  • Michel Delebarre – minister stanu, minister spraw miejskich (od 22 grudnia 1990)
  • Pierre Arpaillange – minister sprawiedliwości (2 października 1990 resort przejął Henri Nallet)
  • Jean-Pierre Chevènement – minister obrony (29 stycznia 1991 resort przejął Pierre Joxe)
  • Pierre Joxe – minister spraw wewnętrznych (29 stycznia 1991 resort przejął Philippe Marchand)
  • Roger Fauroux – minister przemysłu i planowania przestrzennego
  • Édith Cresson – minister spraw europejskich (do 2 października 1990)
  • Michel Delebarre – minister transportu i spraw morskich (do 21 grudnia 1990)
  • Louis Besson – minister zaopatrzenia, mieszkalnictwa, transportu i spraw morskich (od 21 grudnia 1990)
  • Jean-Pierre Soisson – minister zatrudnienia, pracy i szkoleń zawodowych
  • Jacques Pelletier – minister współpracy na rzecz rozwoju
  • Jack Lang – minister kultury i komunikacji
  • Louis Le Pensec – minister spraw zamorskich
  • Henri Nallet – minister rolnictwa i leśnictwa (2 października 1990 resort przejął Louis Mermaz)
  • Paul Quilès – minister poczty i telekomunikacji
  • Jean Poperen – minister ds. kontaktów z parlamentem
  • Claude Évin – minister solidarności, zdrowia i ochrony socjalnej (od 2 października 1990 minister spraw społecznych i solidarności)
  • Hubert Curien – minister badań naukowych i technologii
  • Jean-Marie Rausch – minister handlu zagranicznego[11]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ Michel Rocard est décédé cet après-midi (fr.). lepoint.fr, 2 lipca 2016. [dostęp 2 lipca 2016].
  2. ↑ Mort de Michel Rocard: Hollande salue une «grande figure de la République et de la gauche» (fr.). lemonde.fr, 2 lipca 2016. [dostęp 2 lipca 2016].
  3. ↑ a b c d Profil na stronie socialistgroup.eu (ang.). [dostęp 22 marca 2011].
  4. ↑ a b Leaders of France (ang.). terra.es. [dostęp 22 marca 2011].
  5. ↑ Élection présidentielle 1969 (fr.). france-politique.fr. [dostęp 22 marca 2011].
  6. ↑ a b c Présidents de la République et Gouvernements sous la Ve (fr.). assemblee-nationale.fr. [dostęp 3 lutego 2018].
  7. ↑ Michel Rocard na stronie Senatu (fr.). [dostęp 22 marca 2011].
  8. ↑ Profil na stronie Parlamentu Europejskiego. [dostęp 22 marca 2011].
  9. ↑ Lista osób odznaczonych Krzyżem Wielkim Orderu Zasługi RP w latach 1992–2005. prezydent.pl. [dostęp 24 sierpnia 2012].
  10. ↑ a b Skład rządu uzupełniali ministrowie delegowani (ministres délégués) i sekretarze stanu.
  11. ↑ Od 5 do 17 lipca 1990 minister handlu zagranicznego i turystyki.
p • d • e
Pierwszy rząd Pierre’a Mauroy, 1981
W dniu powstania Mauroy2.jpg
p • d • e
Drugi rząd Pierre’a Mauroy, 1981–1983
W dniu powstania Mauroy2.jpg
Późniejsi członkowie rządu
p • d • e
Trzeci rząd Pierre’a Mauroy, 1983–1984
W dniu powstania Mauroy2.jpg
Późniejsi członkowie rządu
p • d • e
Rząd Laurenta Fabiusa, 1984–1986
W dniu powstania Laurent Fabius - Royal & Zapatero's meeting in Toulouse for the 2007 French presidential election 0538 2007-04-19.jpg
Późniejsi członkowie rządu
p • d • e
Pierwszy i drugi rząd Michela Rocarda, 1988–1991
W dniu powstania Michel Rocard.jpg
Późniejsi członkowie rządu
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Michel_Rocard&oldid=55299456”