Daria Nałęcz

	Daria Nałęcz
	Daria Nałęcz
	; Daria Nałęcz i prezydent Aleksander Kwaśniewski (2003)
Data i miejsce urodzenia	1 lipca 1951 ; Warszawa
	Doktor habilitowany nauk humanistycznych
	Specjalność: historia najnowsza Polski, historia prasy polskiej, historia
Alma Mater	Uniwersytet Warszawski
Doktorat	1980 – nauki humanistyczne ; Uniwersytet Warszawski
Habilitacja	1995 – nauki humanistyczne ; Uniwersytet Warszawski
	Naczelny dyrektor Archiwów Państwowych
Okres spraw.	1996–2006
Poprzednik	Jerzy Skowronek
Następca	Sławomir Radoń
	Odznaczenia

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

W 1974 ukończyła studia historyczne na Uniwersytecie Warszawskim^[1]. W latach 1972–1981 była członkinią PZPR, wchodziła w skład egzekutywy POP PZPR w Instytucie Badań Literackich^[2]. W 1980 obroniła doktorat, stopień doktora habilitowanego uzyskała w 1995 na Wydziale Historycznym Uniwersytetu Warszawskiego na podstawie rozprawy zatytułowanej Sen o władzy. Inteligencja wobec niepodległości. Zawodowo związana m.in. z Instytutem Badań Literackich PAN, w którym objęła stanowisko docenta. Została profesorem i dziekanem Wydziału Nauk Politycznych Akademii Humanistycznej im. Aleksandra Gieysztora w Pułtusku^[3]. W 2008 objęła funkcję rektora Wyższej Szkoły Handlu i Prawa im. Ryszarda Łazarskiego w Warszawie, przemianowanej następnie na Uczelnię Łazarskiego. Była też nauczycielem akademickim w Prywatnej Wyższej Szkole Nauk Społecznych, Komputerowych i Medycznych w Warszawie^[4].

Jest specjalistką w zakresie historii Polski XIX i XX wieku, dziejów polskiej inteligencji, historii dwudziestolecia międzywojennego.

Od 1 września 1996 do 26 września 2006 sprawowała urząd naczelnego dyrektora Archiwów Państwowych. 31 stycznia 2012 objęła stanowisko podsekretarza stanu w Ministerstwie Nauki i Szkolnictwa Wyższego^[5]. Pełniła tę funkcję do 1 grudnia 2015.

Córka Zbigniewa i Tomiry^[7]. Żona Tomasza Nałęcza^[1].

Zawód dziennikarza w Polsce: 1918–1939, PWN, Warszawa 1982.
... zemsty grom, ludu gniew (współautor z Tomaszem Nałęczem), Wyd. Iskry, Warszawa 1984.
Józef Piłsudski – legendy i fakty (współautor z Tomaszem Nałęczem), Młodzieżowa Agencja Wydawnicza, Warszawa 1987.
Sen o władzy: inteligencja wobec niepodległości, PIW, Warszawa 1994.
Kronika odradzającej się i wolnej Polski (1915–1939), Wszechnica Świętokrzyska, Kielce 1998.

↑ ^a ^b Tomasz Wituch, Bogdan Stolarczyk, Studenci Instytutu Historycznego Uniwersytetu Warszawskiego 1945–2000, Wydawnictwo Arkadiusz Wingert, Kraków 2010, s. 403.
↑ Patryk Pleskot, Tadeusz Paweł Rutkowski (wybór, wstęp i opracowanie), Spętana akademia, Polska Akademia Nauk w dokumentach władz PRL. Materiały partyjne 1950–1986, t. II, Warszawa 2012, s. 713.
↑ Dr hab. Daria Lipińska-Nałęcz, [w:] baza „Ludzie nauki” portalu Nauka Polska (OPI) [online] [dostęp 2011-12-15] .
↑ Zasłużeni wykładowcy. pwsbia.edu.pl. [dostęp 2020-04-09].
↑ Dr hab. Daria Lipińska-Nałęcz. nauka.gov.pl. [dostęp 2013-09-22].
↑ Nagroda Historyczna Moczarskiego 2017. Dziesięć nominowanych książek. wyborcza.pl, 13 października 2017. [dostęp 2017-10-15].
↑ Dane osoby z wykazu osób publicznych. bip.ipn.gov.pl. [dostęp 2014-06-06].
↑ Postanowienie Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 29 września 2011 r. o nadaniu orderów (M.P. z 2012 r. poz. 134).
↑ Postanowienie Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 17 września 2007 r. o nadaniu orderów (M.P. z 2008 r. nr 3, poz. 25).