Michel Rocard
| ||
![]() | ||
Data i miejsce urodzenia | 23 sierpnia 1930 Courbevoie | |
Data i miejsce śmierci | 2 lipca 2016 Paryż | |
Premier Francji | ||
Okres | od 10 maja 1988 do 15 maja 1991 | |
Przynależność polityczna | Partia Socjalistyczna | |
Poprzednik | Jacques Chirac | |
Następca | Édith Cresson | |
I sekretarz Partii Socjalistycznej | ||
Okres | od 1993 do 1994 | |
Przynależność polityczna | Partia Socjalistyczna | |
Poprzednik | Laurent Fabius | |
Następca | Henri Emmanuelli | |
Odznaczenia | ||
![]() ![]() ![]() ![]() ![]() ![]() ![]() |
Michel Rocard (ur. 23 sierpnia 1930 w Courbevoie, zm. 2 lipca 2016 w Paryżu[1][2]) – francuski polityk, wieloletni parlamentarzysta krajowy, minister, w latach 1988–1991 premier Francji, działacz i lider Partii Socjalistycznej, eurodeputowany.
Życiorys[edytuj | edytuj kod]
Urodził się w rodzinie protestanckiej. Studiował w Instytucie Nauk Politycznych w Paryżu i następnie w École nationale d’administration. Od 1958 był zatrudniony jako inspektor finansowy[3]. Pracował także jako dziennikarz, opracował raport krytykujący sytuację uchodźców w czasie wojny algierskiej.
Od lat 60. pozostawał aktywny w polityce. Został działaczem Zjednoczonej Partii Socjalistycznej (PSU). Od 1967 do 1973 pozostawał jej faktycznym przewodniczącym (sekretarzem krajowym). W 1974 zdecydował się z grupą działaczy przejść do bardziej umiarkowanej Partii Socjalistycznej (PS)[4]. W 1975 został członkiem jej biura wykonawczego, do 1979 pełnił funkcję krajowego sekretarza ds. sektora publicznego[3].
W 1969 kandydował w wyborach prezydenckich, uzyskując 3,61% głosów i zajmując 5. miejsce wśród 7 kandydatów[5]. Nigdy później nie ubiegał się o ten urząd.
Również od 1969 zaczął obejmować różne funkcje publiczne. Został wówczas wybrany do Zgromadzenia Narodowego (do 1973). Powrócił do niższej izby krajowego parlamentu w 1978, uzyskiwał reelekcję w 1981, 1986 i 1988, kandydując w różnych okręgach wyborczych departamentu Yvelines. Pełnił też stanowiska w administracji terytorialnej. Był wieloletnim radnym Conflans-Sainte-Honorine, a w latach 1977–1994 sprawował urząd mera tej miejscowości. Zasiadał również w radzie regionu Île-de-France[3].
W latach 1981–1983 w dwóch rządach Pierre’a Mauroy był ministrem planowania gospodarczego i ministrem stanu. Następnie w jego trzecim rządzie i w gabinecie Laurenta Fabiusa sprawował do 1985 urząd ministra rolnictwa[3]. 10 maja 1988 objął stanowisko premiera Francji (jego poprzednikiem był Jacques Chirac), które zajmował do 15 maja 1991, ustępując na rzecz Édith Cresson. Kierował w tym czasie dwoma gabinetami – pierwszy rząd Michela Rocarda powstał 10 maja 1988, zaś drugi urzędował od 23 czerwca 1988[6]. W 1993 Michel Rocard stanął na czele Partii Socjalistycznej jako jej pierwszy sekretarz, ustąpił już jednak po roku[4]. Od 1995 do 1997 był członkiem francuskiego Senatu[7].
W 1994, 1999 i 2004 z ramienia PS był wybierany do Parlamentu Europejskiego IV, V i VI kadencji. Należał do grupy socjalistycznej. Był przewodniczącym Komisji ds. Rozwoju i Współpracy (1997–1999), Komisji ds. Socjalnych i Zatrudnienia (1999–2002), Komisji Kultury, Młodzieży, Edukacji, Mediów i Sportu (2002–2004)[8]. Mandat europosła złożył w styczniu 2009 na pół roku przed końcem VI kadencji. W tym samym roku stanął na czele komisji ekspertów badającej zasadność wprowadzenia we Francji opodatkowania emisji dwutlenku węgla.
W 1991 został odznaczony Krzyżem Wielkim Orderu Zasługi Rzeczypospolitej Polskiej[9].
