Robert Badinter
.JPG)
| |
| Data i miejsce urodzenia |
30 marca 1928 |
|---|---|
| Minister sprawiedliwości Francji | |
| Okres |
od 23 czerwca 1981 |
| Przynależność polityczna | |
| Poprzednik | |
| Następca | |
| Odznaczenia | |
| |
Robert Badinter (ur. 30 marca 1928 w Paryżu[1]) – francuski polityk, prawnik i nauczyciel akademicki. Działacz przeciwko karze śmierci. W latach 1981–1986 minister sprawiedliwości, od 1986 do 1995 przewodniczący Rady Konstytucyjnej, senator.
Życiorys[edytuj | edytuj kod]
Ukończył studia prawnicze na Uniwersytecie Paryskim, magisterium uzyskał na nowojorskim Uniwersytecie Columbia. Doktoryzował się w 1952 na paryskiej uczelni[1]. W 1951 podjął praktykę w zawodzie adwokata, który wykonywał przez 30 lat[2][3]. Od połowy lat 60. zajmował się także działalnością dydaktyczną, obejmował stanowiska profesorskie m.in. na Université de Picardie (1969) i na Université Panthéon-Sorbonne (1974)[2]. W 1994 uzyskał status profesora emeritus[4].
Zdeklarowany przeciwnik kary śmierci, występował przeciwko niej zwłaszcza od czasu egzekucji jego klienta Rogera Bontemsa w 1972. W 1977 bronił Patricka Henry’ego oskarżonego o morderstwo małego chłopca. W procesie tym koncentrował się na sprzeciwie wobec kary śmierci, jego klient został wówczas skazany na dożywotnie pozbawienie wolności[3].
Jako polityk był związany z Partią Socjalistyczną[5]. W czerwcu 1981 dołączył do drugiego rządu Pierre’ Mauroy, obejmując w nim urząd ministra sprawiedliwości. Sprawował go także w trzecim gabinecie tego premiera i w rządzie Laurenta Fabiusa, pełniąc tę funkcję do lutego 1986[6]. Przy wsparciu socjalistycznego prezydenta François Mitterranda w pierwszym roku urzędowania doprowadził do zmian w prawie karnym, które znosiły karę śmierci[3].
W marcu 1986 powołany na stanowisko przewodniczącego Rady Konstytucyjnej, które zajmował do marca 1995[2]. W latach 1995–2011 wchodził w skład Senatu[5].
Życie prywatne[edytuj | edytuj kod]
Urodził się jako syn Simona Badintera i Charlotte Rosenberg. Jego ojciec był żydowskim imigrantem, w trakcie II wojny światowej został w 1943 zatrzymany w Lyonie. Następnie deportowano go do niemieckiego nazistowskiego obozu zagłady w Sobiborze, w którym zginął[1][7]. Robert Badinter wraz z matką i bratem do czasu wyzwolenia w 1944 ukrywali się na wsi w Sabaudii[1].
W 1957 zawarł związek małżeński z aktorką Anne Vernon[8]. Małżeństwo w połowie lat 60. zakończyło się rozwodem. W 1966 jego drugą żoną została pisarka i filozofka Élisabeth Badinter[4].
Odznaczenia[edytuj | edytuj kod]
W 2001 został odznaczony Orderem Tomáša Garrigue Masaryka I klasy[9].
Wybrane publikacje[edytuj | edytuj kod]
- Robert Badinter: L’Exécution. Paryż: Grasset, 1973, s. 211. ISBN 2-213-59544-5.
- Robert Badinter: L’Abolition. Paryż: Fayard, 2000, s. 326. ISBN 2-213-60706-0.
- Robert Badinter: Les épines et les roses. Paryż: Fayard, 2011, s. 396. ISBN 978-2-213-66259-6.
- Robert Badinter: Contre la peine de mort. Paryż: Fayard, 2006, s. 330. ISBN 978-2-213-63052-6.
- Robert Badinter: Idiss. Paryż: Fayard, 2018, s. 236. ISBN 978-2-213-71010-5.
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b c d Robert Badinter (niem.). munzinger.de. [dostęp 2021-08-01].
- ↑ a b c Robert Badinter (fr.). conseil-constitutionnel.fr. [dostęp 2021-08-01].
- ↑ a b c Robert Badinter (fr.). franceculture.fr. [dostęp 2021-08-01].
- ↑ a b Curriculum vitae of Robert Badinter (ang.). un.org. [dostęp 2021-08-01].
- ↑ a b Robert Badinter (fr.). senat.fr. [dostęp 2021-08-01].
- ↑ Présidents de la République et Gouvernements sous la Ve (fr.). assemblee-nationale.fr. [dostęp 2021-08-01].
- ↑ Robert Badinter: Idiss. Paryż: Fayard, 2018, s. 217. ISBN 978-2-213-71010-5. (fr.)
- ↑ Anne Vernon: L’élégance… A touch of France (fr.). lesgensducinema.com. [dostęp 2021-08-01].
- ↑ Seznam vyznamenaných (cz.). hrad.cz. [dostęp 2022-02-18].
| W dniu powstania | |
|---|---|
| Późniejsi członkowie rządu |
| W dniu powstania | |
|---|---|
| Późniejsi członkowie rządu |
