Céline Sciamma

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Céline Sciamma
Ilustracja
Sciamma w 2015
Data i miejsce urodzenia

12 listopada 1978
Pontoise, Francja

Zawód

reżyserka, scenarzystka

Lata aktywności

od 2004

podpis
Multimedia w Wikimedia Commons
Cytaty w Wikicytatach

Céline Sciamma, wym. /selin sjama/ (ur. 12 listopada 1978 w Pontoise) – francuska reżyserka i scenarzystka filmowa.

Kilkukrotnie nominowana do Cezarów, nagród na MFF w Cannes oraz nagród BAFTA[1]. Laureatka m.in. Cezara za najlepszy scenariusz adaptowany za film Nazywam się Cukinia (2016) oraz nagrody za najlepszy scenariusz na 72. MFF w Cannes za Portret kobiety w ogniu (2019).

Biografia[edytuj | edytuj kod]

Dzieciństwo i edukacja[edytuj | edytuj kod]

Urodziła się 12 listopada 1978 roku w Pontoise[2] we Francji, a wychowała na przedmieściach Paryża[3]. Jej brat, Laurent, jest grafikiem oraz występuje na scenie jako stand-uper, natomiast ojciec jest programistą[4].

Ukończyła prestiżową wyższą szkołę filmową Fémis. Zanim jednak wstąpiła na tę uczelnię studiowała literaturę francuską[5].

Kariera[edytuj | edytuj kod]

W 2004 oraz 2006 roku, razem z Jean-Baptiste de Laubierem (znanym również jako Para One), napisała scenariusze do jego filmów krótkometrażowych pt. Les Premières Communions oraz Cache ta joie.

Jej debiutanckim filmem są Lilie wodne. Scenariusz do niego napisała jako pracę dyplomową na studiach. Za namową Xaviera Beauvois, ówczesnego przewodniczącego komisji, Sciamma zaczęła go kręcić w swoim rodzinnym mieście[6]. Produkcja miała swoją premierę na 60. MFF w Cannes, gdzie prezentowano ją w sekcji "Un Certain Regard". Film również otrzymał trzy nominacje do Cezarów w 2008 roku: za najlepszy pierwszy film oraz nadziei kina dla aktorek Adèle Haenel oraz Louise Blachère[7].

W 2009 roku nakręciła swój pierwszy film krótkometrażowy, Pauline. Powstał on we współpracy z rządem francuskim jako część kampanii przeciw homofobii[8].

Kolejnym projektem była Chłopczyca. Film opowiada o Laure, dziewczynce, która przeprowadzając się do nowego otoczenia postanawia udawać chłopca, przyjmując imię Mikaël. Został on zrobiony w dość krótkim czasie. Sciamma scenariusz napisała w około trzy tygodnie, tyle samo trwał casting, nagrania natomiast trwały 20 dni[9]. Film miał swoją premierę w 2011 roku na 61. MFF w Berlinie, gdzie zdobył Teddy Award[10].

W 2014 roku wyreżyserowała Dziewczyny z bandy. Pierwszy pokaz odbył się na 67. MFF w Cannes, gdzie był nominowany do Queer Palm. Film zdobył również cztery nominacje na 40. ceremonii wręczenia Cezarów, w tym dla najlepszego reżysera dla Sciammy oraz nadziei kina dla Karidji Touré[11].

Między kręceniem swoich filmów, kontynuowała pracę jako scenarzystka. W 2016 razem z Andrém Téchiném napisała scenariusz do Mając 17 lat. W tym samym roku dostała Cezara za najlepszy scenariusz adaptowany za film animowany Nazywam się Cukinia, który był również nominowany do Oscara[12].

Po czteroletniej przerwie w reżyserowaniu, Sciamma zaczęła pracować nad Portretem kobiety w ogniu. Sceny kręcono jesienią 2018 roku w Saint-Pierre-Quiberon[13] oraz La Chapelle-Gauthier[14]. Film miał premierę na 72. MFF w Cannes, gdzie zdobył nagrodę za najlepszy scenariusz[15] oraz Queer Palm (jako pierwszy film wyreżyserowany przez kobietę)[16].

Życie prywatne[edytuj | edytuj kod]

Była w związku z aktorką Adèle Haenel. W 2014 roku Haenel wyznała, że spotyka się z reżyserką podczas odbierania Cezara dla najlepszej aktorki[17]. Para rozstała się przed zdjęciami do Portretu kobiety w ogniu[18].

W 2018 roku na 71. MFF w Cannes razem z 81 innymi kobietami w tym Cate Blanchett, Salmą Hayek i Léą Seydoux brała udział w proteście przeciwko nierówności płci[19]. Nastąpił on po fali oskarżeń o molestowanie seksualne w branży filmowej[20]. Rok później, na 72. MFF w Cannes, Sciamma pojawiła się na czerwonym dywanie z broszą 50/50, wspierając ten ruch[21].

Po tym jak Roman Polański, który został oskarżony o gwałt na trzynastolatce[22], wygrał nagrodę dla najlepszego reżysera, w ramach protestu wyszła z 45. ceremonii wręczenia Cezarów razem z Adéle Haenel, Noémie Merlant i innymi[23].

