Edward Piotrowski (generał)

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Edward Piotrowski
generał major generał major
Data i miejsce urodzenia

10 marca 1865
Kosianowo, powiat prużański

Data i miejsce śmierci

1942
Specposiołek Nr 61 (Ulskoje), rejon chołmogorski

Przebieg służby
Lata służby

1885–1924

Siły zbrojne

Armia Imperium Rosyjskiego
Wojsko Polskie

Stanowiska

dowódca 20 Halickiego Pułku Piechoty, 42 Dywizji Piechoty

Główne wojny i bitwy

wojna rosyjsko-japońska
I wojna światowa

Odznaczenia
Cesarski i Królewski Order Świętego Stanisława III klasy (Imperium Rosyjskie)Order Świętej Anny III klasy (Imperium Rosyjskie)Cesarski i Królewski Order Świętego Stanisława II klasy (Imperium Rosyjskie)Order Świętej Anny II klasy (Imperium Rosyjskie)Order Świętego Włodzimierza IV klasy (Imperium Rosyjskie)Krzyż św. Jerzego IV stopnia (Imperium Rosyjskie)Order Świętego Włodzimierza III klasy (Imperium Rosyjskie)Broń Złota „Za Waleczność”

Edward Piotrowski (ros. Эдуард Францевич Пиотровский, Eduard Francewicz Piotrowskij, ur. 10 marca 1865 w majątku Kosianowo, powiat prużański, zm. w 1942 w Specposiołeku Nr 61 (Ulskoje), w rejonie chołmogorskim) – rosyjski generał major polskiego pochodzenia, generał brygady Wojska Polskiego.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Wyznania rzymskokatolickiego[1]. Syn Franciszka (registratora kolegialnego(inne języki)[a] guberni grodzieńskiej[2]) i Apolonii z Dąbrowskich[3]. Podstawy edukacji szkolnej zdobył w wyłkowyszskim ujezdnym ucziliszczu[1]. W 1886 r., po ukończeniu Czugujewskiej Szkoły Wojskowej(inne języki), został awansowany do stopnia podporucznika i przydzielony do 18 Wołogodzkiego Pułku Piechoty(inne języki). W 1890 r. awansowany na porucznika, w 1899 r. na sztabskapitana, a w 1900 r. na kapitana. Od 1904 r. uczestniczył w wojnie rosyjsko-japońskiej[1].

W 1912 r. został awansowany do stopnia podpułkownika. Od 1914 r. brał dział w I wojnie światowej w szeregach 19 Kostromskiego Pułku Piechoty(inne języki). 19 maja 1915 r. został odznaczony za odwagę Orderem św. Jerzego IV klasy. Dowodził 20 Halickim Pułkiem Piechoty (7 VI 1915 – 22 IV 1917). W 1916 r. został za zasługi wojenne awansowany do stopnia pułkownika. 13 października 1916 r. został odznaczony Orężem Świętego Jerzego „Za Waleczność”[1].

3 czerwca 1917 r. został awansowany do stopnia generała majora. Dowodził brygadą 42 Dywizji Piechoty, a 11 sierpnia 1917 r. został dowódcą 42 DP[1].

Od 2 grudnia 1917 r. znajdował się w rezerwie Mińskiego Okręgu Wojskowego(inne języki)[2].

Od 1918 r. był przewodniczącym komitetu formowania polskich jednostek wojskowych na Wołyniu i Podolu. Od 1920 r. generał brygady Wojska Polskiego ze starszeństwem z 1 czerwca 1919 r.[4] Pracował w administracji wojskowej[5]. W 1924 r. przeniesiony do rezerwy. Osiadł w Kamień Koszyrskim (województwo poleskie II RP). Po agresji ZSRR na Polskę został w 1939 r. aresztowany przez NKWD i zesłany do Archangielska. Pracował przy wyrębie lasu[5]. Zmarł w 1942 roku z wycieńczenia na zesłaniu w Specposiołeku nr 61 (Ulskoje) w rejonie chołmogorskim obwodu archangielskiego[1][b].

Żona: Franciszka Haciska; dzieci: Joanna, Zofia, Edward[3].

Odznaczenia[edytuj | edytuj kod]

Zobacz też[edytuj | edytuj kod]

Uwagi[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ Najniższa ranga urzędnicza.
  2. ↑ Na południowy wschód od miejscowości Chołmogory i Ust´-Piniega(inne języki), a na południowy zachód od miejscowości Swietły(inne języki)[6]. Obecnie uroczysko i zarośnięty cmentarz z grobami zesłanych obywateli polskich[7].

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ a b c d e f g Alexey Likhotvorik: Пиотровский Эдуард Францевич. [w:] Русская армия в Первой мировой войне [on-line]. grwar.ru. [dostęp 2023-08-15]. (ros.).
  2. ↑ a b Из истории Карпатской операции 1915 г. Сборник документов. Москва, Санкт-Петербург: Нестор-История Подробнее, 2016, s. 339. ISBN 978-5-4469-0725-0.
  3. ↑ a b Zbigniew Andrzej Judycki: Pod obcymi sztandarami. Generałowie polskiego pochodzenia w siłach zbrojnych państw obcych. Popularny słownik biograficzny. T. I. Warszawa: Muzeum Niepodległości w Warszawie, Fundacja Polonia Semper Fidelis, 2016, s. 124. ISBN 978-83-937112-2-2.
  4. ↑ Tadeusz Kryska-Karski, Stanisław Żurakowski: Generałowie Polski Niepodległej. Warszawa: Editions Spotkania, 1991, s. 147. ISBN 978-0-9502808-3-7.
  5. ↑ a b Пиотровский Эдуард Францевич. [w:] Офицеры русской императорской армии [on-line]. ria1914.info. [dostęp 2023-08-15]. (ros.).
  6. ↑ Кладбище спецпоселка № 61 (Ульское). mapofmemory.org. [dostęp 2023-08-16]. (ros.).
  7. ↑ Cierpieniu – prawdę, umarłym – modlitwę. Miejsca polskiej pamięci w Rosji. Katalog wystawy. Warszawa: Stowarzyszenie Memoriał, Instytut Pamięci Narodowej, 2015, s. 23. ISBN 978-83-7629-779-8.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Edward_Piotrowski_(generał)&oldid=71365541”