Przejdź do zawartości

Deklinacja (językoznawstwo)

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii

Deklinacja (od łac. declinare „odmieniać”) – odmiana wyrazu (imienia) przez przypadki i liczby. Występuje w językach fleksyjnych. Może realizować się przez końcówki fleksyjne lub afiksy aglutynacyjne[1]. W języku polskim deklinacji podlegają rzeczowniki, przymiotniki, imiesłowy przymiotnikowe, zaimki rzeczowne, przymiotne i liczebne oraz liczebniki[2]. Pojęciem deklinacji określa się także zespół form fleksyjnych, występujący w odmienianych w ten sposób wyrazach.

Zobacz też

[edytuj | edytuj kod]

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. Polański 1999 ↓, s. 109.
  2. Nagórko 2007 ↓, s. 140–150.

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]