Efekty specjalne
 |
Ten artykuł od 2009-06 wymaga zweryfikowania podanych informacji. |
Efekty specjalne (FX, SFX) – specjalne wrażenia wywierane na widzach, tworzone najczęściej komputerowo.
Historia[edytuj | edytuj kod]
Po raz pierwszy efekty specjalne zostały zaprezentowane w filmach: The Enchanted Drawing (1900) oraz Podróż na księżyc (1902). Modele gwiazd i planet były robione z gliny lub były kukłami. Gdy do kin wszedł Zaginiony świat (1925) prasa ogłosiła: żywy dinozaur! Dopiero później twórcy wyjaśnili, iż były to kukły dinozaurów. Udoskonalone modele sztucznych dinozaurów i na dodatek wielką małpę zaprezentowano w filmie King Kong (1933).
Sztucznych modeli potworów, robotów i zjawisk nadprzyrodzonych nie zarzucono aż do lat 90. XX wieku, udoskonalono je jednak. Do najbardziej przemyślnych efektów specjalnych przed nadejściem techniki komputerowej należą sceny narodzin młodego potwora z Obcy – ósmy pasażer Nostromo, poruszanie się statków kosmicznych w filmie Gwiezdne wojny: część IV – Nowa nadzieja oraz scena otwierania Arki Przymierza przez faszystów w Poszukiwaczach zaginionej Arki.
CGI[edytuj | edytuj kod]
Na początku lat 90. XX wieku efekty specjalne po raz pierwszy były tworzone za pomocą techniki komputerowej (CGI). Przełom w stosowaniu komputerowych efektów specjalnych nastąpił wraz z premierą filmu Terminator 2: Dzień sądu ze scenami z komputerowo wygenerowanym cyborgiem z płynnego metalu. Kolejną rewolucją w stosowaniu komputerowych efektów specjalnych był film Matrix, w którym użyto nowatorskich technik nagrywania i przetwarzania obrazu. Prekursorami obecnie stosowanych efektów specjalnych są Peter Jackson i Andy Serkis. Peter Jackson w trylogii Władca pierścieni zastosował technologię przechwytywania ruchu w celu uzyskania efektu poruszającej się postaci Golluma, odgrywanej przez Andy'ego Serkisa.
