54°07′59″N 15°43′16″E/54,133056 15,721111Dygowo
| ||||
| ||||
 Plac Wolności z pomnikiem łososia | ||||
| Państwo |  Polska
| |||
| Województwo |  zachodniopomorskie
| |||
| Powiat | kołobrzeski | |||
| Gmina | Dygowo | |||
| Liczba ludności (2011) | 1615 | |||
| Strefa numeracyjna | 94 | |||
| Kod pocztowy | 78-113 | |||
| Tablice rejestracyjne | ZKL | |||
| SIMC | 0306012 | |||
Położenie na mapie gminy Dygowo  | ||||
Położenie na mapie Polski  | ||||
Położenie na mapie województwa zachodniopomorskiego  | ||||
Położenie na mapie powiatu kołobrzeskiego  | ||||
| 54°07′59″N 15°43′16″E/54,133056 15,721111
| ||||
| Strona internetowa | ||||
Dygowo (tuż po wojnie Degów[1], niem. Degow[2]) – duża wieś gminna w Polsce położona w województwie zachodniopomorskim, w powiecie kołobrzeskim, w gminie Dygowo.
Według danych z 1 stycznia 2011 r. wieś miała 1615 mieszkańców[3].
W miejscowości ma siedzibę jednostka Ochotniczej Straży Pożarnej włączona do krajowego systemu ratowniczo-gaśniczego[4].
Położenie[edytuj | edytuj kod]
Dygowo leży na trasie linii kolejowej nr 404 (Szczecinek–Białogard–Kołobrzeg) i przy drodze wojewódzkiej nr 163 (Kołobrzeg-Białogard-Wałcz). Przez Dygowo przepływa potok Olszynka. Około 1 kilometra na północ-północny wschód od centrum wsi znajduje się stacja kolejowa Dygowo.
Historia[edytuj | edytuj kod]
Miejscowość po raz pierwszy wzmiankowana była w roku 1276[5] w dokumencie informującym o nadaniu wsi kapitule kolegiackiej w Kołobrzegu przez biskupa kamieńskiego Hermanna von Gleichena[6]. W 1334 Dygowo stało się własnością biskupa kamieńskiego, który w dwa lata później sprzedał wieś kapitule kolegiackiej w Kołobrzegu. Od 1945 r. w granicach Polski.
Zabytki[edytuj | edytuj kod]
We wsi zabytki[7]: ceglany kościół neoromański z 1880, wewnątrz organy oraz nieczynny cmentarz przykościelny (nr. rej. A-310 z 24.04.2007)[7], oraz dom rzemiosła, obecnie dom mieszkalny nr 11/12 z przełomu XVIII i XIX wieku (nr. rej. 381 z 13.04.1964)[7].
Edukacja i kultura[edytuj | edytuj kod]
We wsi znajduje się Zespół Szkół im. Adama Mickiewicza – do której uczęszcza około 350 uczniów. Jest także mini-muzeum PRL-u połączone z biblioteką, które znajdują się obok siedziby poczty.
Sport[edytuj | edytuj kod]
Od 2000 roku działa tutaj klub piłki nożnej Rasel Dygowo, grający w IV lidze.
Wyróżnienia[edytuj | edytuj kod]
W 2010 r. plac Wolności w Dygowie wyróżniony został w Konkursie na Najlepiej Zagospodarowaną Przestrzeń Publiczną w Polsce. Konkurs organizowany jest corocznie przez Towarzystwo Urbanistów Polskich, a wyróżnienie przyznane zostało za odkrycie potencjału miejsca i prawidłowe jego zagospodarowanie dla potrzeb społeczności lokalnych, nadając tym samym nowy charakter miejscowości[8].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Pierwsza powojenna mapa Polski wydana przez WIG Sztabu Generalnego w roku 1945
- ↑ Rozporządzenie Ministrów: Administracji Publicznej i Ziem Odzyskanych z dnia 12 listopada 1946 r. o przywróceniu i ustaleniu urzędowych nazw miejscowości (M.P. z 1946 r. nr 142, poz. 262)
- ↑ Rozwój ludności wg wsi w gminie. W: Biuletyn Informacji Publicznej [on-line]. Urząd Gminy Dygowo, 2011-02-28. [dostęp 2012-06-21].
- ↑ Wykaz OSP w KSRG w województwie zachodniopomorskim w lutym 2011 r.. Komenda Wojewódzka Państwowej Straży Pożarnej w Szczecinie, 2011-03-02. [dostęp 2011-08-14].
- ↑ Historia Dygowa. [dostęp 2010-08-27].
- ↑ ks. Dominik Kubicki: Gotyckie świątynie powiatów koszalińskiego i kołobrzeskiego. Pelplin: Wydawnictwo Diecezji Pelplińskiej "Bernardinum", 2001, s. 134-135. ISBN 83-88935-01-1.
- ↑ a b c Rejestr zabytków nieruchomych - województwo zachodniopomorskie
- ↑ ima: Urbaniści chwalą Plac Wolności w Dygowie. Głos Koszaliński, 12 listopada 2010. [dostęp 2010-11-13].
| |||||||||||
