Elżbieta Łukacijewska
| ||
| ||
| Data i miejsce urodzenia | 25 listopada 1966 Jasło | |
| Zawód, zajęcie | polityk | |
| Alma Mater | Politechnika Rzeszowska | |
| Stanowisko | posłanka na Sejm IV, V i VI kadencji (2001–2009), posłanka do Parlamentu Europejskiego VII, VIII i IX kadencji (od 2009) | |
| Partia | Platforma Obywatelska | |
| Odznaczenia | ||
| ||
Elżbieta Katarzyna Łukacijewska z domu Perłowska[1] (ur. 25 listopada 1966 w Jaśle) – polska polityk, w latach 2001–2009 posłanka na Sejm IV, V i VI kadencji, deputowana do Parlamentu Europejskiego VII, VIII i IX kadencji.
Życiorys[edytuj | edytuj kod]
W 2004 ukończyła studia na Wydziale Zarządzania i Marketingu Politechniki Rzeszowskiej. Od 1985 pracowała jako księgowa w zakładzie Alima-Gerber S.A. w Rzeszowie. W latach 1993–1998 zatrudniona jako główna księgowa w Zespole Szkół w Cisnej. Od 1998 do 2001 sprawowała urząd wójta gminy Cisna, była także wiceprzewodniczącą konwentu wójtów gmin bieszczadzkich. Jest współzałożycielką Stowarzyszenia na Rzecz Lepszej Szkoły w Cisnej.
W 2001 przystąpiła do nowo powstałej Platformy Obywatelskiej. W wyborach parlamentarnych w tym samym roku otrzymała 5447 głosów, uzyskując mandat posła na Sejm. Od początku kadencji zasiadała w Komisji Ochrony Środowiska, Zasobów Naturalnych i Leśnictwa oraz w Komisji Spraw Zagranicznych, w 2003 zrezygnowała z prac w drugiej z nich, przechodząc do Komisji Edukacji, Nauki i Młodzieży. Była również wiceprzewodniczącą Komisji ds. Równego Statusu Kobiet i Mężczyzn. W marcu 2003 wybrano ją na przewodniczącą Podkomisji stałej do spraw monitorowania pozyskiwania i wykorzystania środków z funduszy z Unii Europejskiej. Należała do zgromadzenia parlamentarnego polsko-ukraińskiego. W wyborach parlamentarnych w 2005 z wynikiem 14 166 głosów w okręgu krośnieńskim uzyskała reelekcję. Zasiadała w Komisji Ochrony Środowiska, Zasobów Naturalnych i Leśnictwa, a także w Komisji Łączności z Polakami za Granicą. W przedterminowych wyborach z 2007 po raz trzeci uzyskała mandat poselski, otrzymując 25 011 głosów. Pracowała w Komisji Ochrony Środowiska, Zasobów Naturalnych i Leśnictwa, pełniąc funkcję wiceprzewodniczącej, a także w Komisji Łączności z Polakami za Granicą oraz Komisji Zdrowia. W latach 2004–2010 była przewodniczącą regionu podkarpackiego Platformy Obywatelskiej, następnie została wiceprzewodniczącą.
W wyborach do Parlamentu Europejskiego w 2009 została eurodeputowaną, kandydując z drugiego miejsca listy Platformy Obywatelskiej RP w okręgu rzeszowskim i otrzymując 60 011 głosów[2]. W PE VII kadencji została członkinią frakcji Europejskiej Partii Ludowej, a także Komisji Rozwoju Regionalnego oraz Komisji Ochrony Środowiska Naturalnego, Zdrowia Publicznego i Bezpieczeństwa Żywności. W honorowym komitecie poparcia jej kandydatury przed wyborami do Parlamentu Europejskiego w 2014 znaleźli się m.in. Wojciech Blecharczyk, Tadeusz Ferenc, Piotr Przytocki, Norbert Mastalerz[3]. W wyniku głosowania z 25 maja tego samego roku uzyskała europarlamentarną reelekcję[4]. W wyborach do Parlamentu Europejskiego w 2019 uzyskała z ostatniego miejsca na liście Koalicji Europejskiej reelekcję, zdobywając 40 737 głosów[5].
Odznaczenia i wyróżnienia[edytuj | edytuj kod]
Została odznaczona Złotym Medalem „Za zasługi dla obronności kraju” (2012)[6], nagrodzona Nagrodą św. Michała Patrona gminy Strzyżów[7], medalem „Zasłużony Tarnobrzeżanin”[8] oraz wyróżniona dyplomem uznania przez Ministerstwo Spraw Zagranicznych Ukrainy za wkład w umacnianie relacji polsko-ukraińskich[9].
Życie prywatne[edytuj | edytuj kod]
Córka Emila i Genowefy[1]. Jest zamężna, ma dwie córki[10].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b Dane osoby z wykazu osób publicznych. katalog.bip.ipn.gov.pl. [dostęp 2017-12-15].
- ↑ Serwis PKW – Wybory 2009. [dostęp 2017-12-15].
- ↑ Oni wspierają Elżbietę Łukacijewską w wyborach do Parlamentu Europejskiego. esanok.pl, 2014-05-20. [dostęp 2017-12-15].
- ↑ Serwis PKW – Wybory 2014. [dostęp 2017-12-15].
- ↑ Serwis PKW – Wybory 2019. [dostęp 2019-05-27].
- ↑ Rzeszów, Elżbieta Łukacijewska odznaczona Złotym „Medalem Za Zasługi dla Obronności Kraju”. lukacijewska.pl, 2012-02-01. [dostęp 2017-12-15].
- ↑ Kuba Kowalczyk: „Nagroda Świętego Michała” dla Elżbiety Łukacijewskiej. jaslonet.pl, 2009-10-04. [dostęp 2017-12-15].
- ↑ Dominik Siatrak: Europoseł Elżbieta Łukacijewska z wizytą w Tarnobrzegu. leliwa.pl, 2013-05-24. [dostęp 2017-12-15].
- ↑ Krasiczyn, Elżbieta Łukacijewska odznaczona w XXI rocznicę Niepodległości Ukrainy, przez Ministerstwo Spraw Zagranicznych Ukrainy za wkład w umacnianie relacji polsko-ukraińskich. lukacijewska.pl, 2012-09-06. [dostęp 2017-12-15].
- ↑ Prywatnie: Rodzina. lukacijewska.pl. [dostęp 2017-12-15].
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Profil na stronie Parlamentu Europejskiego. [dostęp 2017-12-15].
- Strona sejmowa posła VI kadencji Sejmu. [dostęp 2017-12-15].
Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]
- Elżbieta Łukacijewska – strona prywatna. [dostęp 2017-12-15].
