Chromian ołowiu(II)

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Chromian ołowiu(II)
Ogólne informacje
Wzór sumaryczny

PbCrO4

Masa molowa

323,19 g/mol

Wygląd

żółty lub pomarańczowożółty proszek[1]

Minerały

krokoit

Identyfikacja
Numer CAS

7758-97-6

PubChem

24460

Jeżeli nie podano inaczej, dane dotyczą
stanu standardowego (25 °C, 1000 hPa)

Chromian ołowiu(II), PbCrO4nieorganiczny związek chemiczny, sól kwasu chromowego i ołowiu, wykorzystywany jako żółty pigment o nazwie żółcień chromowa. Występuje naturalnie jako minerał krokoit.

Otrzymywanie[edytuj | edytuj kod]

Chromian ołowiu otrzymuje się przez strącanie z roztworów chromianów za pomocą roztworów soli ołowiu, np. w reakcji chromianu potasu z azotanem ołowiu(II):

K2CrO4 + Pb(NO3)2 → PbCrO4↓ + 2KNO3

Do ww. reakcji można też użyć zalkalizowanego roztworu dichromianu potasu.

Właściwości[edytuj | edytuj kod]

Chromian ołowiu jest praktycznie nierozpuszczalny w wodzie, nie rozpuszcza się też w rozcieńczonych kwasach. Rozpuszczalny w stężonych kwasach mineralnych. Reaguje z rozcieńczonymi roztworami zasad z wytworzeniem soli zasadowych (np. 2PbO•PbCrO4) o barwie czerwonej, wykorzystywanych jako barwniki. Rozpuszcza się w stężonych alkaliach dając ołowiny:

PbCrO4 + 4NaOH ⇌ Na2PbO2 + Na2CrO4 + 2H2O

Chromian ołowiu(II) jest substancją silnie trującą i rakotwórczą.

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. a b c d Lead chromate, [w:] PubChem, United States National Library of Medicine, CID: 24460 [dostęp 2023-09-03] (ang.).
  2. a b Chromian ołowiu(II) (nr 15327) – karta charakterystyki produktu Sigma-Aldrich (Merck) na obszar Polski.
  3. a b Chromian ołowiu(II), [w:] Classification and Labelling Inventory, Europejska Agencja Chemikaliów [dostęp 2015-03-28] (ang.).

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

Chromian ołowiu(II) w zbiorze historycznych barwników na Uniwersytecie Technicznym w Dreźnie
  • Encyklopedia Techniki – Chemia. Warszawa: WNT, 1965.
  • Philip John Durrant, Bryl Durrant: Zarys współczesnej chemii nieorganicznej. Wyd. I. Warszawa: PWN, 1965, s. 724.
  • Włodzimierz Trzebiatowski: Chemia nieorganiczna. Wyd. VIII. Warszawa: PWN, 1978, s. 441.