Skład rządów Michela Rocarda[edytuj | edytuj kod]
Pierwszy gabinet[edytuj | edytuj kod]
- Michel Rocard – premier[6][10]
- Lionel Jospin – minister stanu, minister edukacji narodowej, badań naukowych i sportu
- Pierre Bérégovoy – minister gospodarki, finansów i budżetu
- Maurice Faure – minister stanu, minister zaopatrzenia i mieszkalnictwa
- Roland Dumas – minister stanu, minister spraw zagranicznych
- Pierre Arpaillange – minister sprawiedliwości
- Jean-Pierre Chevènement – minister obrony
- Pierre Joxe – minister spraw wewnętrznych
- Roger Fauroux – minister przemysłu, handlu zagranicznego i planowania przestrzennego
- Édith Cresson – minister spraw europejskich
- Louis Mermaz – minister transportu
- Michel Durafour – minister służb publicznych i reformy administracyjnej
- Michel Delebarre – minister spraw społecznych i zatrudnienia
- Jacques Pelletier – minister współpracy na rzecz rozwoju
- Jack Lang – minister kultury i komunikacji
- Henri Nallet – minister rolnictwa i leśnictwa
- Paul Quilès – minister poczty i telekomunikacji
- Louis Le Pensec – minister spraw morskich
- Jean Poperen – minister ds. kontaktów z parlamentem
Drugi gabinet[edytuj | edytuj kod]
- Michel Rocard – premier[6][10]
- Lionel Jospin – minister stanu, minister edukacji narodowej, sportu i młodzieży
- Pierre Bérégovoy – minister gospodarki, finansów i budżetu
- Maurice Faure – minister stanu (do 22 lutego 1989), minister zaopatrzenia i mieszkalnictwa (22 lutego 1989 resort przejął Michel Delebarre)
- Roland Dumas – minister stanu, minister spraw zagranicznych
- Michel Durafour – minister stanu (od 22 lutego 1989), minister służb publicznych i reformy administracyjnej
- Michel Delebarre – minister stanu, minister spraw miejskich (od 22 grudnia 1990)
- Pierre Arpaillange – minister sprawiedliwości (2 października 1990 resort przejął Henri Nallet)
- Jean-Pierre Chevènement – minister obrony (29 stycznia 1991 resort przejął Pierre Joxe)
- Pierre Joxe – minister spraw wewnętrznych (29 stycznia 1991 resort przejął Philippe Marchand)
- Roger Fauroux – minister przemysłu i planowania przestrzennego
- Édith Cresson – minister spraw europejskich (do 2 października 1990)
- Michel Delebarre – minister transportu i spraw morskich (do 21 grudnia 1990)
- Louis Besson – minister zaopatrzenia, mieszkalnictwa, transportu i spraw morskich (od 21 grudnia 1990)
- Jean-Pierre Soisson – minister zatrudnienia, pracy i szkoleń zawodowych
- Jacques Pelletier – minister współpracy na rzecz rozwoju
- Jack Lang – minister kultury i komunikacji
- Louis Le Pensec – minister spraw zamorskich
- Henri Nallet – minister rolnictwa i leśnictwa (2 października 1990 resort przejął Louis Mermaz)
- Paul Quilès – minister poczty i telekomunikacji
- Jean Poperen – minister ds. kontaktów z parlamentem
- Claude Évin – minister solidarności, zdrowia i ochrony socjalnej (od 2 października 1990 minister spraw społecznych i solidarności)
- Hubert Curien – minister badań naukowych i technologii
- Jean-Marie Rausch – minister handlu zagranicznego[11]
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Michel Rocard est décédé cet après-midi (fr.). lepoint.fr, 2 lipca 2016. [dostęp 2 lipca 2016].
- ↑ Mort de Michel Rocard: Hollande salue une «grande figure de la République et de la gauche» (fr.). lemonde.fr, 2 lipca 2016. [dostęp 2 lipca 2016].
- ↑ a b c d Profil na stronie socialistgroup.eu (ang.). [dostęp 22 marca 2011].
- ↑ a b Leaders of France (ang.). terra.es. [dostęp 22 marca 2011].
- ↑ Élection présidentielle 1969 (fr.). france-politique.fr. [dostęp 22 marca 2011].
- ↑ a b c Présidents de la République et Gouvernements sous la Ve (fr.). assemblee-nationale.fr. [dostęp 3 lutego 2018].
- ↑ Michel Rocard na stronie Senatu (fr.). [dostęp 22 marca 2011].
- ↑ Profil na stronie Parlamentu Europejskiego. [dostęp 22 marca 2011].
- ↑ Lista osób odznaczonych Krzyżem Wielkim Orderu Zasługi RP w latach 1992–2005. prezydent.pl. [dostęp 24 sierpnia 2012].
- ↑ a b Skład rządu uzupełniali ministrowie delegowani (ministres délégués) i sekretarze stanu.
- ↑ Od 5 do 17 lipca 1990 minister handlu zagranicznego i turystyki.
|
|
|
|
|
- Absolwenci École nationale d’administration w Paryżu
- Absolwenci Instytutu Nauk Politycznych w Paryżu
- Premierzy Francji
- Francuscy ministrowie (V Republika)
- Francuscy ministrowie rolnictwa
- Francuscy parlamentarzyści (V Republika)
- Francuscy posłowie do Parlamentu Europejskiego
- Kandydaci na urząd prezydenta Francji
- Politycy Partii Socjalistycznej (Francja)
- Politycy Zjednoczonej Partii Socjalistycznej (Francja)
- Odznaczeni Krzyżem Wielkim Orderu Zasługi Rzeczypospolitej Polskiej
- Odznaczeni Orderem Australii
- Odznaczeni Orderem Honoru (Grecja)
- Odznaczeni Orderem Narodowym Zasługi (Francja)
- Odznaczeni Ordre national du Québec
- Odznaczeni Orderem Zasługi Rolniczej (Francja)
- Wielcy Oficerowie Legii Honorowej
- Ludzie związani z Conflans-Sainte-Honorine
- Ludzie związani z Louveciennes
- Ludzie urodzeni w Courbevoie
- Urodzeni w 1930
- Zmarli w 2016