Filmografia[edytuj | edytuj kod]

Rok Tytuł oryginalny Tytuł polski Reżyseria Scenariusz Uwagi
2004 Les premières communions T film krótkometrażowy
2006 Cache ta joie T
2007 Naissance des pieuvres Lilie wodne T T
2009 Pauline T film krótkometrażowy
2010 Ivory Tower T
2011 Tomboy Chłopczyca T T Teddy Award na 61. MFF w Berlinie
2014 Bird People T konsultantka ds. scenariusza
Bande de filles Dziewczyny z bandy T T
Bébé Tigre T konsultantka ds. fabuły
2016 Quand on a 17 ans Mając 17 lat T
Ma vie de Courgette Nazywam się Cukinia T Cezar za najlepszy scenariusz adaptowany
2018 Le vent tourne Z wiatrem T współtwórczyni scenariusza
2019 Portrait de la jeune fille en feu Portret kobiety w ogniu T T Nagroda za najlepszy scenariusz na 72. MFF w Cannes
2021 Petite maman Mała mama T T
2021 Les Olympiades Paryż, 13. dzielnica T współtwórczyni scenariusza

Nagrody[edytuj | edytuj kod]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ Céline Sciamma [online], IMDb [dostęp 2020-12-28].
  2. ↑ Céline Sciamma : biographie, actualités et émissions France Culture [online], France Culture [dostęp 2020-12-29] (fr.).
  3. ↑ The stars of Girlhood: ‘Our poster is all over Paris, with four black faces on it…’ [online], the Guardian, 26 kwietnia 2015 [dostęp 2020-12-30] (ang.).
  4. ↑ Laurent Sciamma : meilleur espoir [online], STANDARD, 7 maja 2012 [dostęp 2020-12-29] [zarchiwizowane z adresu 2017-04-12] (ang.).
  5. ↑ Céline Sciamma: Interview – Time Out London [online], web.archive.org, 14 stycznia 2020 [dostęp 2020-12-30] [zarchiwizowane z adresu 2020-01-14].
  6. ↑ Céline Sciamma talks 'Tomboy' [online], Time Out Barcelona [dostęp 2020-12-30] (ang.).
  7. ↑ Naissance des pieuvres – IMDb. [dostęp 2020-12-30].
  8. ↑ Pauline – Kinodvor [online] [dostęp 2020-12-30] (ang.).
  9. ↑ Melissa Silverstein, Interview with Celine Sciamma: Writer/Director of Tomboy [online], 15 października 2011 [dostęp 2020-12-30] [zarchiwizowane z adresu 2014-09-14] (ang.).
  10. ↑ Tomboy – IMDb. [dostęp 2020-12-30].
  11. ↑ Bande de filles – IMDb. [dostęp 2020-12-30].
  12. ↑ Ma vie de Courgette – IMDb. [dostęp 2020-12-31].
  13. ↑ Quiberon. Cinéma : Céline Sciamma et Adèle Haenel tournent sur la presqu’île [online], Le Telegramme, 24 października 2018 [dostęp 2020-12-31] (fr.).
  14. ↑ Par Marie-Charlotte Dutheil Le 30 mai 2019 à 13h29, La Chapelle-Gauthier : le château sous les feux de la rampe grâce au Festival de Cannes [online], leparisien.fr, 30 maja 2019 [dostęp 2020-12-31] (fr.).
  15. ↑ Portrait de la jeune fille en feu – IMDb. [dostęp 2020-12-31].
  16. ↑ Cannes: 'Portrait of a Lady on Fire' Takes Queer Palm Prize | Hollywood Reporter [online], www.hollywoodreporter.com [dostęp 2020-12-31].
  17. ↑ Adèle Haenel: ‘Recycling cliches is a sign that a film lacks courage’ [online], the Guardian, 4 grudnia 2016 [dostęp 2020-12-31] (ang.).
  18. ↑ Kate Erbland, Kate Erbland, ‘Portrait of a Lady on Fire’ Filmmaker Céline Sciamma Is Trying to Break Your Heart [online], IndieWire, 5 grudnia 2019 [dostęp 2020-12-31] (ang.).
  19. ↑ Alissa Wilkinson, 82 women protested gender inequity in the film industry on the red carpet at Cannes [online], Vox, 13 maja 2018 [dostęp 2020-12-31] (ang.).
  20. ↑ Cannes 2018: Female stars protest on red carpet for equal rights, „BBC News”, 12 maja 2018 [dostęp 2020-12-31] (ang.).
  21. ↑ Johnny Cotton, 'Lady on Fire' by female promise Sciamma sets Cannes ablaze, „Reuters”, 20 maja 2019 [dostęp 2020-12-31] (ang.).
  22. ↑ The Observer profile: Roman Polanski – Waiting to come in from the cold [online], the Guardian, 7 grudnia 2008 [dostęp 2020-12-31] (ang.).
  23. ↑ Polanski’s ‘Oscar’ divides elite world of French cinema [online], the Guardian, 1 marca 2020 [dostęp 2020-12-31] (ang.).

Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]

Filmy w reżyserii Céline Sciammy
2000-09
2010-19
2020-29

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Céline_Sciamma&oldid=71667576”